ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΤΟΦΩΛΟΣ Η αρχή της πολιτικής Ευρώπης
Η αρχή της πολιτικής Ευρώπης
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Στις ευρωεκλογές του Μαΐου υπάρχει ένα καινούργιο και πολύ ενθαρρυντικό στοιχείο για την προοπτική της πολιτικής Ευρώπης. Είναι η διαμόρφωση των μεγάλων πολιτικών σχηματισμών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και με συγκεκριμένο πρόσωπο επικεφαλής. Δηλαδή, είναι οι σοσιαλιστές, οι κεντροδεξιοί, οι φιλελεύθεροι, οι αριστεροί, οι πράσινοι, οι ακροδεξιοί κ.ά., οι οποίοι εμφανίζονται ως ενιαίες πολιτικές ομάδες και με έναν επικεφαλής, ο οποίος στη συνέχεια θα διεκδικήσει την ανάδειξή του στη θέση του προέδρου της Κομισιόν, διά της ψήφου της πλειοψηφίας των μελών του νέου Ευρωκοινοβουλίου. Αυτό θα συμβεί για πρώτη φορά από την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και αποτελεί αναμφίβολα μία πολυσήμαντη εξέλιξη για το μέλλον.
Κατά πρώτο λόγο, αυτό σημαίνει ότι αρχίζει να δημιουργείται στη Γηραιά Ηπειρο ένας κοινός (ευρωπαϊκός) δημόσιος χώρος, έστω και με αργά μικρά βήματα, που αναβαθμίζει τον πολιτικό διάλογο και την αντιπροσώπευση στα κεντρικά κοινοτικά όργανα. Μέσα από την κρίση, η οποία ανέδειξε τόσα πολλά και κρίσιμα για την Ευρώπη και το μέλλον της προβλήματα, δημιουργείται έτσι μία ομοιότητα (εάν όχι ταυτότητα) μεγάλων θεμάτων, πολιτικών απόψεων και προτεραιοτήτων, προς αναζήτηση κοινών λύσεων. Η προοπτική αυτή, κατά κάποιο τρόπο θα περιορίσει το δημοκρατικό έλλειμμα που παρατηρείται στην Ευρώπη (το μεγάλο αγκάθι έως τώρα στην πορεία ενοποίησης) και θα διευκολύνει τη διαμόρφωση περισσότερων, ουσιαστικότερων και ευρύτερης αποδοχής προτάσεων για τα μείζονα ευρωπαϊκά προβλήματα.
Κατά δεύτερο λόγο, ως απόρροια όσων προαναφέραμε, μπορούμε να πούμε ότι δυνάμει αρχίζει να παίρνει μπροστά μία πολιτική διαδικασία που θα κλείσει σταδιακά τον μονοσήμαντο κύκλο της οικονομικής και βολονταριστικής Ευρώπης. Η πολιτικοποίηση των θεμάτων σε υπερεθνικό επίπεδο, θα εξισορροπήσει σταδιακά τη μονοκρατορία των οικονομικών ελίτ ή των τεχνοκρατών και της γραφειοκρατίας, θα ενισχύσει επίσης την προοπτική λήψης των αποφάσεων στο μέλλον με γνώμονα τα υπερεθνικά συμφέροντα της Ευρώπης και όχι με τη δύναμη των ισχυρότερων κρατών σε διακυβερνητικό επίπεδο. Είναι μία εξέλιξη, ένας νέος κύκλος στην πορεία προς την ενοποίηση, μιας περισσότερο πολιτικής Ευρώπης, η οποία μπορεί και πρέπει να οδηγήσει ακόμη και στην εκλογική ανάδειξη του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ή των άλλων προσώπων εξουσίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, απευθείας από τους Ευρωπαίους πολίτες.
Με τη διαδικασία της εκλογικής αναμέτρησης των πολιτικών σχηματισμών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και την εκλογή του προέδρου της Κομισιόν από το Ευρωκοινοβούλιο, επιτυγχάνεται, τρίτον, η αναβάθμιση και η εκλογίκευση των τοποθετήσεων, κυβερνήσεων και κομμάτων, σε εθνικό επίπεδο. Ακόμη και «αντι-συστημικοί» ενδεχομένως πολιτικοί φορείς, αντιλαμβάνονται και θα συνειδητοποιήσουν πολύ πιο εύκολα, ότι λειτουργούν και αναφέρονται μέσα σε ένα συγκεκριμένο ευρωπαϊκό πλαίσιο, το οποίο διέπεται από κοινούς κανόνες και υποχρεώσεις.
Ουδείς μπορεί να υποστηρίζει ή να υπόσχεται πράγματα που επί της ουσίας είναι κόντρα στο ενιαίο πλαίσιο. Εκτός εάν σαφώς ευαγγελίζεται την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Γίνονται περισσότερο κατανοητές έτσι η αλληλεξάρτηση των οικονομιών και της πολιτικής, οι προτεραιότητες, οι συσχετισμοί δυνάμεων και τα όρια, που αποτελούν το Αλφα και το Ωμεγα στην πολιτική διαπραγμάτευση. kathimerini
Κατά πρώτο λόγο, αυτό σημαίνει ότι αρχίζει να δημιουργείται στη Γηραιά Ηπειρο ένας κοινός (ευρωπαϊκός) δημόσιος χώρος, έστω και με αργά μικρά βήματα, που αναβαθμίζει τον πολιτικό διάλογο και την αντιπροσώπευση στα κεντρικά κοινοτικά όργανα. Μέσα από την κρίση, η οποία ανέδειξε τόσα πολλά και κρίσιμα για την Ευρώπη και το μέλλον της προβλήματα, δημιουργείται έτσι μία ομοιότητα (εάν όχι ταυτότητα) μεγάλων θεμάτων, πολιτικών απόψεων και προτεραιοτήτων, προς αναζήτηση κοινών λύσεων. Η προοπτική αυτή, κατά κάποιο τρόπο θα περιορίσει το δημοκρατικό έλλειμμα που παρατηρείται στην Ευρώπη (το μεγάλο αγκάθι έως τώρα στην πορεία ενοποίησης) και θα διευκολύνει τη διαμόρφωση περισσότερων, ουσιαστικότερων και ευρύτερης αποδοχής προτάσεων για τα μείζονα ευρωπαϊκά προβλήματα.
Κατά δεύτερο λόγο, ως απόρροια όσων προαναφέραμε, μπορούμε να πούμε ότι δυνάμει αρχίζει να παίρνει μπροστά μία πολιτική διαδικασία που θα κλείσει σταδιακά τον μονοσήμαντο κύκλο της οικονομικής και βολονταριστικής Ευρώπης. Η πολιτικοποίηση των θεμάτων σε υπερεθνικό επίπεδο, θα εξισορροπήσει σταδιακά τη μονοκρατορία των οικονομικών ελίτ ή των τεχνοκρατών και της γραφειοκρατίας, θα ενισχύσει επίσης την προοπτική λήψης των αποφάσεων στο μέλλον με γνώμονα τα υπερεθνικά συμφέροντα της Ευρώπης και όχι με τη δύναμη των ισχυρότερων κρατών σε διακυβερνητικό επίπεδο. Είναι μία εξέλιξη, ένας νέος κύκλος στην πορεία προς την ενοποίηση, μιας περισσότερο πολιτικής Ευρώπης, η οποία μπορεί και πρέπει να οδηγήσει ακόμη και στην εκλογική ανάδειξη του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ή των άλλων προσώπων εξουσίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, απευθείας από τους Ευρωπαίους πολίτες.
Με τη διαδικασία της εκλογικής αναμέτρησης των πολιτικών σχηματισμών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και την εκλογή του προέδρου της Κομισιόν από το Ευρωκοινοβούλιο, επιτυγχάνεται, τρίτον, η αναβάθμιση και η εκλογίκευση των τοποθετήσεων, κυβερνήσεων και κομμάτων, σε εθνικό επίπεδο. Ακόμη και «αντι-συστημικοί» ενδεχομένως πολιτικοί φορείς, αντιλαμβάνονται και θα συνειδητοποιήσουν πολύ πιο εύκολα, ότι λειτουργούν και αναφέρονται μέσα σε ένα συγκεκριμένο ευρωπαϊκό πλαίσιο, το οποίο διέπεται από κοινούς κανόνες και υποχρεώσεις.
Ουδείς μπορεί να υποστηρίζει ή να υπόσχεται πράγματα που επί της ουσίας είναι κόντρα στο ενιαίο πλαίσιο. Εκτός εάν σαφώς ευαγγελίζεται την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Γίνονται περισσότερο κατανοητές έτσι η αλληλεξάρτηση των οικονομιών και της πολιτικής, οι προτεραιότητες, οι συσχετισμοί δυνάμεων και τα όρια, που αποτελούν το Αλφα και το Ωμεγα στην πολιτική διαπραγμάτευση. kathimerini
Comments