Η νέα και επικίνδυνη θυσία της Αριστεράς

Η νέα και επικίνδυνη θυσία της Αριστεράς

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 
​Επί δεκαετίες η Αριστερά μιλάει μόνο για «θυσίες». Εννοεί, αποκλειστικά, τις δικές της, πασχίζοντας να επιβάλει την ιδεολογία της στη χώρα μας. Το τι κόστισαν αυτές οι –ευτυχώς μάταιες– «θυσίες» της στη χώρα, είναι περιττό να αναφερθεί. Αλλά και ανώφελο, αφού η Αριστερά, κομμουνιστική ή «ανανεωτική», αναφέρεται μόνο στα «αδέλφια» της, που «έπεσαν θύματα, σε άνιση πάλη κι αγώνα». Αυτή είναι και η έννοια και το συμπέρασμα που προκύπτει από τον επικήδειο που εκφώνησε στην κηδεία του Κάστρο ο πρωθυπουργός «μας». Η σημερινή «θυσία» της κυβερνώσας Αριστεράς ποία είναι; Η εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, που η ίδια υπέγραψε. Πρόκειται για θυσία, διότι, προφανώς, αντίκειται στις αρχές και στις ιδέες της. Ανακύπτει, έτσι, το ερώτημα γιατί η σημερινή Αριστερά (με ό,τι σημαίνει αυτή η καταρρακωμένη έννοια) αποδέχθηκε και κυρίως υφίσταται τη θυσία αυτή. Γιατί δεν εγκαταλείπει την εξουσία, παραδίδοντας, όπως αξιώνει ο «πρόθυμος» κ. Μητσοτάκης, το πικρόν ποτήριον σε κάποιον άλλο.

Η απάντηση, στο παραπάνω ερώτημα, είναι αδιευκρίνιστη και θολή. Ας πάρουμε την περίπτωση Τσακαλώτου, που υπέγραψε τη δήλωση μετανοίας προς τους δανειστές και εσαεί υποταγής, στο τρίτο μνημόνιο. Πολλοί πιστεύουν ότι ο «δηλωσίας» αγνοούσε ή ήταν αντίθετος στον μποναμά του κ. Τσίπρα. Συμβαίνει, όμως, ο υπουργός Οικονομικών να είναι ο άτυπος επικεφαλής της κίνησης των «53» και της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης του... κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ. Οι «συναγωνιστές» του, μέχρι στιγμής, τηρούν σιγήν ιχθύος για την «ανίερη» πράξη του επικεφαλής τους. «Φλαμπουράρης», εναντίον του «προσκυνημένου» Τσακαλώτου, ανέλαβε ο ομώνυμος υπουργός Επικρατείας και –κατά πολλούς– καθοδηγητής του πρωθυπουργού. Παρά τον ξεσηκωμό των εταίρων και την ταπεινωτική μετάνοια, δήλωσε πως η κυβέρνηση θα επιδιώξει να δώσει το φετινό βοήθημα στους χαμηλοσυνταξιούχους (13η σύνταξη την αποκαλεί) και του χρόνου...

Αρκετοί πιστεύουν ότι η αντιφατική και αλληλοαναιρούμενη στάση της κυβέρνησης, αναφορικά με τη «θυσία» του τρίτου μνημονίου, υποδηλώνει πλήρη σύγχυση και αδυναμία χάραξης οποιασδήποτε στρατηγικής. Η «θυσία» αποβλέπει, πρωταρχικά, στην διατήρηση της εξουσίας. Στον βωμό αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται τώρα να θυσιάσει τις αριστερές ιδέες και αρχές του. Αν εγκαταλείψει την εξουσία, εκτός της προσοδοφόρου νομής της, γνωρίζει πως θα ταυτιστεί με μια μεγάλη, πιθανώς δε, τελειωτική και αμετάτρεπτη ήττα της Αριστεράς. Προσωπικά, αμφιβάλλω αν η πλειονότητα των μελών και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ διατίθεται να επωμισθεί μια τέτοια ευθύνη και το συνακόλουθο ιστορικό βάρος. Παλινδρομούν, έτσι, μεταξύ μιας ανενδοίαστης και χωρίς φραγμούς διατήρησης της εξουσίας και μιας ηρωικής εξόδου. Από τη μία πλευρά καταφεύγουν σε φαύλες μεθόδους ενίσχυσης της κομματικής πελατείας (διορισμοί και μονιμοποιήσεις στο Δημόσιο) και από την άλλη επισείουν πολεμικά «φλάμπουρα» εναντίον των Ευρωπαίων. (Με τους οποίους υποτίθεται πως διαπραγματεύονται για την έξοδο της χώρας από την κρίση.) Την ίδια στιγμή που μια μερίδα υπουργών και στελεχών ευαγγελίζεται την (εντός τριμήνου!) αλματώδη ανάπτυξη και την έξοδο στις αγορές, κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι το κόμμα τους και οι ίδιοι θα σωθούν, προκαλώντας τη ρήξη με την Ευρώπη, «αποτινάσσοντας» και το ευρώ. Νομίζω, φίλες και φίλοι, ότι αυτή η ενδοκυβερνητική σύγχυση, διχογνωμία και παράλυση συνιστούν, σήμερα, τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη χώρα.
Έντυπη

ΔΙΑΒΑΣΤΕΕΠΙΣΗΣ

Comments

Popular posts from this blog

επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Macmillan and Eisenhower in 1959 tv debate-bbc