Ο καβγάς για την ημερομηνία

Ο καβγάς για την ημερομηνία Του Στέφανου Κασιμάτη Ο δεύτερος γύρος των δημοτικών εκλογών θα διεξαχθεί στις 25 Μαΐου, δηλαδή ταυτοχρόνως με τις ευρωεκλογές. Το ανακοίνωσε χθες ο υπουργός Εσωτερικών και αμέσως ο ΣΥΡΙΖΑ κόλλησε με την πλάτη στα κάγκελα της ΕΡΤ και άρχισε να κραυγάζει «βοήθεια». Διότι θεωρεί ότι η ταυτόχρονη διεξαγωγή δημοτικών και ευρωεκλογών είναι «φτηνό τέχνασμα», βασισμένο στη σκόπιμη «παρερμηνεία του νόμου». Τέχνασμα που αποσκοπεί στη «φαλκίδευση της θέλησης του λαού» και το υπαγορεύει, όπως πιστεύει, ο φόβος της ήττας των κομμάτων της συγκυβέρνησης στις ευρωεκλογές. Η ανακοίνωση καταλήγει, ωστόσο, με τη βεβαιότητα ότι «το πολιτικό μήνυμα των εκλογών θα είναι ένα ηχηρό χαστούκι για τις δυνάμεις του Μνημονίου». Επομένως, προς τι οι φωνές και ο σαματάς; Μπορεί η επιλογή της ταυτόχρονης διεξαγωγής να οφείλεται, πράγματι, στην υστεροβουλία που καταλογίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Είναι αβάσιμο, όμως, να φοβάται το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι ένας ψηφοφόρος θα βαρεθεί να ασκήσει το εκλογικό δικαίωμά του στις ευρωεκλογές, επειδή στον δήμο του ενδεχομένως να έχει αναδειχθεί νικητής από τον πρώτο γύρο των δημοτικών - ιδίως δε όταν διαπιστώνει ότι στην κοινή γνώμη επικρατεί η επιθυμία να καταψηφισθεί η κυβέρνηση. Θα έλεγα μάλιστα ότι μάλλον το αντίθετο είναι πιθανότερο: να είναι, δηλαδή, οι απογοητευμένοι υποστηρικτές της κυβέρνησης, που συγχρόνως δεν συμπαθούν τον ΣΥΡΙΖΑ, εκείνοι οι οποίοι θα αρνηθούν να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές, εφόσον στον δήμο τους οι εκλογές θα έχουν κριθεί από την πρώτη Κυριακή. Πολύ περισσότερο, δε, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνος που έχει αναγάγει σε δημοψήφισμα για την ακολουθούμενη πολιτική τις ευρωεκλογές, ενώ η κυβέρνηση τις βλέπει ως αυτό που είναι και τίποτε περισσότερο. Οι τσιρίδες του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το ζήτημα ενδέχεται να οφείλονται απλώς στο ότι το κόμμα παρασύρεται από την κεκτημένη ταχύτητα της υστερίας με την οποία είθισται σε αυτή τη χώρα να εκδηλώνεται η καχυποψία μεταξύ πολιτικών αντιπάλων - δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα συμβαίνει αυτό, ούτε πρόκειται να είναι η τελευταία. Αν όμως δεν είναι αυτός ο λόγος, τότε πρόκειται για σύμπτωμα της χαμηλής αυτοπεποίθησης του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις συχνές επιδείξεις κομπορρημοσύνης. Φαίνεται ότι η ηγεσία του κόμματος σε κάποιον δεν έχει εμπιστοσύνη: ή στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ ή στον λαό. Κατανοητές οι αμφιβολίες και στις δύο περιπτώσεις. Γιατί αν κάποιοι έχουν επίγνωση των εσωτερικών αντιφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ είναι, πρώτα απ’ όλα, οι ιθύνοντες του κόμματος. Η πρόσφατη ηχηρή υπενθύμιση της ύπαρξης του κόμματος της δραχμής μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ασφαλώς δεν πέρασε απαρατήρητη και, προφανώς, δεν ωφέλησε τη στασιμότητα του κόμματος στις δημοσκοπήσεις. Oσο για τον λαό, αυτό η κομμουνιστογενής Αριστερά ποτέ δεν τον εμπιστευόταν, ούτως ή άλλως... Διεθνής καταξίωση Στη Γαλλία, τη Βρετανία και διάφορες άλλες ευρωπαϊκές χώρες, προβάλλεται από το 2006 η, κατά τη γνώμη μου, καλύτερη αστυνομική σειρά που έχω δει ποτέ - και έχω δει πολλές, πιστέψτε με. Είναι γαλλοαγγλική συμπαραγωγή και λέγεται «Engrenages» (στη Βρετανία προβάλλεται ως «Spiral», καθώς ο γαλλικός τίτλος μόνον περιφραστικά αποδίδεται στην αγγλική). Στον τέταρτο κύκλο της σειράς, παραγωγής 2012, η ομάδα των αστυνομικών, τις περιπέτειες των οποίων καταγράφει η σειρά, καταδιώκει μια ομάδα νεαρών τρομοκρατών τύπου «Πυρήνων», η οποία έχει ξεπηδήσει μέσα από ένα ευρύτερο περιβάλλον μάλλον άκακων φρικιών και αναρχικών. Τα λέω όλα αυτά, για να καταλήξω σε μια σκηνή που θέλω να σας περιγράψω. Σε αυτήν, ένας αστυνομικός προσπαθεί να πείσει έναν ανώτερό του για την υποψία του ότι, μέσα στην ομάδα των αναρχικών που ασχολούνται κυρίως με την υπεράσπιση λαθρομεταναστών, έχει αρχίσει να αναπτύσσεται μια ομάδα με τρομοκρατικές προθέσεις. «Είναι όπως και στην Ελλάδα», του λέει. «Εδώ δεν είναι Ελλάδα», του απαντά ο άλλος. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι άλλη μία έκφανση της περιλάλητης «ιδιαιτερότητάς» μας, που αναδείχθηκε σε είδηση παγκοσμίου ενδιαφέροντος εξαιτίας της κρίσης, έχει γίνει τόσο καλά γνωστή στο εξωτερικό, ώστε περνάει πια και στις τηλεοπτικές σειρές· και μάλιστα ως μέτρο σύγκρισης για καταστάσεις που αποκαλύπτουν την αποτυχία του κράτους. Φιλική συμβουλή Οι Financial Times, με χθεσινό άρθρο τους για την Ελλάδα, απευθύνουν μία συμβουλή προς τον Αντώνη Σαμαρά: «Ο καλός στρατηγός ξέρει να διαλέγει τις μάχες του». Εκείνοι, από την πλευρά τους, το λένε με την αρμόζουσα λεπτότητα, αφού απευθύνονται σε πρωθυπουργό· εμείς, από τη δική μας, το έχουμε αντιληφθεί εδώ και καιρό, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε... Για τα μάτια του μόνο «Συνάντηση Χατζηδάκη-Μηταράκη με τον πρεσβευτή των ΗΠΑ Ντέιβιντ Πιαρς», διαβάζω στο Διαδίκτυο. Εντάξει, τώρα· δεν είμαστε πια τόσο αθώοι για να παίρνουμε τοις μετρητοίς τα διπλωματικά προσχήματα! Ολοι αντιλαμβανόμαστε ότι απλώς ο Αμερικανός πρεσβευτής ήθελε διακαώς να γνωρίσει τον υφυπουργό θρύλο, τον Batman της κυβέρνησης, που συλλαμβάνει πορτοφολάδες μόνος του, προσφέρει τις ηγετικές υπηρεσίες σε αστυνομικές επιχειρήσεις κατά του παράνομου εμπορίου κ.λπ. και έπρεπε να βρεθεί ένας εύσχημος τρόπος για να μην πληγωθεί ο Χατζηδάκης, που είναι ευαίσθητος... Εύγε! Αξιος συγχαρητηρίων ο αναγνώστης, που με το ψευδώνυμο «Τόλης το κοάλα» (!) μας γράφει: «Αγαπητέ, πήγα στην εκδήλωση των 58 στο «Ακροπόλ», ωθούμενος από την ελπίδα μου για κάτι καινούργιο στην πολιτική ζωή. Σηκώθηκα και έφυγα μόλις άκουσα τις πρώτες τρεις λέξεις. Εφθαναν για να καταλάβω ότι τίποτε καινούργιο δεν υπήρχε εκεί: «Συντρόφισσες και σύντροφοι"».  kathimerini