Η Δημοσκοπική Αριστερά -καθημερινή
Του Νικου Γ. Ξυδακη
H θριαμβευτική εκλογή του 34χρονου Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του Συνασπισμού προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Για μερικά εικοσιτετράωρα η ατζέντα μετατοπίστηκε: από τα σκάνδαλα προς την καθαυτό πολιτική. Κάποιοι χαιρέτισαν με αισιοδοξία την εμφάνιση του νεότερου πολιτικού ηγέτη στην πρόσφατη ιστορία· οι πολλοί απόρησαν και εξεπλάγησαν· οι σκεπτικιστές μίλησαν για «λευκό χαρτί» και για τη γενιά χωρίς αμαρτίες· κάποιοι επιδόθηκαν στη χλεύη, μόλις καλυπτόμενη και ελάχιστα πολιτική εντέλει.
Οι αντιδράσεις αντηχούν εν μέρει την καχυποψία προς ό,τι νέο, άρα και προς το νεαρό της ηλικίας: Μειράκια στην υψηλή τέχνη της πολιτικής; Οι αντιδράσεις αντηχούν επίσης μια στάση απέναντι στη στροφή της κοινής γνώμης προς τα αριστερά, όπως καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις: Ποιον έρωτα εμπνέει ξαφνικά η Αριστερά στα μπουχτισμένα από διπολισμό πλήθη;
Η ανθούσα «Δημοσκοπική Αριστερά» παρατίθεται δυναμικά στην ατζέντα, πλάι στη βαθιά κρίση του διπολισμού, τη γενικευμένη δυσπιστία έναντι των πολιτικών ελίτ και τη διάχυτη αθυμία του κοινωνικού σώματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από οριακής καταγραφής μόρφωμα του 3%, κατέστη δυναμικό αουτσάιντερ του 5% με συμπεριφορά αξιωματικής αντιπολίτευσης και τώρα αποτελεί, αφενός, επικοινωνιακό συμβάν, αφετέρου, μεταβλητή που τρελαίνει τα δημοσκοπικά κοντέρ: σκοράρει 9,5% και 11,5%. Αυτά τα σκορ, σε συνδυασμό με την καταβύθιση των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά και με την καταρράκωση της αξιοπιστίας του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας, διαμορφώνουν νέο κλίμα. Τέτοιο, που να διερωτάται κανείς: Η κοινωνία στρέφεται προς τα αριστερά;
Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Κατ’ αρχάς, για ποια Αριστερά μιλάμε; Ο ίδιος ο Συνασπισμός φαίνεται να μην έχει αποκρυσταλλώσει τι Αριστερά είναι· η ρητορική του περί εξουσίας δεν έχει αποτυπωθεί πραγματικά σε πρόγραμμα και επεξεργασμένες θέσεις – σχεδόν το εξομολογήθηκε προ ημερών ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του Συνασπισμού. Αυτό είναι το πρώτο ζητούμενο: η σύνθεση της ρητορικής και των επιμέρους θέσεων (περιβάλλον, δημόσιος χώρος, παιδεία, εργασία, μετανάστευση) σε ενιαία συμπαγή πλατφόρμα.
Και αριστερίζει πράγματι η κοινωνία; Η δημοσκοπική ταλάντωση είναι μεταστροφή του σώματος επί το ριζοσπαστικότερο; ΄Η μήπως είναι διοχέτευση αγανάκτησης; Μήπως είναι ψυχολογίζουσα, θυμική ψήφος προς τους άφθαρτους, τους αμέτοχους του χρεοκοπημένου διπολισμού;
Σε αυτά τα ερωτήματα καλείται προ πάντων να απαντήσει η ίδια η Αριστερά, με πολιτικούς όρους και όχι επικοινωνιακούς και ηθικολογικούς.
H θριαμβευτική εκλογή του 34χρονου Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του Συνασπισμού προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Για μερικά εικοσιτετράωρα η ατζέντα μετατοπίστηκε: από τα σκάνδαλα προς την καθαυτό πολιτική. Κάποιοι χαιρέτισαν με αισιοδοξία την εμφάνιση του νεότερου πολιτικού ηγέτη στην πρόσφατη ιστορία· οι πολλοί απόρησαν και εξεπλάγησαν· οι σκεπτικιστές μίλησαν για «λευκό χαρτί» και για τη γενιά χωρίς αμαρτίες· κάποιοι επιδόθηκαν στη χλεύη, μόλις καλυπτόμενη και ελάχιστα πολιτική εντέλει.
Οι αντιδράσεις αντηχούν εν μέρει την καχυποψία προς ό,τι νέο, άρα και προς το νεαρό της ηλικίας: Μειράκια στην υψηλή τέχνη της πολιτικής; Οι αντιδράσεις αντηχούν επίσης μια στάση απέναντι στη στροφή της κοινής γνώμης προς τα αριστερά, όπως καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις: Ποιον έρωτα εμπνέει ξαφνικά η Αριστερά στα μπουχτισμένα από διπολισμό πλήθη;
Η ανθούσα «Δημοσκοπική Αριστερά» παρατίθεται δυναμικά στην ατζέντα, πλάι στη βαθιά κρίση του διπολισμού, τη γενικευμένη δυσπιστία έναντι των πολιτικών ελίτ και τη διάχυτη αθυμία του κοινωνικού σώματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από οριακής καταγραφής μόρφωμα του 3%, κατέστη δυναμικό αουτσάιντερ του 5% με συμπεριφορά αξιωματικής αντιπολίτευσης και τώρα αποτελεί, αφενός, επικοινωνιακό συμβάν, αφετέρου, μεταβλητή που τρελαίνει τα δημοσκοπικά κοντέρ: σκοράρει 9,5% και 11,5%. Αυτά τα σκορ, σε συνδυασμό με την καταβύθιση των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά και με την καταρράκωση της αξιοπιστίας του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας, διαμορφώνουν νέο κλίμα. Τέτοιο, που να διερωτάται κανείς: Η κοινωνία στρέφεται προς τα αριστερά;
Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Κατ’ αρχάς, για ποια Αριστερά μιλάμε; Ο ίδιος ο Συνασπισμός φαίνεται να μην έχει αποκρυσταλλώσει τι Αριστερά είναι· η ρητορική του περί εξουσίας δεν έχει αποτυπωθεί πραγματικά σε πρόγραμμα και επεξεργασμένες θέσεις – σχεδόν το εξομολογήθηκε προ ημερών ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του Συνασπισμού. Αυτό είναι το πρώτο ζητούμενο: η σύνθεση της ρητορικής και των επιμέρους θέσεων (περιβάλλον, δημόσιος χώρος, παιδεία, εργασία, μετανάστευση) σε ενιαία συμπαγή πλατφόρμα.
Και αριστερίζει πράγματι η κοινωνία; Η δημοσκοπική ταλάντωση είναι μεταστροφή του σώματος επί το ριζοσπαστικότερο; ΄Η μήπως είναι διοχέτευση αγανάκτησης; Μήπως είναι ψυχολογίζουσα, θυμική ψήφος προς τους άφθαρτους, τους αμέτοχους του χρεοκοπημένου διπολισμού;
Σε αυτά τα ερωτήματα καλείται προ πάντων να απαντήσει η ίδια η Αριστερά, με πολιτικούς όρους και όχι επικοινωνιακούς και ηθικολογικούς.
Comments