ΝΈΑ ΥΌΚΗ,ΠΑΛΙΆ ΌΝΕΙΡΑ


Νέα Υόρκη, παλιά όνειρα

Το αμερικανικό όνειρο έχει ξεθωριάσει. Αλλά αυτοί τουλάχιστον έχουν όνειρο
Share
εκτύπωση  

Μανχάταν, Τρίτη πρωί. Ενας καλοντυμένος κύριος σε ένα ασανσέρ προσπαθεί ευγενικά να σπάσει την αμηχανία με το είδος του διαλόγου που παρεπιδημεί σε κλειστούς χώρους. «Α, είστε από την Ελλάδα; Αλήθεια, εκεί έφτιαξαν τα πράγματα, ε; Γιατί έχω καιρό να σας δω στις ειδήσεις». Είναι δύσκολο να εξηγήσεις πως η απόσταση από το πρόβλημα δεν εξαφανίζει το πρόβλημα, αλλά δεν υπάρχει και χρόνος για αναλύσεις. Στο Μανχάταν όλοι βιάζονται, όλοι έχουν κάπου να πάνε, κάτι να κάνουν.

Στην 5η Λεωφόρο, εκεί που η ζωή μοιάζει ανησυχητικά με την τηλεόραση, Αμερικανοί που δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από την οθόνη του iPhone τους βιάζονται. Ανάμεσά τους, τουρίστες με τις τσάντες από τα ψώνια, σαν βραχιολάκι αναγνώρισης σε θεματικό πάρκο, αναζητούν την επόμενη εικόνα που θα μοιραστούν στα social media. Λίγο πιο κάτω από το Central Park βρίσκεται ένα κτίριο που αν είχε μαλλιά θα ήταν η περούκα του Ντόναλντ Τραμπ. Είναι τόσο κακόγουστο που δεν θα μπορούσε παρά να είναι δικό του.

Στην 5η Λεωφόρο δεν βλέπεις πολλά σταθμευμένα οχήματα, αλλά μονίμως έξω από το Trump Tower υπάρχει ένα βανάκι τηλεοπτικού σταθμού για παν ενδεχόμενο. Εκείνο το πρωί, τα πράγματα ήταν φυσιολογικά: Δυο-τρεις γραφικοί με χαρτόνια κατά της Χίλαρι και ένας καλογυμνασμένος ημίγυμνος τύπος με καουμπόικες μπότες, μια κιθάρα και ένα μαγιό (αν όχι εσώρουχο) που στα οπίσθια γράφει Τραμπ - προφανώς αγνοώντας την ειρωνεία τού να γράφεις αυτόν που υποστηρίζεις στα οπίσθιά σου - τραγουδάει υπέρ του Ντόναλντ Τραμπ. Διάφοροι τουρίστες, επικίνδυνοι μέσα στην αθωότητά τους, σπεύδουν να φωτογραφηθούν μαζί του. Κάποια στιγμή η Ιστορία μπλέκεται αμήχανα όταν ένας Βιετναμέζος ποζάρει χαμογελαστός δίπλα στον αρχετυπικό γυμνό καουμπόη. «Από το Βιετνάμ; Δεν πειράζει, ο Τραμπ αγαπάει και το Βιετνάμ» λέει γρατζουνώντας την κιθάρα. Η Ιστορία τραυματίζεται για λίγο, αλλά τι να κάνει και αυτή, πρέπει να συνεχίσει.

Λίγο πιο πάνω βρίσκεται ένα από τα οκτώ Αpple stores της Νέας Υόρκης. Με έναν φουτουριστικό σχεδιασμό, σαν να μπαίνεις σε ένα τεράστιο, καθησυχαστικά άρτιο τηλέφωνο, οι ουρές δείχνουν πως εδώ έρχονται οι άνθρωποι για να προσκυνήσουν καταναλωτικά στην Εκκλησία της τελειότητας. Οι υπάλληλοι φοράνε μπλε μπλούζες, έχουν ύφος εφοριακού, συμπεριφορά δημόσιας υπηρεσίας, γνωρίζουν καλά πως κατέχουν τη Δύναμη. Οι υποψήφιοι καταναλωτές περιφέρονται μέσα στο γυαλιστερό industrial κτίριο, περιμένοντας να γίνει καλύτερη η ζωή τους. Μάταιο, αλλά καλοσχεδιασμένο.

Στη Νέα Υόρκη οι άνθρωποι δεν μοιάζουν να έχουν νεύρα. Δεν γίνεται να μην έχουν, αλλά δεν το δείχνουν· ζουν σε μια όμορφη πόλη μεν, σε συνθήκες σκληρής επαγγελματικής τελειότητας δε, με έναν μόνιμο ανταγωνισμό να τους υπενθυμίζει πως - όπως όλοι μας - είναι αναλώσιμοι. Κάθε Παρασκευή, χτυπάνε τα τηλέφωνα και ορισμένοι εργαζόμενοι αποχωρούν αθόρυβα, με το χαρτόκουτό τους να κάνει έναν μικρό, θλιμμένο θόρυβο. Αν δεν είσαι ένας από αυτούς, θα έχεις ένα καλό Σαββατοκύριακο. Αλλά η οικονομία ανθεί, δουλειές υπάρχουν, χρήματα επίσης, τόσα ώστε πλην μιας ελίτ να επιβιώνουν οι περισσότεροι ζώντας σε μικρά σπίτια (ένα δωμάτιο - 1.000 δολάρια νοίκι), κυνηγώντας το όνειρο.

Είναι σηµαντικό να κυνηγάς ένα όνειρο - προσωπικό, υλικό, κοινωνικό, οτιδήποτε: να περιμένεις κάτι. Αν πας στη Νέα Υόρκη, θα καταλάβεις πως κάτι πολύ ασαφές όπως το «αμερικανικό όνειρο», η συγκολλητική ουσία του έθνους, υπάρχει ακόμη, αν και ξεθωριασμένο. Μπορείς να έχεις όποια άποψη θες για τα όνειρα των άλλων, αλλά πρέπει να καταλάβεις πως είναι σημαντικό να υπάρχουν. Γυρίζοντας στην πολύ πιο εκνευρισμένη, λιγότερο κουραστική, λιγότερο όμορφη και περισσότερο χρεοκοπημένη Αθήνα, συνειδητοποιείς πως πρέπει να βρούμε άμεσα το όνειρο που θέλουμε να κυνηγήσουμε και αυτό να μην είναι το όνειρο της επιβίωσης. Μέχρι στιγμής, κρίνοντας από την επικαιρότητα, το μόνο όνειρο της κυβέρνησης είναι εμφυλιοπολεμικό, ένα μόνιμο κήρυγμα μίσους. Μπορεί να μην το λένε οι διεθνείς ειδήσεις, αλλά έτσι όπως πάμε, θα το πουν σύντομα. Θα καταλάβουν και οι πολυάσχολοι τύποι της Νέας Υόρκης πως τελικά τίποτα δεν πάει καλά. Και θα λυπηθούν μέχρι να κατέβει το ασανσέρ.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

Comments

Popular posts from this blog

επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Macmillan and Eisenhower in 1959 tv debate-bbc