Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι Του Ηλία Σιακαντάρη Ηταν ένα Eurogroup διαφορετικό από τα άλλα, όσον αφορά την Ελλάδα. Από τη μια δεν άλλαξε κάτι, δεν είχε συνέπειες – παρά τα ανοιχτά ζητήματα της διαπραγμάτευσης. Από την άλλη; Αυτή ακριβώς ήταν η διαφορά. Λες και η Ελλάδα «πάλιωσε» στα γυμνάσια του μνημονίου: μπορεί πια να φοράει «στραβά το τζόκεϊ» χωρίς να προκαλεί απειλές για «φυλάκιση». Κάτι άλλαξε; Από την έναρξη της ελληνικής κρίσης και σε κάθε φάση διαπραγμάτευσης οι συνάξεις των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης έχουν λειτουργήσει ως ενισχυτές πιέσεων. Ηταν η πρώτη φορά που η ελληνική αποστολή πήγε με τόσα ανοικτά θέματα, χωρίς να έχει εκ των προτέρων συναινέσει στη λίστα των προαπαιτουμένων, χωρίς να έχει νομοθετήσει προκαταβολικά αναλόγως (θυμάστε τις ψηφοφορίες «με το πιστόλι στον κρόταφο»). Απεναντίας, πήγε, έχοντας οριστικοποιήσει και ψηφίσει προϋπολογισμό χωρίς τελική έγκριση της τρόικας – ενώ θα νομοθετήσει μονομερώς και σε θέματα όπως οι πλειστηριασμοί. Σε άλλα Eurogroups, μικρότερες αποκλίσεις είχαν πυροδοτήσει εκρήξεις χολής. Αντίθετα, τη Δευτέρα, οι δηλώσεις των εταίρων ήταν προσεκτικές και ζυγισμένες. Αυτή τη φορά η Ελλάδα πήγε «με ρούχο» Ιρλανδίας. Επέμεινε σε μια θέση (όχι άλλα οριζόντια μέτρα λιτότητας), δεν παρουσίασε δημόσια ισοδύναμα μέτρα, κι όμως, δεν έπεσε κάποιος πέλεκυς. Την Τρίτη το ενδεικτικό κόστος δανεισμού της Ελλάδας (spread 10ετούς) μειώθηκε, κι ας ήταν η μόνη χώρα που δεν έλαβε «έλεγχο προόδου». Βέβαια είναι και ο φυσικός κύκλος της διάσωσης: Δεν περιμένεις τύμπανα πολέμου στο τελείωμά του. Επιπλέον είναι και η γενικότερη συγκυρία στην Ε.Ε.: έχει πια σοβαρότερα προβλήματα – δεν ψάχνεται να αρπαχτεί με την Ελλάδα χωρίς να διαθέτει λύσεις. Λόγοι υπαρκτοί. Από μόνοι τους όμως δεν αρκούν να ερμηνεύσουν την ποιοτική αλλαγή της στάσης. (Μπορεί στις γειτονιές της Αθήνας, η ελληνική στάση στις Βρυξέλλες να μην παραπέμπει σε αντίσταση ή τσαμπουκά – αλλά στο φλεγματικό ευρωπαϊκό πρωτόκολλο συνιστά διαφορά). Αυτή πιστώνεται –ξέρω θα θυμώσεις– και στη μέχρι τώρα τακτική και διαπραγμάτευση του Γιάννη Στουρνάρα. Ο υπουργός Οικονομικών έχει εκπλήξει δυσάρεστα στο παρελθόν, για πράγματα που έχει πει ή τη συγκυρία που έχει επιλέξει. Οταν είσαι υπουργός στο πιο κρίσιμο υπουργείο του κράτους στην πιο δύσκολη στιγμή του πληθυσμού, οφείλεις να έχεις στον νου τις ευαισθησίες του δημόσιου διαλόγου ακόμα και τις πολιτισμικές του ιδιαιτερότητες. Ωστόσο δεν είναι αυτή η βασική του δουλειά. Ο Γ. Στουρνάρας δεν είναι υπουργός Oικονομικών μιας ανεξάρτητης χώρας. Αλλά μιας χώρας –που μάλιστα πρόσφατα χρεοκόπησε– μέλους, μιας μεγαλύτερης ένωσης. Αυτή είναι η λειτουργία του ελληνικού υπουργείου. Ολο και περισσότερο. Είναι αυτό για το οποίο ψηφίζατε, εσείς οι μεγαλύτεροι, όταν κουνούσατε σημαιάκια φορώντας παντελόνια «καμπάνες» στην αρχή, «σωλήνες» αργότερα, και τέλος «ντόλτσε ε γκαμπάνα» – ιδίως τότε. Είναι στις προδιαγραφές της θέσης του εκάστοτε υπουργού να είναι κομμάτι του ιστού της Ε.Ε., όχι της «λαϊκής απογευματινής» της ελληνικής τηλεόρασης. Δεν θα γίνει ποτέ «ο Γιάννης της Καρδιάς μας». Ο ρόλος του είναι σχεδιασμένος ώστε να είναι σε πλήρη συμβατότητα με ευρωπαϊκά πρωτόκολλα, σε μια διαπραγμάτευση που πάει κόντρα με την ελληνική ροπή για μαξιμαλιστικές προσδοκίες και άμεση ικανοποίηση. Από τη μια ευχόμαστε για ένα γιατρό να έχει «σκληρύνει» στη θέα του αίματος ώστε να μην πέσει ξερός την ώρα του χειρουργείου. Από την άλλη, περιμένουμε από τον υπουργό που του υπαγορεύονται σκληρές πολιτικές να συγκλονιστεί από αυτές σε σημείο που να μην μπορεί να τις υλοποιήσει. Ο μήνας που πέρασε ήταν ένας κακός μήνας για τον Γιάννη Στουρνάρα στο εσωτερικό μέτωπο. Στο διεθνές πεδίο όμως πλοήγησε την Ελλάδα σε μια νέα φάση επικοινωνίας με τους εταίρους της. Απομένει να αρχίσει η Ελλάδα να αποκτά αξιοπιστία και στο εσωτερικό της.  kathimerini