γράμματα αναγνωστών -καθημερινή

Το θέμα «Ζαχόπουλος»

Κύριε διευθυντά

Το πρόβλημα της διαφθοράς είναι παλαιό και γνωστό. Αλλά το τελευταίο διάστημα, με αφορμή το «σκάνδαλο» Ζαχόπουλου μονοπωλεί το ενδιαφέρον των ΜΜΕ και της κοινής γνώμης.

Εχουμε τη γνώμη ότι το θέμα «Ζαχόπουλος» είναι η κορυφή του παγόβουνου, που είναι η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας μας και η οποία δεν εντοπίζεται ούτε σε ένα μόνο κόμμα, ούτε σε ένα μόνο επάγγελμα.

Τις τελευταίες μάλιστα ημέρες, παρακολουθούμε εμβρόντητοι τις αλληλοκατηγορίες γνωστών δημοσιογράφων, οι οποίοι συνήθως είναι οι τιμητές και κριτές των πάντων.

Και δεν είναι μόνο η διαφθορά που κυριολεκτικά μαστίζει τη χώρα μας, είναι και η εγκληματικότητα που, σύμφωνα με τα ανακοινωθέντα πρόσφατα στατιστικά στοιχεία, αυξάνεται και τα ναρκωτικά που επίσης κυριολεκτικά έχουν διαβρώσει τη νεολαία μας, με πιο πρόσφατο κρούσμα τον θάνατο της δεκατετράχρονης στην Πτολεμαΐδα.

Και το ερώτημα είναι τι πρέπει να γίνει;

Οι περισσότεροι που ασχολούνται με το θέμα αυτό προτείνουν νόμους αυστηρότερους και μέτρα κατασταλτικού χαρακτήρα.

Εχουμε τη γνώμη ότι τα αίτια είναι βαθύτερα και το κακό πρέπει να αντιμετωπισθεί στη ρίζα του και όχι με ασπιρίνες.

Πιστεύουμε ότι η βασική αιτία είναι η υποβάθμιση του πνευματικού και ηθικού επιπέδου του λαού μας, η οποία εν πολλοίς προέκυψε από τη λανθασμένη εκπαιδευτική πολιτική των τελευταίων δεκαετιών (σχολεία παροχής μόνο γνώσεων και όχι πραγματικής παιδείας). Κατά συνέπεια, εάν θέλουμε πραγματικά να καταπολεμήσουμε τη διαφθορά, θα πρέπει να καλλιεργήσουμε εκείνες τις πνευματικές αξίες που κάνουν τον άνθρωπο πραγματικό άνθρωπο, που ο ίδιος θα σέβεται και θα τηρεί τόσο τον ηθικό νόμο όσο και τους νόμους της πολιτείας και δεν θα είναι τίμιος μόνο από τον φόβο του ποινικού νόμου.

Δεν εννοούμε ότι δεν χρειάζεται ο ποινικός νόμος και μάλιστα αυστηρός, αλλά δεν φθάνει.

Προ πάντων, χρειάζεται η καλλιέργεια ηθικών προσωπικοτήτων από την οικογένεια, την Εκκλησία και το σχολείο.

«Κατά των τοιούτων ουκ έστι νόμος», όπως γράφει και ο Απόστολος Παύλος.

Διά τον Ανθρωπιστικό Σύνδεσμο Αθηνών

Ο Πρόεδρος Τριαντ. Παναγοπουλος, Οικονομολόγος

Ο Γεν. Γραμματεύς Πλατων Ναντσος, Πολιτ. Μηχανικός

Μία ημέρα ως αργία

Κύριε διευθυντά

Με πολύ ελαφριά καρδιά ορίζεται ξαφνικά μία ημέρα ως αργία. Οσο βαρύ και να είναι το εθνικό μας πένθος, σκέφτηκε κανείς, όταν αποφασίστηκε να κλείσουν τα σχολεία, πού θα αφήσουν τα παιδιά τους οι εργαζόμενοι γονείς που δεν ανήκουν στην προνομιακή τάξη των δημοσίων υπαλλήλων ή αυτών που έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα στείλουν σε ιδιωτικά σχολεία;

Στη Γαλλία, οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί αποφάσισαν να υπάρχει εκπαιδευτικός ασφαλείας στα σχολεία για να απασχολεί τα παιδιά κατά τη διάρκεια των απεργιών που συνταράσσουν αυτή τη στιγμή τη Γαλλία λόγω των μέτρων που εξήγγειλε ο Σαρκοζί, γιατί «δεν μπορεί οι γονείς και τα παιδιά να πληρώνουν τις αμαρτίες της κυβέρνησης». Εμείς τα αφήνουμε στο έλεος των καφετεριών και μετά παραπονιόμαστε για την κακή τους συμπεριφορά, το ξεστράτισμα ή τις χαμηλές τους επιδόσεις.

Νενα Ρηγα - Χαλάνδρι

Περί καπνιστηρίων

Κύριε διευθυντά

Οι Γάλλοι (τους οποίους πεφυσιωμένοι Νεοέλληνες επιμένουν να θεωρούν κουτόφραγκους) τόλμησαν και επέβαλαν την απαγόρευση του καπνίσματος ακόμη και στους ναούς του τσιγάρου – τα καφενεία και τα μπαρ.

Οι ημέτεροι αρμόδιοι (σουδάρια, συνήθως, των τηλεπαραθύρων), οι αερολογούντες περί ΕΣΥ και άλλων ηχηρών ούτε την απαγόρευση του καπνίσματος στον (δημόσιο, ρυπαρό και ασφυκτικό) χώρο των ταξί τολμούν να επιβάλουν;

Ηλιας Χ. Παπαδημητρακοπουλος Λαζαράδων 23 - Αθήνα

Απορίες – διαμαρτυρίες – υποδείξεις

Κύριε διευθυντά

Γιατί τα γράμματα που έρχονται π.χ. από τη Γαλλία έχουν γραμματόσημο 0,50 ευρώ, ενώ εμείς πληρώνουμε 0,54 ευρώ; Είναι η ζωή πιο φτηνή στη Γαλλία;

Γιατί το λεωφορείο 200 που αναζητώ συχνά στη διαδρομή μεταξύ Ευαγγελισμού και κεντρικής αγοράς καθυστερεί τις περισσότερες φορές και στις δύο κατευθύνσεις (έστω και αν δεν υπάρχει ίχνος διαδήλωσης στο κέντρο) μέχρι και τρία τέταρτα της ώρας; Στην αρχή της δρομολόγησής του προ ετών ερχόταν το πολύ κάθε 10 λεπτά και είχε πραγματικά αλλάξει τη ζωή μας. Η εξήγηση που ακούω είναι ότι μεταφέρθηκαν πολλά από αυτά τα μίνι - λεωφορεία σε άλλες γειτονιές με στενούς δρόμους.

Είναι αλήθεια; Αφού είναι τόσο εξυπηρετικά γιατί δεν αγοράστηκαν περισσότερα για να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες αντί να αραιώσουν τόσο πολύ τα δρομολόγια και να μας ταλαιπωρούν;

Ωσπου να υπάρξουν σακούλες απορριμμάτων με ονοματεπώνυμο του κάθε χρήστη, ώσπου να υπάρξουν αρκετοί κάδοι αποκομιδής, ώσπου να αδειάζουν όσο συχνά χρειάζεται για να χωρούν μέσα όλα τα σκουπίδια και να μην αναγκαζόμαστε να τα αφήνουμε απ’ έξω, δεν θα έπρεπε ο κύριος δήμαρχος Αθηναίων να θεσπίσει πρόστιμα; Δεν μου αρέσουν οι ανεφάρμοστες ή άδικες εξαγγελίες.

Αριεττα Ρουφου / Αθήνα

Τα ΜΜΕ και ΜΜΜ!

Κύριε διευθυντά

Στις πιο συνήθεις συντομογραφίες, τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως) προστέθηκαν τελευταία και τα ΜΜΜ (Μέσα Μαζικής Μεταφοράς). Επεται ασφαλώς και συνέχεια, καθ’ ην στιγμήν βρισκόμεθα στη σχεδόν συνθηματική γλώσσα, όπου πολλές από την πληθώρα συνεπτυγμένων βραχυλογιών και συντομογραφιών δεν είναι δυνατόν να ενθυμούμεθα και αναζητούμε επεξηγήσεις, αν δεν ευρίσκονται παρενθετικά ή υπομνηματισμένες!

Ως προς τις εν επικεφαλίδι (ΜΜΕ και ΜΜΜ), τουλάχιστον, ας μου επιτραπεί να προβώ στην παρακάτω σημασιολογική παρατήρηση και εισήγηση, ως προς το δεύτερο Μ(αζική): Η σημασία της λέξεως Μάζα κυριαρχεί, ως γνωστόν, στην άψυχη πεπιεσμένη ύλη και όχι στην κοινωνία, που ως μικρή ή μεγάλη ομάδα ατόμων - προσώπων έχει και κάποια επικοινωνία!

Συνεπώς, πιστεύω, ότι είναι ορθότερον το δεύτερο Μ(Μάζα) να γίνει Κ(Κοινωνική), ήτοι αντί ΜΜΕ και ΜΜΜ να γίνουν ΜΚΕ (Μέσα Κοινωνικής Ενημερώσεως) και ΜΚΜ (Μέσα Κοινωνικής Μεταφοράς).

Απ. Παπαθεοδωρου / Αθήνα

«Χώρα χωρίς πυξίδα»

Κύριε διευθυντά

Κάθε πρωί που διαβάζω την «Καθημερινή» ματώνει η ψυχή μου για την κατάντια της πατρίδας μας, όπως αποτυπώνεται στα άρθρα των φωτισμένων συνεργατών της. Το «Σχόλιό» σας «Χώρα χωρίς πυξίδα» (9.1.2008) παρουσιάζει με ενάργεια τα αίτια αυτής της παρακμής, η οποία σε όλες τις έρευνες κατατάσσει τη χώρα μας στις τελευταίες θέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Βαριά είναι η ευθύνη των κυβερνώντων για την αδιαφορία ή ανικανότητά τους να αντιμετωπίσουν τα τόσα καίρια προβλήματα που μαστίζουν τη χώρα. Ενδεικτικά αναφέρω: παιδεία, ασφαλιστικό, δημόσια οικονομικά, χωροταξία, περιβάλλον, ναρκωτικά.

Το ερώτημα που γεννιέται σε κάθε πολίτη είναι, γιατί οι κυβερνήσεις δεν αντιμετωπίζουν αυτά τα προβλήματα. Η λογική εξήγηση είναι ότι δεν θέλουν ή δεν ξέρουν να τα αντιμετωπίσουν ή συνδυασμός των δύο περιπτώσεων.

Η πρώτη περίπτωση ανάγεται στο περιώνυμο πολιτικό κόστος, το οποίο τρέμουν τόσο τα άτομα, δηλαδή οι υπουργοί, όσο και τα κόμματα ως οργανισμοί, όταν καλούνται να πάρουν αποφάσεις οι οποίες μπορεί να τους στοιχίσουν σε ψήφους. Δεν αντιλαμβάνονται ότι ένα σωστό μέτρο μπορεί να δυσαρεστήσει κάποιους λίγους βραχυπρόθεσμα, αλλά θα αναγνωρισθεί από τους πολλούς. Ακόμη χειρότερα δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν την επανεκλογή τους, ως άτομα ή ως κόμμα, προκειμένου να προσφέρουν υπηρεσία στο κοινωνικό σύνολο και τη χώρα, βάζοντας το ατομικό τους συμφέρον πάνω από το συλλογικό. Αλλος λόγος για την άρνηση λήψης κάποιου κοινωφελούς μέτρου συμβαίνει να είναι τα αντίθετα συμφέροντα των επιχειρηματιών, από τους οποίους το κόμμα εξαρτάται οικονομικά ή ελέγχουν ΜΜΕ.

Η δεύτερη περίπτωση ανάγεται στην άγνοια των τρόπων –ή ακόμη χειρότερα στην αδιαφορία– αντιμετώπισης των προβλημάτων. Ανατίθενται συχνά οι τύχες σημαντικών τομέων της χώρας σε πρόσωπα των οποίων το βιογραφικό σημείωμα θα απέκλειε την πρόσληψή τους ακόμη και σε μέτριας υπευθυνότητας θέση στον ιδιωτικό τομέα. Είναι αδιανόητο η προκοπή και το μέλλον ενός έθνους να εξαρτάται από άτομα, εναλλασσόμενα στην εξουσία, συχνά ελέω επιθέτου, των οποίων οι μόνες περγαμηνές είναι οι σπουδές, χωρίς καμιά εμπειρία διοίκησης.

Το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα ότι κυβέρνηση από κομματικά στελέχη δεν είναι ό,τι καλύτερο και συνεπώς πρέπει να αναζητηθεί άλλο σύστημα διακυβέρνησης της χώρας.

Η πρόταση είναι ένα σύστημα προεδρικής δημοκρατίας –κατά το πρότυπο των ΗΠΑ– με υπουργούς τεχνοκράτες που διορίζει ο πρόεδρος, με την έγκριση της Βουλής. Οι τεχνοκράτες υπουργοί δεν έχουν κομματικές εξαρτήσεις ούτε ανάγκη εξυπηρέτησης ψηφοφόρων για την επανεκλογή τους, και συνεπώς το έργο τους αποβλέπει στην εξυπηρέτηση του έθνους και μόνο.

Εκλογή 150 μόνο βουλευτών, με μονοεδρικές περιφέρειες, οι οποίοι δεν θα μπορούν να αναλάβουν υπουργείο, ώστε να διαχωριστεί εντελώς η νομοθετική από την εκτελεστική εξουσία. Το κράτος θα χρηματοδοτεί εξίσου τους υποψήφιους βουλευτές, για τη λελογισμένη προεκλογική τους προβολή, και θα ελέγχονται μετά τα δαπανηθέντα ποσά. Οποια ΜΜΕ θέλουν να προβάλουν κάποιον υποψήφιο θα υποχρεούνται να προβάλουν εξίσου όλους τους συνυποψηφίους του δωρεάν. Ετσι ώστε ούτε να αναγκάζονται ούτε να μπορούν οι υποψήφιοι να στηρίζουν την προεκλογική τους καμπάνια σε χρηματοδότηση που γεννά εξάρτηση.

Η απαλλαγή των βουλευτών από κομματικές ή άλλες εξαρτήσεις και από την υποχρέωση παροχής εξυπηρετήσεων στους ψηφοφόρους τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους, θα ανυψώσει το κοινωνικό γόητρο του αξιώματος και είναι εύλογο να προσελκύσει στη Βουλή πρόσωπα κύρους, αφού οι πολίτες, μη αποβλέποντας σε «ρουσφέτια», θα ψηφίζουν υποψηφίους με κριτήρια ποιότητας τέτοια όπως το ήθος, η επιστημονική κατάρτιση, η επαγγελματική επιτυχία και ο βαθμός προσφοράς προς την κοινωνία.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία, σε ένα γύρο, για 4 χρόνια, με δικαίωμα επανεκλογής για μόνο μία ακόμη φορά. Υποψήφιους για την προεδρία θα ανακηρύσσει η Βουλή, επιλέγοντας τους καλύτερους 4 ή 5 από έναν ευρύτερο κατάλογο υποψηφίων, στον οποίο θα εντάσσονται κυρίως πρόσωπα προτεινόμενα από συλλογικούς φορείς (πανεπιστήμια, επιμελητήρια, επιστημονικούς συλλόγους κ.λπ.) ή από τουλάχιστον 30 μέλη της Βουλής. Ετσι ώστε να προωθούνται ως υποψήφιοι πρόεδροι προσωπικότητες γνωστού κύρους, εντιμότητας και αποδεδειγμένης ικανότητας διοίκησης και κυρίως άτομα με πίστη στις πραγματικές αξίες και ιδανικά της ανθρωπότητας.

Για να μην υπάρχει οικονομική ή άλλου είδους εξάρτηση των υποψηφίων προέδρων από τρίτους, η προβολή των θέσεων και του προγράμματός των θα γίνεται αποκλειστικά από τα ΜΜΕ, με ίσους όρους, με κρατική δαπάνη.

Με ένα τέτοιο σύστημα διακυβέρνησης θα απαλλαγεί η χώρα από την ασφυκτική επιρροή των κομμάτων και θα επιτευχθεί η πλήρης ανεξαρτησία της εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας, με παράλληλη ωφέλεια την απελευθέρωση των ΜΜΕ από την αμοιβαία εξάρτηση με την εξουσία και την αντικειμενικότερη πληροφόρηση των πολιτών.

Ιωαννης Π. Τσαχαγεας - Πολιτικός Μηχανικός ΕΜΠ / Φιλοθέη