Μια νέα μεταπολίτευση -καθημερινή
Tου Μπαμπη Παπαδημητριου
Αν δεν το έχετε προσέξει, μπορείτε και τώρα. Χωρίστε τα κόμματα ανάμεσα σε εκείνα που θέλουν εκλογές τώρα και εκείνα που «δεν»! Μετά, χωρίστε τα ξανά μεταξύ εκείνων που βάζουν τα στελέχη τους να λένε πως ο Καραμανλής θα «τις» κάνει μέσα στην άνοιξη και των άλλων που δεν βλέπουν καμιά βιασύνη. Θα έχετε κατανοήσει πόσο μας λείπει η έστω και κατ’ ελάχιστο βαθύτερη πολιτική σύνεση, άντε και «λογική». Υπάρχουν δύο λόγοι για να κάνει ο Καραμανλής (τόσο) πρόωρες εκλογές: (α) να εκτιμά πως θα τις κερδίσει και (β) να θέλει να τις χάσει. Για τους πολλούς επόμενους μήνες θα ισχύει το δεύτερο. Και γι’ αυτό, η κυβέρνηση θα προσπαθεί να συγκεντρωθεί στην προσπάθειά της να μας πείσει πως το «κυβερνώ ίσον μεταρρυθμίζω».
Δυστυχώς, αυτό δεν είναι όσο ακούγεται σωστό. Κυβέρνηση υπάρχει και όταν η αστυνομία μπορεί να περιορίζει μια σύγκρουση αντί να διαλύεται το κέντρο της πρωτεύουσας. Υπάρχει όταν έχει φροντίσει είτε να πείσει, είτε να εκθέσει τους πετρελαιοπώλες. Οταν οι υπηρεσίες πάταξης του άνομου χρήματος κυνηγούν τους φοροφυγάδες χωρίς να απαιτείται μια ευθεία εντολή από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Η κυβέρνηση υπάρχει για να λειτουργεί η εκτελεστική εξουσία. Οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι δουλειά των κυβερνήσεων αλλά των πολιτικών κομμάτων και των πολιτικών ηγετών. Αν τώρα κυβέρνηση και υπουργοί της κάνουν κακό μάνατζμεντ της καθημερινότητας και, την ίδια στιγμή, οι πολιτικοί δεν κατορθώνουν να οργανώσουν την αντιμετώπιση των μακροχρόνιων προβλημάτων, τότε η χώρα έχει σοβαρό πρόβλημα.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Εχουμε πρόβλημα επειδή το κράτος λειτουργεί άσκημα, επειδή οι κρατικοί υπάλληλοι κάνουν πως δεν γνωρίζουν τα καθήκοντά τους. Κι έχουμε ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα επειδή οι πολιτικοί μας δεν θεωρούν καθήκον τους να συμφωνούν σε μια ελάχιστη κοινή ατζέντα. Παράδειγμα το ασφαλιστικό. Το απολύτως λογικό είναι να υπάρχει οικουμενική συμφωνία για τις διαστάσεις και τα κύρια χαρακτηριστικά του προβλήματος και, επομένως, για την επείγουσα ανάγκη αντιμετώπισής του. Αντ’ αυτού, παρακολουθούμε τη σουρεαλιστική σύγκρουση μεταξύ υπερασπιστών του κατεστημένου (υπό το σύνθημα «κάτω τα χέρια από...») και των άλλων «μεταρρυθμιστών», που τελικώς δεν επιδιώκουν τίποτε περισσότερο από μια... δημοσιονομική προσαρμογή.
Μιλάμε επομένως για δήθεν σύγκρουση. Που κάνει τη μεταρρύθμιση να μοιάζει με προσωρινή ρύθμιση. Μιας μεταρρύθμισης με δόσεις, που «πληρώνουν» οι πολιτικοί των δύο μεγάλων κομμάτων, όταν εκ των πραγμάτων πιέζονται, επειδή βρίσκονται στην εξουσία. Τα μεγάλα κόμματα δείχνουν να οπισθοχωρούν μπροστά στις αποφάσεις. Να εκδηλώνουν πολιτική ανεπάρκεια όταν πρέπει να παραθέσουν πραγματικά επιχειρήματα. Να προσθέτουν την ανικανότητά τους αντί να προετοιμάσουν τα στοιχεία της μεταρρύθμισης. Μπορείτε τώρα να κατανοήσετε την πραγματική κρίση του δικομματισμού. Δεν προσφέρει λύσεις. Δεν βάζει τη μηχανή να λειτουργήσει. Δεν πείθει για την ειλικρίνεια των στελεχών του. Μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε με τι μπορεί να μοιάζει μια νέα μεταπολίτευση;
Αν δεν το έχετε προσέξει, μπορείτε και τώρα. Χωρίστε τα κόμματα ανάμεσα σε εκείνα που θέλουν εκλογές τώρα και εκείνα που «δεν»! Μετά, χωρίστε τα ξανά μεταξύ εκείνων που βάζουν τα στελέχη τους να λένε πως ο Καραμανλής θα «τις» κάνει μέσα στην άνοιξη και των άλλων που δεν βλέπουν καμιά βιασύνη. Θα έχετε κατανοήσει πόσο μας λείπει η έστω και κατ’ ελάχιστο βαθύτερη πολιτική σύνεση, άντε και «λογική». Υπάρχουν δύο λόγοι για να κάνει ο Καραμανλής (τόσο) πρόωρες εκλογές: (α) να εκτιμά πως θα τις κερδίσει και (β) να θέλει να τις χάσει. Για τους πολλούς επόμενους μήνες θα ισχύει το δεύτερο. Και γι’ αυτό, η κυβέρνηση θα προσπαθεί να συγκεντρωθεί στην προσπάθειά της να μας πείσει πως το «κυβερνώ ίσον μεταρρυθμίζω».
Δυστυχώς, αυτό δεν είναι όσο ακούγεται σωστό. Κυβέρνηση υπάρχει και όταν η αστυνομία μπορεί να περιορίζει μια σύγκρουση αντί να διαλύεται το κέντρο της πρωτεύουσας. Υπάρχει όταν έχει φροντίσει είτε να πείσει, είτε να εκθέσει τους πετρελαιοπώλες. Οταν οι υπηρεσίες πάταξης του άνομου χρήματος κυνηγούν τους φοροφυγάδες χωρίς να απαιτείται μια ευθεία εντολή από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Η κυβέρνηση υπάρχει για να λειτουργεί η εκτελεστική εξουσία. Οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι δουλειά των κυβερνήσεων αλλά των πολιτικών κομμάτων και των πολιτικών ηγετών. Αν τώρα κυβέρνηση και υπουργοί της κάνουν κακό μάνατζμεντ της καθημερινότητας και, την ίδια στιγμή, οι πολιτικοί δεν κατορθώνουν να οργανώσουν την αντιμετώπιση των μακροχρόνιων προβλημάτων, τότε η χώρα έχει σοβαρό πρόβλημα.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Εχουμε πρόβλημα επειδή το κράτος λειτουργεί άσκημα, επειδή οι κρατικοί υπάλληλοι κάνουν πως δεν γνωρίζουν τα καθήκοντά τους. Κι έχουμε ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα επειδή οι πολιτικοί μας δεν θεωρούν καθήκον τους να συμφωνούν σε μια ελάχιστη κοινή ατζέντα. Παράδειγμα το ασφαλιστικό. Το απολύτως λογικό είναι να υπάρχει οικουμενική συμφωνία για τις διαστάσεις και τα κύρια χαρακτηριστικά του προβλήματος και, επομένως, για την επείγουσα ανάγκη αντιμετώπισής του. Αντ’ αυτού, παρακολουθούμε τη σουρεαλιστική σύγκρουση μεταξύ υπερασπιστών του κατεστημένου (υπό το σύνθημα «κάτω τα χέρια από...») και των άλλων «μεταρρυθμιστών», που τελικώς δεν επιδιώκουν τίποτε περισσότερο από μια... δημοσιονομική προσαρμογή.
Μιλάμε επομένως για δήθεν σύγκρουση. Που κάνει τη μεταρρύθμιση να μοιάζει με προσωρινή ρύθμιση. Μιας μεταρρύθμισης με δόσεις, που «πληρώνουν» οι πολιτικοί των δύο μεγάλων κομμάτων, όταν εκ των πραγμάτων πιέζονται, επειδή βρίσκονται στην εξουσία. Τα μεγάλα κόμματα δείχνουν να οπισθοχωρούν μπροστά στις αποφάσεις. Να εκδηλώνουν πολιτική ανεπάρκεια όταν πρέπει να παραθέσουν πραγματικά επιχειρήματα. Να προσθέτουν την ανικανότητά τους αντί να προετοιμάσουν τα στοιχεία της μεταρρύθμισης. Μπορείτε τώρα να κατανοήσετε την πραγματική κρίση του δικομματισμού. Δεν προσφέρει λύσεις. Δεν βάζει τη μηχανή να λειτουργήσει. Δεν πείθει για την ειλικρίνεια των στελεχών του. Μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε με τι μπορεί να μοιάζει μια νέα μεταπολίτευση;
Comments