Για να μας παίρνουν σοβαρά την επομένη
Tου Aλεξη Παπαχελα
Η ιλαροτραγωδία της ονομασίας των Σκοπίων θα περάσει μία ακόμη δύσκολη φάση. Η Ελλάδα θα ξοδέψει και άλλο πολιτικό κεφάλαιο για ένα θέμα που έχει ουσιαστικά χάσει εδώ και πολλά χρόνια και το οποίο δεν θα έπρεπε ποτέ να έχει αναδειχθεί σε μείζον ζήτημα. Καλώς ή κακώς όμως η πολιτική μας ηγεσία, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή έως τον σημερινό πρωθυπουργό, δεν μπόρεσε να δαμάσει το λαϊκό αίσθημα τα τελευταία είκοσι και κάτι χρόνια. Κανείς δεν κατάλαβε πώς ένα κρατίδιο που δεν μπορεί ούτε καν να μας «τσιμπήσει», όχι να μας ενοχλήσει, έγινε τεράστιο θέμα. Κανείς εκ των ηγετών μας δεν πίστευε ότι επρόκειτο για πραγματικό πρόβλημα αλλά όλοι ελύγισαν φοβούμενοι το πολιτικό κόστος και την περιώνυμη ρετσέτα του «προδότη».
Μια χώρα πρέπει να έχει στρατηγικές προτεραιότητες και να γνωρίζει πολύ καλά πώς και πότε ξοδεύει πολύτιμο γεωπολιτικό κεφάλαιο. Και ειδικότερα μια χώρα σαν την Ελλάδα, που δεν έχει πρόβλημα ψαρέματος μπακαλιάρου αλλά ουσιαστικά ζητήματα ασφάλειας με την Τουρκία.
Αυτά ανήκουν στο χθες. Σήμερα τα Σκόπια έχουν όντως αποθρασυνθεί, καθώς αντιλαμβάνονται πως λίγοι μας παίρνουν εμάς στα σοβαρά. Μας κουνάνε το χέρι σαν μικρά παιδιά που έχουν κερδίσει σε έναν καβγά σε μια γειτονιά και το απολαμβάνουν. Χωρίς να διακατέχομαι από υπερπατριωτικό πυρετό βγαίνω από τα ρούχα μου όταν ακούω τις προκλητικές δηλώσεις των γιάπηδων υπουργών των Σκοπίων ή όταν μαθαίνω πως με επίσημο έγγραφο μας ζητούν και να δηλώσουμε μετάνοια για το εμπάργκο. Ο πρωθυπουργός και η υπουργός Εξωτερικών πήραν το ρίσκο να επιχειρήσουν να κλείσουν το θέμα. Η εύκολη λύση ήταν να αφήσουν τα Σκόπια να μπουν ως FYROM στο ΝΑΤΟ. Το ζήτημα θα συνέχιζε να «σαπίζει» για χρόνια παγιώνοντας μια διπλωματική πραγματικότητα.
Το μονοπάτι του βέτο ήταν προφανώς στηριγμένο σε κάποιο σενάριο συμβιβασμού. Η Αθήνα γνώριζε προφανώς πως στην καλύτερη περίπτωση θα έπρεπε να περιμένει μια φόρμουλα διπλής ονομασίας. Και το μεγάλο ερώτημα είναι: μήπως θεώρησαν ότι η διπλή ονομασία «περνούσε» στο πολιτικό κλίμα μετά τις τελευταίες εκλογές και τώρα διαπιστώνουν ότι οι συνθήκες άλλαξαν; Αν αυτό συμβαίνει πράγματι, η Αθήνα θα βρεθεί πιθανότατα σε ένα μονόδρομο από αύριο. Θα αναγκασθεί να πει ΟΧΙ σε μία πρόταση του μεσολαβητή του ΟΗΕ και στη συνέχεια να θέσει βέτο. Και βεβαίως η Ελλάδα δεν θα πάθει τίποτα, είναι πολύ ισχυρή για να την απειλήσει κανείς. Απλά είναι δυσάρεστο το θέαμα του μεγάλου παιδιού που έμπλεξε σε έναν τσακωμό με τον μικρότερο γείτονα, έχασε και τώρα και τα άλλα παιδιά γελάνε μαζί του. Στη γειτονιά που βρισκόμαστε, καλό είναι να επιλέγουμε προσεκτικά πότε, πώς και με ποιον ξεκινάμε ένα καβγά. Για να μας παίρνουν σοβαρά την επόμενη φορά...
Η ιλαροτραγωδία της ονομασίας των Σκοπίων θα περάσει μία ακόμη δύσκολη φάση. Η Ελλάδα θα ξοδέψει και άλλο πολιτικό κεφάλαιο για ένα θέμα που έχει ουσιαστικά χάσει εδώ και πολλά χρόνια και το οποίο δεν θα έπρεπε ποτέ να έχει αναδειχθεί σε μείζον ζήτημα. Καλώς ή κακώς όμως η πολιτική μας ηγεσία, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή έως τον σημερινό πρωθυπουργό, δεν μπόρεσε να δαμάσει το λαϊκό αίσθημα τα τελευταία είκοσι και κάτι χρόνια. Κανείς δεν κατάλαβε πώς ένα κρατίδιο που δεν μπορεί ούτε καν να μας «τσιμπήσει», όχι να μας ενοχλήσει, έγινε τεράστιο θέμα. Κανείς εκ των ηγετών μας δεν πίστευε ότι επρόκειτο για πραγματικό πρόβλημα αλλά όλοι ελύγισαν φοβούμενοι το πολιτικό κόστος και την περιώνυμη ρετσέτα του «προδότη».
Μια χώρα πρέπει να έχει στρατηγικές προτεραιότητες και να γνωρίζει πολύ καλά πώς και πότε ξοδεύει πολύτιμο γεωπολιτικό κεφάλαιο. Και ειδικότερα μια χώρα σαν την Ελλάδα, που δεν έχει πρόβλημα ψαρέματος μπακαλιάρου αλλά ουσιαστικά ζητήματα ασφάλειας με την Τουρκία.
Αυτά ανήκουν στο χθες. Σήμερα τα Σκόπια έχουν όντως αποθρασυνθεί, καθώς αντιλαμβάνονται πως λίγοι μας παίρνουν εμάς στα σοβαρά. Μας κουνάνε το χέρι σαν μικρά παιδιά που έχουν κερδίσει σε έναν καβγά σε μια γειτονιά και το απολαμβάνουν. Χωρίς να διακατέχομαι από υπερπατριωτικό πυρετό βγαίνω από τα ρούχα μου όταν ακούω τις προκλητικές δηλώσεις των γιάπηδων υπουργών των Σκοπίων ή όταν μαθαίνω πως με επίσημο έγγραφο μας ζητούν και να δηλώσουμε μετάνοια για το εμπάργκο. Ο πρωθυπουργός και η υπουργός Εξωτερικών πήραν το ρίσκο να επιχειρήσουν να κλείσουν το θέμα. Η εύκολη λύση ήταν να αφήσουν τα Σκόπια να μπουν ως FYROM στο ΝΑΤΟ. Το ζήτημα θα συνέχιζε να «σαπίζει» για χρόνια παγιώνοντας μια διπλωματική πραγματικότητα.
Το μονοπάτι του βέτο ήταν προφανώς στηριγμένο σε κάποιο σενάριο συμβιβασμού. Η Αθήνα γνώριζε προφανώς πως στην καλύτερη περίπτωση θα έπρεπε να περιμένει μια φόρμουλα διπλής ονομασίας. Και το μεγάλο ερώτημα είναι: μήπως θεώρησαν ότι η διπλή ονομασία «περνούσε» στο πολιτικό κλίμα μετά τις τελευταίες εκλογές και τώρα διαπιστώνουν ότι οι συνθήκες άλλαξαν; Αν αυτό συμβαίνει πράγματι, η Αθήνα θα βρεθεί πιθανότατα σε ένα μονόδρομο από αύριο. Θα αναγκασθεί να πει ΟΧΙ σε μία πρόταση του μεσολαβητή του ΟΗΕ και στη συνέχεια να θέσει βέτο. Και βεβαίως η Ελλάδα δεν θα πάθει τίποτα, είναι πολύ ισχυρή για να την απειλήσει κανείς. Απλά είναι δυσάρεστο το θέαμα του μεγάλου παιδιού που έμπλεξε σε έναν τσακωμό με τον μικρότερο γείτονα, έχασε και τώρα και τα άλλα παιδιά γελάνε μαζί του. Στη γειτονιά που βρισκόμαστε, καλό είναι να επιλέγουμε προσεκτικά πότε, πώς και με ποιον ξεκινάμε ένα καβγά. Για να μας παίρνουν σοβαρά την επόμενη φορά...
Comments