επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Μια δεύτερη ευκαιρία

Του Μπαμπη Παπαδημητριου

Mεταξύ Χριστουγέννων και Πάσχα, η Ελλάδα θα διαχειριστεί μια δεύτερη ευκαιρία αντιμετώπισης των χειρότερων πλευρών της βαθιάς κρίσης. Δεν θα αποτελούσε υπερβολή να ισχυριστούμε ότι μπορεί να είναι η τελευταία ευκαιρία. Είναι προφανές ότι η κατάσταση δεν θα έχει «γυρίσει», η σκοτεινή «παρένθεση» δεν θα έχει κλείσει, ο λαός δεν θα έχει «δώσει τη λύση», κανείς δεν θα μας έχει «φέρει πίσω όσα μας πήραν». Αλλωστε, τίποτε από τα προηγούμενα δεν είναι το ουσιαστικώς ζητούμενο. Αυτό που θα πρέπει να έχουμε επιτύχει στο πρώτο μισό του 2013 είναι να αφοπλίσουμε τους αμέτρητους μηχανισμούς οπισθοδρόμησης, τους οποίους με αξιοθαύμαστη επιμονή υπερασπίζονται μικροί και μεγάλοι εκπρόσωποι, πολιτικοί, επιχειρηματίες και συνδικαλιστές, της πιο αντιδραστικής ελίτ σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η εντυπωσιακή καθυστέρηση που εξακολουθεί να σημειώνεται στην αποτελεσματική πάταξη της φοροδιαφυγής αποτελεί το κύριο θέμα ανησυχίας όλων των παραγόντων (και είναι πολλοί!), που συζητούν για την Ελλάδα, στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, στις Βρυξέλλες, στην Ουάσιγκτον και αλλού. Ο ξεσηκωμός για τις τελευταίες φορολογικές ρυθμίσεις ερμηνεύεται ως αντίσταση όσων ωφελήθηκαν από το παλαιό σύστημα ανοχής έναντι της μικρομεσαίας φοροδιαφυγής. Πίσω από το καθεστώς αυτό κρύβονται εγκληματικές δραστηριότητες: κλοπή δημόσιων εσόδων, διαφθορά κρατικών υπαλλήλων, κραιπάλη νεόπλουτων επιχειρηματιών και αδικαιολόγητος πλουτισμός «επωνύμων παραγόντων» της δημόσιας ζωής, παρατηρούν ξένοι εμπειρογνώμονες, που γνωρίζουν πλέον εξαιρετικά καλά το «ελληνικό σύστημα» αλληλεξαρτήσεων, εξυπηρετήσεων και εκβιασμών. Σε τι απέβλεπαν οι πρώτες αλλαγές στη φορολογία; Στην απλοποίηση, με τα κλιμάκια να γίνονται τρία αντί οκτώ. Στην εξαίρεση από κάθε βάρος ενός εκατομμυρίου χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων. Στη μεταφορά των φοροαπαλλαγών από τα ανώτερα εισοδήματα στα χαμηλά κλιμάκια. Στον περιορισμό των κινήτρων φυγάδευσης των κερδών εκτός επικράτειας. Και τέλος, στην αυξημένη συμμετοχή στα φορολογικά βάρη της επαγγελματικής επιχειρηματικότητας. Η κατάργηση του αφορολογήτου για τους επαγγελματίες και μικροεπιχειρηματίες (ομόρρυθμες και ετερόρρυθμες εταιρείες) είχε επιχειρηθεί το καλοκαίρι του 2008 από τον τότε υπουργό Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφη και αποτέλεσε την κύρια αιτία απομάκρυνσής του. Κατά τον ίδιο λόγο αποτελεί κοινό μυστικό ότι στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας δραστήρια επιδιώκουν να αποτρέψουν ένα σύστημα αυτόματων, δειγματοληπτικών αλλά εκτεταμένων ελέγχων τεκμαρτού εισοδήματος. Οι «ξένοι» υποψιάζονται ακόμη και τον τεχνοκράτη υφυπουργό Οικονομικών ότι δεν χρησιμοποιεί τη σοβαρή εμπειρία που απέκτησε από τα πολλά χρόνια εργασίας του σε δύο πολυεθνικές εταιρείες συμβούλων και ελέγχων. Το παράδειγμα που χρησιμοποιούν με έμφαση αφορά την καθιέρωση των πληρωμών με ηλεκτρονικό χρήμα. Η απογοήτευση ήταν μεγάλη όταν, στον πρόσφατο πολυνόμο, διπλασιάστηκε στα 3.000 ευρώ το όριο χρήσης μετρητών, αντί να περιοριστεί από το επίπεδο στο οποίο το είχε βάλει ο προκάτοχός του Παπακωνσταντίνου, εξυπηρετώντας και εκείνος, αντικειμενικά, τη μικρομεσαία φοροδιαφυγή. Είναι αλήθεια ότι φορολογικό, απολύσεις και ειδικές αμοιβές αποτελούν μια τριπλή απειλή για την κυβέρνηση Σαμαρά. Στην έκθεση των εμπειρογνωμόνων της τρόικας για λογαριασμό της Κομισιόν σημειώνεται: «Στην περίπτωση της Ελλάδας, η πολιτική αστάθεια αποτελεί τον μείζονα κίνδυνο για την εφαρμογή του προγράμματος». Το αντίδοτο είναι η επιστροφή της ρευστότητας, έστω και σοβαρά περιορισμένης, στην οικονομία. Η αποκατάσταση της φερεγγυότητας των τραπεζών, η δειλή επιστροφή καταθέσεων, η πληρωμή κρατικών οφειλών στον ιδιωτικό τομέα και η απεμπλοκή κοινοτικών πόρων θα βοηθήσουν να πάρει μισή στροφή η μανιβέλα της οικονομικής μηχανής. Η μηχανή δεν θα πάρει μπροστά επειδή οι τράπεζες θα «αυξήσουν τη ρευστότητα». Αυτό που χρειάζεται δεν είναι γραμμένο στο Μνημόνιο αλλά, όπως υπενθύμισε ο διοικητής της Τράπεζας Ελλάδος, Γ. Προβόπουλος, ένα «συνεκτικό σχέδιο δράσης, μια εθνική στρατηγική για τη ριζική αλλαγή των δομών της οικονομίας και τον παραγωγικό μετασχηματισμό της». Η δεύτερη ευκαιρία για τη χειμαζόμενη χώρα ισοδυναμεί με την πρώτη ευκαιρία που οφείλουμε σε μια νέα επιχειρηματικότητα.   kathimerini