απο καθημερινη.

Tου Μπαμπη Παπαδημητριου Αν οι πολίτες είναι χαιρέκακοι, τότε πρέπει να ευχαριστήθηκαν πολύ από το πόσο άσκημα πέρασαν τις καλοκαιρινές ημέρες τους οι πολιτικοί μας. Αυτό πέτυχε, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, ο κ. Καραμανλής διατηρώντας επί τόσο μακρό διάστημα την ασάφεια για τον χρόνο της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης. Το κέρδος πάντως για τους πολιτικούς ήταν πως δεν χρειάστηκε να πληρώσουν την ενοικίαση σκίαστρου και πολυθρόνας δίπλα στη θάλασσα, όπως πάντως υποχρεούνται οι απλοί πολίτες, εγχώριοι και εισαγόμενοι τουρίστες. Με τιμές που ξεκινούν από τα έξι ευρώ και πιάνουν το πενηντάρικο, μια μορφή εκμετάλλευσης του δημόσιου χώρου έχει δραματικά επεκταθεί στη διάρκεια των τελευταίων δέκα ετών. Ακόμη και στην πλέον, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, απομακρυσμένη και «κρυφή» παραλία, ο τοπικός δήμαρχος, σε συνεργασία με ντόπια ή μετακινούμενα μικρομεσαία συμφέροντα, εκμεταλλεύονται τον «εθνικό» αιγιαλό με τον πλέον αποκρουστικό καπιταλιστικό τρόπο. Περιέργως μάλιστα, η πρακτική αυτή ουδόλως σχολιάζεται κατά τις συναντήσεις των κομματικών αρχόντων της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ούτε μάλιστα εμπίπτει στο πεδίο αμφισβήτησης των παροικούντων την Ιερουσαλήμ «αριστερών» πολιτικών μας. Με την πάροδο του χρόνου, κατέστη «φυσικό δικαίωμα» μιας τοπικής χωροταξικής πολιτικής. Χιλιάδες περισσότερο ή λιγότερο «γαλάζιες» λωρίδες αιγιαλού μετατράπηκαν σε τοπικό περιουσιακό στοιχείο. Η αυθαιρεσία αυτή προστέθηκε σε παλαιότερες. Κατάληψη παραλίας έμπροσθεν αυθαιρέτων ταβερνείων, κινουμένων καντινών, που και αυτές έγιναν σικάτα πολύβουα μπαρ. Οικοπεδοποίηση για την επιχείρηση θαλάσσιων «σπορ» και οικειοποίηση χώρων για... ρακέτες. Περιχαράκωση θάλασσας και αμμουδιάς για βιομηχανικά μεγαθήρια οργανωμένου τουρισμού. Πυκνοκατοικημένα κάμπινγκ-στρατόπεδα. Βίλες με άγριους υπαλλήλους, μια ντουζίνα ρεμέτζα και τσιμεντοπαλουκωμένες ομπρέλες που καπαρώνουν τουλάχιστον 15 τετραγωνικά μέτρα «σκιάς» και «φτωχικότερα» εξοχικά στην ίδια περίπου «γραμμή». Προσθέστε και τις εμφανώς μολυσμένες από την απαράδεκτη χρήση (ή την εγκατάλειψη) παραλίες, δεν μένουν και πολλά για να θυμόμαστε πόσο όμορφη ήταν η σχέση της θάλασσας με τον κάτοικο αυτής της όμορφης χώρας. Κύριος λόγος για την απελπιστική όσο και αποκρουστική αυτή εμπορευματοποίηση είναι οι μαζικές διακοπές. Από τη δεκαετία του ’80, το «δικαίωμα στην ξεκούραση» επεκτάθηκε μαζικά και χρονικά. Εκατομμύρια κατοίκων και επισκεπτών αναζητούν ταυτόχρονη ικανοποίηση στοιχειωδών ή περισσότερο φαντεζί αναγκών, συχνά τυποποιημένων από τη διαφήμιση και το σύγχρονο λάιφσταϊλ. Αποτέλεσμα είναι μια τεράστια και ταυτόσημη ζήτηση ενός πολύ συγκεκριμένου προϊόντος: βουτιά, σκιά, δροσιστικά ποτά, υποστηρικτικά εδέσματα άντε και οι χαρές της παραλίας, αν είναι δυνατόν σε «πακέτο» και όσο κοντύτερα από το ακριβοπληρωμένο μας Ι.Χ. Μήπως το επόμενο εθνικό χωροταξικό σχέδιο πρέπει να ορίσει προστατευμένες και απολύτως «κλειστές» παραλίες;