Η νόσος ημών και της Ε.Ε.
Η νόσος ημών και της Ε.Ε.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Διεκτραγωδούμε και ορθώς την έκπτωση του ελληνικού πολιτικού συστήματος, την αποσύνθεση της κοινωνίας, την οικονομική κατάρρευση για διαφόρους λόγους, πρωτίστως όμως λόγω αδυναμίας προσαρμογής ενός αξιοθρήνητου κατεστημένου στα ευρωπαϊκώς ισχύοντα, επί δεκαετίες.
Εάν το πρόβλημα περιοριζόταν στο εσωτερικό της χώρας, θα ήταν δυνατόν να αιτιάται κάποιος την απροσάρμοστη ελληνική φυλή ή πάλι τους «ανίκανους» και «ανεύθυνους» πολιτικούς ηγέτες μας. Αυτό ούτως ή άλλως συμβαίνει στις διάφορες κοινωνικές συνάξεις, όπου οι ευθύνες αποδίδονται μονομερώς κατ’ αποκλειστικότητα εις τον πολιτικό «αντίπαλο» ή σε επί μέρους κοινωνικές ομάδες, διότι είναι αναγκαία η απενεχοποίηση σε επίπεδο προσωπικό, δίχως αυτό να αναιρεί το άγχος της καθημερινότητος.
Πέραν των γενικοτήτων, ωστόσο, το άκρως ανησυχητικό εις την παρούσα συγκυρία είναι η διαφαινόμενη αποδιοργάνωση του όλου ευρωπαϊκού συστήματος. Το μεταναστευτικό και προσφυγικό κύμα προς την Ευρώπη έχει επιφέρει αλλοιώσεις στην πολιτική φυσιογνωμία πολλών κρατών και ορισμένες κυβερνήσεις της Ε.Ε. αυτενεργούν, παραβιάζοντας τις αποφάσεις, που ελήφθησαν από κοινού...
Από την άποψη αυτή, η χθεσινή αντίδραση του πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα σε απομονωτικές πρωτοβουλίες της Αυστρίας και των χωρών του Βίσεγκραντ είναι δικαιολογημένη και ανάλογο αίσθημα κυριαρχεί στην πλειονότητα των κομμάτων, παρά τις εύλογες αντιρρήσεις για την όλη διαχείριση του προβλήματος από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.
Η κρίση στη Μέση Ανατολή και στη Βόρειο Αφρική ανέδειξε την αδυναμία της Ε.Ε. να ελέγξει τις εξελίξεις στην άμεση περιφέρεια των ζωτικών της συμφερόντων και στη συνέχεια να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις μιας γενικευμένης αναταραχής. Από αυτής της απόψεως αυτή η Ενωση είναι μία πολιτικώς και στρατιωτικώς ανώριμη οντότης, που εξακολουθεί να διέρχεται φάση νηπιακή, βραδείας ωριμάνσεως.
Παράλληλα, η οικονομική κρίση έχει αναδείξει την τελευταία πενταετία τις εγγενείς αδυναμίες του κοινού νομίσματος, όπως αυτό διαμορφώθηκε υπό προϋποθέσεις ιδιόμορφες, με αποτέλεσμα να αναδεικνύεται η υστέρηση του Νότου έναντι του Βορρά, που θα μπορούσε να θεραπευθεί –κατά τη Γερμανία και ειδικότερα κατά τον υπουργό επί των Οικονομικών κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε– μόνον με την απόλυτη υιοθέτηση των αντιλήψεων του Βερολίνου.
Ομως, εδώ και λίγα χρόνια, η εικόνα της Γερμανίας ως οικονομικής οντότητος αρχίζει να αμαυρώνεται με αποκαλύψεις που προέρχονται από την άλλη όχθη του Ατλαντικού. Το σκάνδαλο της Siemens διαδέχθηκε η απάτη της Volkswagen και τελευταίως τα προβλήματα της Deutsche Bank και η ιδιόρρυθμη κατάσταση των τραπεζών των γερμανικών κρατιδίων.
Τούτων λεχθέντων, όμως, θα ήταν έγκλημα ακόμη και να διανοηθεί κανείς ότι η Ελλάς έχει ελπίδα επιβιώσεως εκτός του ευρωπαϊκού συστήματος. Απλώς θα πρέπει να καταστεί συνείδηση ότι η ανάκαμψη δεν επίκειται και ούτε πρόκειται να υπάρξει εάν δεν συντελεσθεί ανόρθωση του ευρωπαϊκού συστήματος. Σώφρον θα είναι να μην ελπίζουμε σε θαύματα. Οι παλαιότερες γενιές υπέστησαν πολύ χειρότερα.
Εάν το πρόβλημα περιοριζόταν στο εσωτερικό της χώρας, θα ήταν δυνατόν να αιτιάται κάποιος την απροσάρμοστη ελληνική φυλή ή πάλι τους «ανίκανους» και «ανεύθυνους» πολιτικούς ηγέτες μας. Αυτό ούτως ή άλλως συμβαίνει στις διάφορες κοινωνικές συνάξεις, όπου οι ευθύνες αποδίδονται μονομερώς κατ’ αποκλειστικότητα εις τον πολιτικό «αντίπαλο» ή σε επί μέρους κοινωνικές ομάδες, διότι είναι αναγκαία η απενεχοποίηση σε επίπεδο προσωπικό, δίχως αυτό να αναιρεί το άγχος της καθημερινότητος.
Πέραν των γενικοτήτων, ωστόσο, το άκρως ανησυχητικό εις την παρούσα συγκυρία είναι η διαφαινόμενη αποδιοργάνωση του όλου ευρωπαϊκού συστήματος. Το μεταναστευτικό και προσφυγικό κύμα προς την Ευρώπη έχει επιφέρει αλλοιώσεις στην πολιτική φυσιογνωμία πολλών κρατών και ορισμένες κυβερνήσεις της Ε.Ε. αυτενεργούν, παραβιάζοντας τις αποφάσεις, που ελήφθησαν από κοινού...
Από την άποψη αυτή, η χθεσινή αντίδραση του πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα σε απομονωτικές πρωτοβουλίες της Αυστρίας και των χωρών του Βίσεγκραντ είναι δικαιολογημένη και ανάλογο αίσθημα κυριαρχεί στην πλειονότητα των κομμάτων, παρά τις εύλογες αντιρρήσεις για την όλη διαχείριση του προβλήματος από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.
Η κρίση στη Μέση Ανατολή και στη Βόρειο Αφρική ανέδειξε την αδυναμία της Ε.Ε. να ελέγξει τις εξελίξεις στην άμεση περιφέρεια των ζωτικών της συμφερόντων και στη συνέχεια να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις μιας γενικευμένης αναταραχής. Από αυτής της απόψεως αυτή η Ενωση είναι μία πολιτικώς και στρατιωτικώς ανώριμη οντότης, που εξακολουθεί να διέρχεται φάση νηπιακή, βραδείας ωριμάνσεως.
Παράλληλα, η οικονομική κρίση έχει αναδείξει την τελευταία πενταετία τις εγγενείς αδυναμίες του κοινού νομίσματος, όπως αυτό διαμορφώθηκε υπό προϋποθέσεις ιδιόμορφες, με αποτέλεσμα να αναδεικνύεται η υστέρηση του Νότου έναντι του Βορρά, που θα μπορούσε να θεραπευθεί –κατά τη Γερμανία και ειδικότερα κατά τον υπουργό επί των Οικονομικών κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε– μόνον με την απόλυτη υιοθέτηση των αντιλήψεων του Βερολίνου.
Ομως, εδώ και λίγα χρόνια, η εικόνα της Γερμανίας ως οικονομικής οντότητος αρχίζει να αμαυρώνεται με αποκαλύψεις που προέρχονται από την άλλη όχθη του Ατλαντικού. Το σκάνδαλο της Siemens διαδέχθηκε η απάτη της Volkswagen και τελευταίως τα προβλήματα της Deutsche Bank και η ιδιόρρυθμη κατάσταση των τραπεζών των γερμανικών κρατιδίων.
Τούτων λεχθέντων, όμως, θα ήταν έγκλημα ακόμη και να διανοηθεί κανείς ότι η Ελλάς έχει ελπίδα επιβιώσεως εκτός του ευρωπαϊκού συστήματος. Απλώς θα πρέπει να καταστεί συνείδηση ότι η ανάκαμψη δεν επίκειται και ούτε πρόκειται να υπάρξει εάν δεν συντελεσθεί ανόρθωση του ευρωπαϊκού συστήματος. Σώφρον θα είναι να μην ελπίζουμε σε θαύματα. Οι παλαιότερες γενιές υπέστησαν πολύ χειρότερα.
Comments