ο ΤΡΑΜΠ μπορεί να βάλει την παγκοσμιοποιηση σε τάξη

Χρηματιστήριο σήμερα, Οικονομικά νέα, τιμές μετοχών Euro2day.gr

• ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ 
 
• ΧΠΑ 
 
• ΕΙΔΗΣΕΙΣ 
 
• ΑΓΟΡΕΣ 
 
• ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ 
 
• ΕΡΓΑΛΕΙΑ 
 
• SPECIALS 
 
• BLOGS 
 
• FT.com
 
• The Banker

Τελ. ενημ.: 31/08/2016 - 21:53

Είσοδος με:

  ΕΙΚΟΝΑ ΜΕΤΟΧΗΣ  ΤΕΧΝΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ  ΓΡΑΦΗΜΑΤΑ  ΧΡΗΜΑΤ/ΚΕΣ ΑΝΑΚ.  ΛΟΓΙΣΤ. ΚΑΤΑΣΤ.  ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ 

  στο Euro2day  στο Google 

•  
•  
•  
•  

του Wilbur Ross

Δημοσιεύθηκε: 29 Αυγούστου 2016 - 08:02

Ο Τραμπ μπορεί να βάλει την παγκοσμιοποίηση… σε τάξη

1

 9 0+10 0

Τις ανισορροπίες που δημιουργήθηκαν τα χρόνια της παγκοσμιοποίησης βλέπει ως την πραγματική πληγή της αμερικανικής οικονομίας ο μεγαλοεπενδυτής και σύμβουλος του υποψήφιου προέδρου. Η πηγή του κακού για τις ΗΠΑ και οι λύσεις στο πρόβλημα.

Αμερικανοί και Ευρωπαίοι πολιτικοί έχουν κάνει λάθος διάγνωση για τα προβλήματα της παγκόσμιας οικονομίας. Δεν είναι βραχυπρόθεσμο, κυκλικό πρόβλημα που θεραπεύεται με κεϋνσιανή διέγερση (και εξωτικές κινήσεις όπως η ποσοτική χαλάρωση). Αντίθετα είναι μακροπρόθεσμη, δομική αστάθεια που προκλήθηκε από χρόνιες εμπορικές ανισορροπίες, αποτέλεσμα με τη σειρά τους χειραγώγησης νομισμάτων, μερκαντιλιστικών πρακτικών και εμπορικών συμφωνιών για τις οποίες δεν έγινε καλή διαπραγμάτευση. 

Πριν από την εποχή της παγκοσμιοποίησης που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1980, οι μάνατζερ στις ΗΠΑ βελτίωσαν αποτελεσματικά την εγχώρια βιομηχανία αντικαθιστώντας την εργασία με κεφάλαιο. Καθώς η παγκοσμιοποίηση προχωρούσε, έστειλαν στο εξωτερικό ολόκληρες βιομηχανίες ως πιο αποτελεσματική μέθοδο για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη.

Η τάση αυτή αντανακλάται στις στατιστικές που αποκαλύπτουν ταχεία μείωση του αμερικανικού βιομηχανικού τομέα. Τη δεκαετία του 1970 η βιομηχανία απασχολούσε το 20% του εργατικού δυναμικού. Σήμερα το ποσοστό έχει πέσει σε ένα φτωχό 8%, με πάνω από πέντε εκατομμύρια θέσεις εργασίας χαμένες μετά το 2000.

Για αυτούς που κατηγορούν για αυτή τη μείωση κυρίως την αυτοματοποίηση, κάποιος πρέπει να δείξει τη Γερμανία και την Ιαπωνία, οι οποίες διατηρούν περίπου το 20% και το 17% αντίστοιχα της εργατικής τους δύναμης στη βιομηχανία. Αυτές οι χώρες είναι παγκόσμιοι ηγέτες στη ρομποτική.

Καθώς η βιομηχανική βάση περιοριζόταν, η παραγωγικότητα υποχωρούσε. Κατά τη δεκαετία του 1970, η ανάπτυξη του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος στις ΗΠΑ ήταν 6,8% τον χρόνο αλλά υποχώρησε σε 3,6% τη δεκαετία του 1980, 1,6% τη δεκαετία του 1990 και 1,2% αυτόν τον αιώνα.

Η μείωση της παραγωγικότητας αντανακλάται και στην αύξηση των άμεσων επενδύσεων στο εξωτερικό (FDI). Στη δεκαετία του 1970, οι επενδύσεις των ΗΠΑ στο εξωτερικό ήταν μόλις 109,2 δισ. δολάρια. Με την παγκοσμιοποίηση, οι FDI αυξήθηκαν 59,2% στα 174,8 το 1980, στο 1,1 τρισ. τη δεκαετία του 1990 και στα 3 τρισ. την πρώτη δεκαετία αυτού του αιώνα. Σήμερα φτάνουν τα 4 τρισεκατομμύρια δολάρια.

Φυσικά δεν είναι όλες οι επενδύσεις απόρροια της μεταφοράς παραγωγής στο εξωτερικό. Η μείωση της απασχόλησης στη βιομηχανία και η πτώση της παραγωγικότητας των ΗΠΑ -και η σχετιζόμενη μειούμενη ανάπτυξη και η στασιμότητα στις αμοιβές- έχουν, ωστόσο, επιταχυνθεί και ενισχυθεί από μια σειρά κακών εμπορικών συμφωνιών και χρονίζουσες νομισματικές αποκλείσεις που αποτρέπουν να επιστρέψει το εμπόριο σε ισορροπία.

Αυτό δεν είναι η συμβατική σοφία, εξού και η συνεχιζόμενη κλίση σε κεϋνσιανούς ανεμόμυλους τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στην Ευρώπη. Νέες μελέτες, όμως, θέτουν σε αυξανόμενη αμφισβήτηση τα επιχειρήματα του κανόνα «κέρδη του εμπορίου» που δικαιολόγησαν και πυροδότησαν την παγκοσμιοποίηση.

Κοινή έρευνα του Justin Pierce της FED και του Peter Schott του πανεπιστημίου Yale αποδίδει πάνω από το 18% της πτώσης σε βιομηχανικές θέσεις απασχόλησης στις ΗΠΑ από το 2001 ως το 2007 στην απόφαση του προέδρου Μπιλ Κλίντον να χορηγήσει στην Κίνα status μόνης εμπορικής σχέσης ως μέρος της ένταξης του Πεκίνου στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου το 2001. Άλλες μελέτες συμπέραναν ότι το «εμπορικό σοκ της Κίνας» είναι κάτι παραπάνω από παιχνίδι «μηδενικού αποτελέσματος», με τους Αμερικανούς εργαζομένους και την οικονομία των ΗΠΑ σε μειονεκτική θέση.

Το ευρύτερο μάθημα εδώ είναι ότι ενώ οι εξαγωγές πραγματικά παράγουν θέσεις εργασίας, είναι οι καθαρές εξαγωγές που πραγματικά μετράνε. Όταν χώρες όπως οι ΗΠΑ και ήπειροι όπως η Ευρώπη έχουν τεράστια και διαρκή εμπορικά ελλείμματα, με χώρες όπως η Κίνα που δεν αφήνει το νόμισμά της να κινηθεί ελεύθερα ώστε να ισορροπήσει το εμπόριο, συμβαίνουν εν τέλει «κακά» πράγματα στη μορφή της επιταχυνόμενης μετανάστευσης εταιρειών, χαμηλότερης ανάπτυξης, μειωμένης παραγωγικότητας και στασιμότητας μισθών.

Αυτό είναι το οικονομικό και πολιτικό τοπίο στο οποίο βρίσκονται οι ΗΠΑ και δεν κάνει εντύπωση η δημοφιλίατου Τραμπ. Όπως ο Ρ. Ρίγκαν τη δεκαετία του 1980, ο Τραμπ καταλαβαίνει ότι τα οικονομικά δεινά των ΗΠΑ μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο μέσα από βαθιές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, κυρίως σε τομείς όπως το εμπόριο και η φορολογική πολιτική.

Για παράδειγμα, ο εταιρικός φόρος 35% των ΗΠΑ σημαίνει ότι οι εταιρείες μεταφέρουν μόνο το 65% των προ φόρων κερδών στα καθαρά κέρδη. Η πρόταση Τραμπ για 15% υπόσχεται 30% υψηλότερη απόδοση κερδών απ' ό,τι τώρα και έτσι θα αυξήσει σημαντικά την ελκυστικότητα των εγχώριων επενδύσεων.

Η ευρύτερη αποστολή του Τραμπ είναι να ενδυναμώσει την οικονομία των ΗΠΑ και να αποκαταστήσει τηνπίστη στο ελεύθερο παγκόσμιο εμπόριο απελευθερώνοντάς το από την εξαπάτηση και διαρθρωτικές αποκλίσεις. Η Ευρώπη ίσως θέλει να διαδραματίσει ρόλο. Αυτό είναι πιθανό σε ό,τι αφορά στην Κίνα. Εδώ η Ευρώπη έχει μείνει πίσω σε σχέση με τις ΗΠΑ στην επιβολή δασμών κατά του ντάμπινγκ και τώρα πληρώνει πολύ ακριβό τίμημα.

* Ο συγγραφέας είναι ιδιώτης επενδυτής και υψηλόβαθμος πολιτικός σύμβουλος στην καμπάνια του Τραμπ. Ο Peter Navarro, καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, συνεισέφερε στο άρθρο.