This entry was posted in Επικαιρότητα. Bookmark the permalink.
«Το συνολικό χρέος της Γερμανίας προς την Ελλάδα ανέρχεται στα 370 δισ. ευρώ».
To θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων επανέρχεται, έπειτα από σχόλια κάποιων ευρωπαϊκών –και δη γερμανικών- μέσων ενημέρωσης. Εκτενές δημοσίευμα του εβδομαδιαίου γερμανικού περιοδικού Stern, υποστηρίζει ότι η Γερμανία έδωσε στην Ελλάδα ως τώρα, στα πλαίσια της σωτηρίας του ευρώ, 37 εκατομμύρια ευρώ. Το ποσό όμως, λέει ο αρθογράφος, είναι ελάχιστο μπροστά στα 300 δις εκ. ευρώ που οφείλουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα για τις καταστροφές κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτά είναι «απλά μαθηματικά για απλούς ανθρώπους και όχι για πολιτικούς» υπογραμμίζει το δημοσίευμα, σημειώνοντας πως αν συνυπολογιστούν και οι τόκοι τότε το συνολικό χρέος της Γερμανίας προς την Ελλάδα ανέρχεται στα 370 δισ. ευρώ. Όμως, συνεχίζει το άρθρο «για τη Γερμανία δεν υπήρξε ποτέ και ούτε υπάρχει θέμα αποζημιώσεων». Όπερ και τόνισε κατόπιν και εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας, ο οποίος δήλωσε ότι: «Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θεωρεί ότι έπειτα από τόσες δεκαετίες το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων έχει χάσει το νόημα του».
Οι γερμανικοί Financial Times υποστηρίζουν ότι η Γερμανία έχει ήδη καταβάλει πολεμικές αποζημιώσεις, μόνο που δεν έφθασαν ποτέ στον παραλήπτη τους, ούτε και στην Ελλάδα. «Αμέσως μετά τον πόλεμο, η Γερμανία ενέκρινε την αποστολή 30.000 τόνων βιομηχανικών αγαθών προς την Ελλάδα. Δέκα χιλιάδες τόνοι φορτώθηκαν σε βρετανικά πλοία με κατεύθυνση προς την Ελλάδα. Δεν έφθασαν ωστόσο ποτέ. Τα υπόλοιπα σκούριαζαν επί δύο χρόνια στο λιμάνι του Αμβούργου μέχρι που πουλήθηκαν στους Βρετανούς. Τα χρήματα δεν έφτασαν ποτέ στην Αθήνα» λέει χαρακτηριστικά ο καθηγητής Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, Χάιντς Ρίχτερ. Η εφημερίδα υποστηρίζει ότι η ανακίνηση του θέματος έχει έναν πολύ καλό λόγο: προκύπτει από «την πίεση των δανειστών της Ελλάδας για απολύσεις 150.000 δημοσίων υπαλλήλων».
Το δημοσίευμα του Stern αναπαρήγαγε το γαλλικό ειδησεογραφικό site Slate.fr, επισημαίνοντας ότι δεν υπάρχει κάποια συζήτηση επί του θέματος ανάμεσα στις δύο χώρες, ούτε έχει γίνει κάποια επίσημη επαφή.
Σε πρόσφατο άρθρο τους, οι Financial Times αναφέρουν ότι «δεν είναι η πρώτη φορά που οι πολιτικοί προσπάθησαν να εκμαιεύσουν πολιτικό κεφάλαιο από τις φρικαλεότητες που διέπραξαν οι Ναζί κατά την τετραετή κατοχή» και επισημαίνουν ότι η χρονική συγκυρία που ανέκυψε το θέμα δεν είναι τυχαία. Όσο για τις «απαιτήσεις» του Μανώλη Γλέζου (ο οποίος θεωρεί ότι τα χρωστούμενα φτάνουν τα 162 δις και είναι υπεραρκετά για να καλύψουμε το χρέος μας) αλλά και τις φαεινές ιδέες του Χρήστου Σταϊκούρα (ο οποίος συνέταξε σχετική επιτροπή για τη διερεύνηση του θέματος) το άρθρο είναι μάλλον διαφωτιστικό: «Οι Έλληνες μπορεί να αδικούνται από τη γερμανική κοινή γνώμη που δεν αναγνωρίζει τα όσα έχουν ήδη κάνει. Εάν όμως η Αθήνα θέλει να αντιμετωπίσει τις γερμανικές κατηγορίες για τους σπάταλους Έλληνες που παίρνουν χρήματα από τους σκληρά εργαζόμενους Ευρωπαίους, τότε υπάρχουν καλύτεροι τρόποι να το πετύχει. Θα πρέπει να ρωτήσει που πραγματικά καταλήγουν όλα τα χρήματα από τα διαρθρωτικά ταμεία και τα πακέτα στήριξης. Για παράδειγμα, το μεγαλύτερο μέρος της επένδυσης στο αστραφτερό μετρό της Αθήνας επέστρεψε στη Βόρεια Ευρώπη μέσω γερμανικών «εθνικών πρωταθλητών» όπως η Siemens και η Alstom. Ξεχάστε τον Πόλεμο. Απλά κοιτάξτε που πήγαν τα λεφτά…».
Ο Tim Worstall,στο Forbes, είναι περισσότερο συναισθηματικός: «Νομίζω ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε μια ηθική υπόθεση ότι η Γερμανία οφείλει κάποιο ποσό στην Ελλάδα για τις λεηλασίες από εκείνα τα χρόνια. Δεν θα είναι ισχυρή όμως, δεδομένου ότι οι Γερμανοί που ζουν σήμερα απλώς τυχαίνει να είναι οι άνθρωποι που κατοικούν εκεί και όχι αυτοί που έκαναν τη ζημιά. Η ιδέα ότι αυτό το αναγκαστικό δάνειο μπορεί να οφείλεται με ελκύει. Να σημειωθεί ότι πρόκειται για εντελώς προσωπικές απόψεις όμως. Ωστόσο, δεν νομίζω ότι στηρίζεται σε νομικές υποθέσεις. Οι πολεμικές αποζημιώσεις έχουν καλυφθεί από διάφορες συνθήκες κατά τη διάρκεια των δεκαετιών. Έτσι, εάν είχε κλαπεί τότε το αναγκαστικό δάνειο, δεν είναι αποπληρωτέο νομικά, ενώ αν ήταν ένα εμπορικό δάνειο χωρίς ρήτρα τόκου, τότε είναι σχεδόν άνευ σημασίας».
This entry was posted in Επικαιρότητα. Bookmark the permalink.
Comments