δυό βήματα μπροστά,ενα βημ..........
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Α.Ε. Εθν.Μακαρίου & Φαληρέως 2
ΑΠΟΨΕΙΣ
ΑΠΟΘΗΚΕΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
- Δεν έχετε κανένα αποθηκευμένο άρθρο
ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥΔύο βήματα μπροστά, ένα βήμα...
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Σε ποια πολιτική οικογένεια ανήκει ο Αλέξης Τσίπρας; Η απάντηση δεν είναι αυτονόητη. Είναι, σίγουρα, Αριστερός. Δεν είναι όμως κομμουνιστής. Θα ήθελε να τον γράψουν στη λέσχη του σοσιαλδημοκρατικού κατεστημένου. Είναι πολύ κρατιστής, όχι όμως περισσότερο από τους παπανδρεϊκούς και τους καραμανλικούς.
Οσο κι αν οι πρώην σύντροφοι «δραχμιστές» τον κοροϊδεύουν, ο πολιτικός χαρακτηρίζεται από τις δύσκολες αποφάσεις που λαμβάνει στις πιο κρίσιμες στιγμές. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έγινε τελικά αυτό που ονειρεύτηκε ο Αλέκος Αλαβάνος. Δύσκολες αλλά καθοριστικές αποφάσεις ο κ. Τσίπρας έχει πάρει, μέχρι σήμερα, τουλάχιστον τρεις.
Η πρώτη ήταν η «μετάφραση» ενός ανόητου «Οχι» σε ένα ρεαλιστικό «Ναι», που δυστυχώς συνοδεύθηκε από τη συνέχιση της δημοσιονομικής λιτότητας. Η δεύτερη ήταν η έξωση των συντρόφων της κνίτικης νεότητας και η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα κυβερνητικό και αρχηγοκεντρικό.
Η τρίτη μεγάλη τέτοια απόφαση επωάζεται. Ο πρωθυπουργός δηλώνει έτοιμος για το πιο δύσκολο βήμα. Να βελτιώσει τις δομές του ελληνικού καπιταλισμού! Αν του βγει ώς την άνοιξη, θα μπορέσει να άρει την αφόρητη πίεση Μητσοτάκη, τουλάχιστον μέχρι το φθινόπωρο 2017. Το τρίτο αυτό βήμα αφορά σε όσα ειδικά μέτρα πρέπει να ληφθούν με τη δεύτερη αξιολόγηση του τρίτου μνημονίου. Η κυβέρνηση πρέπει να ολοκληρώσει ή να προχωρήσει σειρά μέτρων και ρυθμίσεων οι οποίες κυριολεκτικά θα ταράξουν τα νερά του κατεστημένου των λαϊκιστών που τη στήριξαν.
Δείτε, για παράδειγμα, το θέμα των εργασιακών. Πίσω από το αθώο «προσερχόμαστε με το ισχυρότερο και μη διαπραγματεύσιμο όπλο που είναι το ίδιο το ευρωπαϊκό κεκτημένο» κρύβεται η... κόλαση. Οι συνδικαλιστές που τον στήριξαν, το έκαναν γιατί υπολογίζουν στη διαφύλαξη των προνομίων τους. Το «κεκτημένο» στο οποίο στοχεύει η Ευρώπη του 2020 δεν συμβαδίζει με όσα περιμένει το κατεστημένο της εργοδοτικής και εργατικής εκπροσώπησης. Κανείς δεν ζήτησε, ποτέ, την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Αλλά την επαναφορά μιας εκβιαστικής διαιτησίας, όπως την υπηρέτησε ως ιδιώτης νομικός ο σημερινός υπουργός Εργασίας, δεν πρόκειται να την επιτρέψουν οι «ξένοι».
Το θετικό είναι ότι ο υπουργός Οικονομικών γύρισε σύννους από τις επαφές του στην Ουάσιγκτον. Αναγνώρισε, κατά πρώτον, τους περιορισμούς που υπάρχουν στο θέμα του χρέους. Αυτό σημαίνει ότι είναι πρόθυμος να υπερασπιστεί μια λύση που στηρίζεται στη μείωση κατά 20-25 δισ. σε παρούσα αξία του χρέους, με κλείδωμα του επιτοκίου γύρω στο 1,5%, εφόσον αυτό αντιστοιχεί στον κανόνα του ΔΝΤ που θέλει οι χρηματοδοτικές ανάγκες να μην ξεπερνούν το 15% του ΑΕΠ. Ο κ. Ρέγκλινγκ δουλεύει (επιτέλους) για τη γεφύρωση της παρούσας κατάστασης με την ως άνω περιγραφείσα και, κάποια στιγμή, θα είναι έτοιμος να ζητήσει τη συνηγορία του κ. Σόιμπλε. Θέλω να πιστεύω ότι θα την έχει. Θα έχει κάνει, τότε, ο κ. Τσίπρας τον τρίτο δύσκολο διασκελισμό.
Θα επιχειρήσει, τότε, να πείσει την κοινή γνώμη ότι, εκτός από υπερασπιστής των αδυνάτων είναι ικανός διαχειριστής του κράτους και μιας αναδυόμενης νέας οικονομίας. Η αντίδραση όσων συζήτησα μαζί τους το σενάριο, ήταν: «Αδύνατον!» Ολα δείχνουν ότι οι απαισιόδοξοι θα επιβεβαιωθούν. Οπως, δυστυχώς, συνέβη μέχρι σήμερα. Μπορεί όμως και όχι...
Comments