Τα ενδογενή αίτια φθοράς της Ν.Δ. είναι σοβαρότερα

Tου Σταμου Ζουλα / stamoszoulas@gmail.com

Ποιον ωφελεί και ποιον βλάπτει η κορύφωση της εσωτερικής κρίσεως στο ΠΑΣΟΚ, που υποτροπιάζει με τη διαφωνία Κ. Σημίτη και Γ. Παπανδρέου στο ζήτημα της νέας Ευρωσυνθήκης; Το ερώτημα δεν είναι αφελές, ούτε η απάντηση αυτονόητη. Διότι στην πολιτική δεν ισχύει πάντοτε ο κανόνας ότι η αποδυνάμωση του ενός αντιπάλου ενισχύει τον άλλον. Αυτό πιστοποιείται απ’ όλες τις δημοσκοπήσεις του κυβερνητικού εννεαμήνου, που καταγράφουν περίπου ταυτόσημη πτώση και για τα δύο μεγάλα κόμματα. Αδικαιολόγητη για το ΠΑΣΟΚ και ανεπαρκώς αιτιολογούμενη για τη Ν.Δ.

Σε αντίθεση με την πρώτη κυβερνητική της θητεία, κατά την οποία η Ν.Δ. εμφανίσθηκε άτολμη και διστακτική, μετά τη νέα της εκλογική νίκη δείχνει αποφασισμένη να εφαρμόσει το πρόγραμμα, με το οποίο έλαβε τη λαϊκή εντολή (μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό και την Παιδεία, ιδιωτικοποιήσεις ΟΤΕ και λιμενικών εγκαταστάσεων κ.λπ.). Συνεπώς η φθορά της κυβερνήσεως δεν μπορεί να αποδοθεί τόσο σε ατολμία και αδράνεια, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την έως τώρα προώθηση του προγράμματός της, αλλά κυρίως σε απρόβλεπτους παράγοντες, όπως είναι η ακρίβεια και ο πληθωρισμός, που πιέζουν προς τα κάτω το βιοτικό επίπεδο των πολιτών. Στο μέτρο, όμως, κατά το οποίο η κοινή γνώμη συμμερίζεται –περισσότερο ή λιγότερο– τη διαπίστωση ότι τα προβλήματα αυτά είναι διεθνή και οφειλόμενα, εν πολλοίς, στην αχαλίνωτη αύξηση της τιμής του πετρελαίου, αντίστοιχα μετριάζεται και ο καταλογισμός της δυσμενούς καταστάσεως στη σημερινή κυβέρνηση. Δηλαδή, το πιθανότερο είναι ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού να αντιδρά κάπως ανάλογα με τις καταστρεπτικές πυρκαγιές του περυσινού καλοκαιριού, οι οποίες θεωρήθηκαν πρωτίστως φυσικό και αναπότρεπτο φαινόμενο. Κατά πολύ λιγότερο δε καταλογίσθηκαν σε κρατική αβελτηρία ή αναποτελεσματικότητα, σύμφωνα με τις καταγγελίες του ΠΑΣΟΚ και των άλλων κομμάτων της αντιπολιτεύσεως. (Αλλωστε ένας τέτοιος καταλογισμός εξαρτάται και από την κρίση του πολίτη ότι οι καταγγέλλοντες θα αντιμετώπιζαν τις πυρκαγιές επιτυχέστερα απ’ ό,τι ο καταγγελλόμενος· ενώ το επελθόν αμέσως μετά εκλογικό αποτέλεσμα κατέδειξε μάλλον το αντίθετο...)

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι το επιτελείο της Ρηγίλλης και ο «πρωινός καφές» στο Μέγαρο Μαξίμου πρέπει να αναζητήσουν τα πρόσθετα αίτια της κυβερνητικής φθοράς, η οποία ήδη υπερβαίνει τη φυσική και αναμενόμενη. Να εντοπίσει, δηλαδή, τα αίτια, που προκαλούν απογοήτευση ή αποδοκιμασία κυρίως σε μια μερίδα πολιτών, η οποία ψήφισε και στήριξε τη Ν.Δ. Και για να γίνουμε σαφέστεροι: Τις ημέρες αυτές ζούμε καταστάσεις και συμπεριφορές, οι οποίες αρχίζουν να θυμίζουν έντονα την παρακμιακή περίοδο της δεύτερης θητείας Σημίτη. Την εποχή, που κάθε καταγγελία για πολιτική διαφθορά παραπεμπόταν αβασάνιστα στη Δικαιοσύνη, που ο καταγγελλόμενος επιζητούσε συμψηφισμούς σκανδάλων για αμοιβαία αμνήστευση, την εποχή κατά την οποία η πολιτική ευθύνη και η ευθιξία οχυρώνονταν πίσω από την έλλειψη επαρκών στοιχείων ενοχής, όταν οι εγκαλούμενοι επικαλούνταν ως εύσημον πολιτικού ήθους την αδυναμία στοιχειοθετήσεως ποινικής καταδίκης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι από τη στιγμή κατά την οποία μια κυβέρνηση αρχίσει να καταφεύγει σε τέτοιες μεθόδους και συμπεριφορές, σε πρώτη φάση αποσυνδέεται από τη λογική του απλού πολίτη, την οποία, μάλιστα, δείχνει όχι μόνον να υποτιμά, αλλά και να τη λοιδορεί. Στη δεύτερη και επόμενη φάση το βέβαιον είναι ότι ο πολίτης θα διαμορφώσει την πεποίθηση πως η συμπεριφορά αυτή υποκρύπτει ενοχή, εξ ίσου βαρεία, όλων εκείνων που επιζητούν συμψηφισμούς και αμοιβαία «απόσβεση» των σκανδάλων. Ας παραβλέψουμε τις δικαστικές καθυστερήσεις στα ζητήματα, τα οποία «συμπτωματικώς» αποτέλεσαν αφορμή αλληλοκαταγγελιών των δύο μεγάλων κομμάτων. Και ας σταθούμε στην πρόσφατη ανακοίνωση του υπουργού Δικαιοσύνης, μετά την αποκάλυψη της «φιλικής διευθετήσεως» του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη και του «επιλήσμονος» συνεργάτη της υπουργού Εξωτερικών, ως προς την προμήθεια τηλεπικοινωνιακού υλικού της Ζήμενς. Αλήθεια σε ποιους απευθύνεται –και κυρίως ποιους πείθει– ο κ. Χατζηγάκης, με τη δήλωση αμοιβαίου εξαγνισμού των περιπτώσεων Μητσοτάκη και της χορηγίας της Ζήμενς προς τη νεολαία του ΠΑΣΟΚ; Με ποια λογική ο μεν συνεργάτης της κ. Μπακογιάννη αποπέμφθηκε διότι «ξέχασε» να εξοφλήσει τιμολόγιο 7.500 ευρώ, ενώ ο βουλευτής κ. Κυρ. Μητσοτάκης απεκδύεται κάθε πολιτικής ευθύνης για αντίστοιχη «εκκρεμότητα» ύψους 137.000 ευρώ; Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν έσπευσε να κάνει πολιτική σημαία του την υπόθεση αυτή, αλλά επιμένει στη σύσταση εξεταστικής επιτροπής, η οποία συνήθως καταλήγει σε δύο αλληλοσυγκρουόμενα πορίσματα, ή σε κάποιο κείμενο συμβιβαστικής αοριστίας; Μήπως η στάση του ΠΑΣΟΚ υπαγορεύεται από την εκ Γερμανίας πληροφορία ότι στο σκάνδαλο των δωροδοκιών εμπλέκονται και επιφανή στελέχη του, τα οποία διαχειρίσθηκαν, επί μακρόν και σε πλέον «προσοδοφόρους» περιόδους, τις συναλλαγές με τη Ζήμενς; Και επιτέλους. Ολα αυτά τα ερωτήματα που απασχολούν μόνον τους πολίτες οφείλονται αποκλειστικά στην κακοπιστία και τη νοσηρή καχυποψία του κοινού; Κατά τη λογική και την κρίση του κ. Χατζηγάκη ναι, αυτό συμβαίνει. Ο ίδιος, μάλιστα, προσθέτει ότι όσα βλέπουμε, διαπιστώνουμε και ελεεινολογούμε είναι εξωπραγματικά και δεν έχουν σχέση με την «πάγια θέση της σημερινής κυβερνήσεως για την πλήρη διαφάνεια στον δημόσιο βίο και την αμείλικτη πάταξη της διαφθοράς»…

Κατά τ’ άλλα όσοι είμαστε καλοπροαίρετοι εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι τέτοιες τακτικές και συμπεριφορές αδικούν πρωτίστως τη σημερινή κυβέρνηση. Οτι η αδυναμία και η κρίση του ΠΑΣΟΚ οδηγεί ορισμένα στελέχη της Ν.Δ. στην ψευδαίσθηση ότι η εξουσία τους είναι δυσάλωτη και μακρόβια, οπότε μπορούν να αγνοούν ή και να περιφρονούν την κρίση του πολίτη. Να ευελπιστούμε ότι η κυβέρνηση δεν έχει (ακόμη) ισοβαρή ημαρτημένα, ώστε να επιζητεί από τον αντίπαλό της συμψηφισμούς. Οτι, τέλος, έχει τη βούληση και τη δύναμη να απομονώσει τους ζηλωτές του «συστήματος ΠΑΣΟΚ», που εμφανίζονται στο κυβερνών κόμμα. Ωστόσο, όλα αυτά έχουν πάψει να είναι καλοπίστως εικαζόμενα. Απαιτούν, ήδη, έμπρακτες αποδείξεις. Από την ίδια την κυβέρνηση.

Comments

Popular posts from this blog

επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Macmillan and Eisenhower in 1959 tv debate-bbc