Η αυτοκριτική μιαν άλλη φορά

 
Παντελής Μπουκάλας ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Η αυτοκριτική μιαν άλλη φορά

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΣTAΣEIΣ
Στο δέλτα της διαπλοκής και της διαφθοράς, ένα βαλτότοπο όπου θριαμβεύουν οι διαβόητες τριγωνικές σχέσεις, η Δημοκρατία δεν θα μπορούσε ποτέ να διάγει βίο ακίνδυνο. Συρρικνώνεται εκεί και βουλιάζει· εκβιάζεται και ποδηγετείται. Τα Συντάγματά της και οι νόμοι της καταντούν κελύφη, άδεια και εύθραυστα. Η Ελλάδα δεν αποτελεί πρωτοτυπία στο θέμα αυτό. Δεν είναι μια ξεχωριστή, καταδικαστέα περίπτωση σ’ έναν κόσμο ενάρετο. Ισα ίσα. Μοιράζεται, δεκαετίες τώρα, το ίδιο πρόβλημα όχι μόνο με χώρες ταξινομημένες στις ημιαπολυταρχικές, αλλά και με όσες ευρωπαϊκές αυτοπροτείνονται όλο καμάρι σαν παραδείγματα ηθικού πολιτικού βίου, όπου υποτίθεται ότι μόνο τα νόμιμα και θεσμικά κέντρα ισχύος έχουν λόγο. Ανάμεσά τους βέβαια και η Γερμανία, η οποία δεν παραλείπει να αυτοπροβάλλεται σαν φάρος αγαθότητας, ενόσω παραμένει ένας από τους κυριότερους εξαγωγείς διαφθοράς διά των επιχειρηματικών της κολοσσών.

Συζητήσεις όπως η χθεσινή στη Βουλή των Ελλήνων σπανίως λειτουργούν διαφωτιστικά, και σπανιότατα θεραπευτικά. Δεν ήταν άλλωστε λογικό να υπάρξουν μεγάλες προσδοκίες, όταν, πρώτον, τα μισά βόλια ξοδεύτηκαν (και μάλιστα μέρες πριν αρχίσει η καθαυτό συζήτηση) για το μέγα ζήτημα του ποιος αρχηγός έσυρε ποιον στο Κοινοβούλιο· και δεύτερον, όταν είναι αποδεδειγμένο πως «η σύγκρουση της ατάκας» λίγα κοινά σημεία έχει με τον καθαρό, υπεύθυνο και δημιουργικό πολιτικό διάλογο. Η ατάκα, το λεκτικό τρικ, το πυροτεχνηματικό ευφυολόγημα, ελάχιστη σχέση έχει με τον στέρεα αρθρωμένο λόγο.

Να μας παρηγορεί άραγε το γεγονός ότι ως προς τη σοβαρότητα των επιχειρημάτων και το ήθος των αντεγκλήσεων δεν έχουμε να ζηλέψουμε απολύτως τίποτε από την προεκλογική διαμάχη στις Ηνωμένες Πολιτείες; Εστω. Αλλά δεν αρκεί. Δεν αρκεί να λέμε πως υπάρχουν και χειρότερα. Δεν ωφελούν οι αντιπαραθέσεις που γίνονται απλώς για να κερδηθούν τρεις-τέσσερις πανηγυρικοί τίτλοι («νικητής ο κ. Τάδε») στα τηλεοπτικά δελτία, στα αστραπιαία διαδικτυακά γκάλοπ και στα πρωτοσέλιδα της επομένης. Κάθε πλευρά άλλωστε έχει επιλέξει αυτόν που θα δοξολογήσει σαν θριαμβευτή πριν καν ξεκινήσει το ντέρμπι. Παλιό κουσούρι αυτό της πολιτικής μας, αλλά και της δημοσιογραφίας μας.

Η διαπλοκή είναι η άρνηση του συνταγματικά οριζόμενου πολιτεύματος: της δημοκρατίας. Ροκανίζει τις ρίζες της, ακυρώνοντας την ισοπολιτεία σε κάθε μορφή του δημόσιου βίου και δίνοντας στον όρο «ισονομία» το ίδιο περιεχόμενο που έχουν οι αδύνατες ευχές στη λογοτεχνία. Στη συζήτηση της Βουλής περίσσεψαν οι οξείες καταγγελίες. Δεν έμεινε έτσι χώρος για υπεύθυνη αυτοκριτική. Δίχως αυτήν, όμως, οι πολιτικοί ηγέτες ουσιαστικά δεν λογοδοτούν, όπως οφείλουν. Στον γκρίζο χάρτη της χώρας που ζωγράφισαν οι ομιλητές, οι μνήμονες πολίτες έχουν τη δυνατότητα να αναγνωρίσουν το μερίδιο ευθύνης του καθενός. Αλλά το ζητούμενο είναι να το αναγνωρίσουν κάποτε και οι ίδιοι οι ρήτορες.

Comments

Popular posts from this blog

επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Macmillan and Eisenhower in 1959 tv debate-bbc