Ερντογανική μεγαληγορία
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Α.Ε. Εθν.Μακαρίου & Φαληρέως 2
ΑΠΟΨΕΙΣ
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣΕρντογανική μεγαληγορία
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Από τα έργα και τις ημέρες του, και από τις δηλώσεις μεγαληγορούντος ταραχοποιού στις οποίες ειδικεύεται, φαίνεται πως ο κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει αποφασίσει ότι οφείλει να κληροδοτήσει στην πατρίδα του, ει δυνατόν και στην ανθρωπότητα, όχι απλώς ένα δόγμα με το όνομά του αλλά έναν -ισμό: ερντογανισμό. Και θα ’χει τη φαντασίωση, εύλογη για πολιτικό με τη δική του μετριοπάθεια και πνευματική αυτοπειθαρχία, ότι ο νέος όρος θα εκτοπίσει οριστικά από τη συλλογική μνήμη της χώρας του τον κεμαλισμό, απαξιωμένο πια, αν όχι ατιμασμένο. Και επιπλέον θα χρησιμοποιείται από κάποια στιγμή κι έπειτα για να δηλώνει αμέσως και καθαρά όσα μέχρι στιγμής χρειάζονται τρεις όροι, όχι πάντα συμβατοί, για να ειπωθούν: παντουρανισμός, παντουρκισμός, πανοθωμανισμός.
Το ήκιστα δημοκρατικό πλεονέκτημα του κ. Ερντογάν είναι ότι τούτη την περίοδο δεν θα βρεθούν πολλοί στην πατρίδα του που θα τον αμφισβητήσουν. Οι διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, δάσκαλοι, συγγραφείς, δικαστές και όσοι άλλοι δεν αποδέχονταν τα δόγματα της απολυταρχικής εξοχότητάς του σαν σούρες του Κορανίου βρίσκονται στη φυλακή. Χιλιάδες. Το αποτυχημένο πραξικόπημα του έλυσε τα χέρια και ταυτόχρονα έδεσε πισθάγκωνα τα χέρια της ελευθεροφωνίας και της ελευθεροτυπίας· της ελευθερίας εν γένει.
Είναι ένας παράδοξος τρόπος αυτός για να ικανοποιηθούν τα περί δημοκρατίας προαπαιτούμενα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ο κ. Ερντογάν, όμως, ξέρει ότι έχει και απέναντι στους Ευρωπαίους ένα πλεονέκτημα: Ούτε κι αυτοί μπορούν να τον ελέγξουν και να τον ψέξουν όσο αυστηρά θα επιθυμούσαν, αφού, με το κλειδί των προσφυγικών ροών στο χέρι, τους κρατάει κλεισμένους μέσα στα τείχη της αιδήμονος σιωπής τους. Θα πουν, βέβαια, κάποια κουβέντα για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή για τον οφειλόμενο σεβασμό σε διεθνείς συμφωνίες που ισχύουν επί δεκαετίες, θα αναθέσουν όμως σε κάποιον δευτεροκλασάτο γραφειοκράτη των Βρυξελλών να τα πει αυτά, και με τακτ. Κι αν ξεφύγει και τίποτε του κ. Γιούνκερ, θα τον μαζέψουν γρήγορα οι πραγματικοί ηγήτορες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Είναι μεγάλη πάντως η καρδιά του κ. Ερντογάν, όπως άλλωστε όλων εκείνων που δεν βολεύονται με την Ιστορία. Μέσα στα σύνορά της χωράνε και η Λιβύη και η Αίγυπτος και η Σιβηρία και η Κριμαία και το Ιράκ (προπάντων η Μοσούλη) και η Συρία και η Κύπρος (όλη εννοείται) και τα Βαλκάνια όλα και όλη η Μεσόγειος, πρωτίστως τα ελληνικά νησιά. «Θα βρείτε σίγουρα ίχνη των προγόνων μας σε κάθε βήμα σας, από τη Θράκη μέχρι και την Ανατολική Ευρώπη», είπε σε πανεπιστήμιο που φέρει το όνομά του (πραγματωμένος ερντογανισμός). Δεν εξήγησε, πάντως, τι είδους είναι αυτά τα ίχνη. Πόσο ματωμένα.
Αυτοκρατορικά απωθημένα θα βρει κανείς σε κάθε χώρα. Σε μειοψηφικές σωβινιστικές ομάδες όμως. Οταν οι ηγέτες χωρών πολιτεύονται σαν επίδοξοι νεοαυτοκράτορες, η Ιστορία φρικιά. Γιατί νιώθει ανέμους πολέμου.
Το ήκιστα δημοκρατικό πλεονέκτημα του κ. Ερντογάν είναι ότι τούτη την περίοδο δεν θα βρεθούν πολλοί στην πατρίδα του που θα τον αμφισβητήσουν. Οι διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, δάσκαλοι, συγγραφείς, δικαστές και όσοι άλλοι δεν αποδέχονταν τα δόγματα της απολυταρχικής εξοχότητάς του σαν σούρες του Κορανίου βρίσκονται στη φυλακή. Χιλιάδες. Το αποτυχημένο πραξικόπημα του έλυσε τα χέρια και ταυτόχρονα έδεσε πισθάγκωνα τα χέρια της ελευθεροφωνίας και της ελευθεροτυπίας· της ελευθερίας εν γένει.
Είναι ένας παράδοξος τρόπος αυτός για να ικανοποιηθούν τα περί δημοκρατίας προαπαιτούμενα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ο κ. Ερντογάν, όμως, ξέρει ότι έχει και απέναντι στους Ευρωπαίους ένα πλεονέκτημα: Ούτε κι αυτοί μπορούν να τον ελέγξουν και να τον ψέξουν όσο αυστηρά θα επιθυμούσαν, αφού, με το κλειδί των προσφυγικών ροών στο χέρι, τους κρατάει κλεισμένους μέσα στα τείχη της αιδήμονος σιωπής τους. Θα πουν, βέβαια, κάποια κουβέντα για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή για τον οφειλόμενο σεβασμό σε διεθνείς συμφωνίες που ισχύουν επί δεκαετίες, θα αναθέσουν όμως σε κάποιον δευτεροκλασάτο γραφειοκράτη των Βρυξελλών να τα πει αυτά, και με τακτ. Κι αν ξεφύγει και τίποτε του κ. Γιούνκερ, θα τον μαζέψουν γρήγορα οι πραγματικοί ηγήτορες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Είναι μεγάλη πάντως η καρδιά του κ. Ερντογάν, όπως άλλωστε όλων εκείνων που δεν βολεύονται με την Ιστορία. Μέσα στα σύνορά της χωράνε και η Λιβύη και η Αίγυπτος και η Σιβηρία και η Κριμαία και το Ιράκ (προπάντων η Μοσούλη) και η Συρία και η Κύπρος (όλη εννοείται) και τα Βαλκάνια όλα και όλη η Μεσόγειος, πρωτίστως τα ελληνικά νησιά. «Θα βρείτε σίγουρα ίχνη των προγόνων μας σε κάθε βήμα σας, από τη Θράκη μέχρι και την Ανατολική Ευρώπη», είπε σε πανεπιστήμιο που φέρει το όνομά του (πραγματωμένος ερντογανισμός). Δεν εξήγησε, πάντως, τι είδους είναι αυτά τα ίχνη. Πόσο ματωμένα.
Αυτοκρατορικά απωθημένα θα βρει κανείς σε κάθε χώρα. Σε μειοψηφικές σωβινιστικές ομάδες όμως. Οταν οι ηγέτες χωρών πολιτεύονται σαν επίδοξοι νεοαυτοκράτορες, η Ιστορία φρικιά. Γιατί νιώθει ανέμους πολέμου.
Comments