Ενας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Και το «άστρο» του Βαγγέλη Μεϊμαράκη ήταν μεν πολύτιμο για να μην υποστεί η Νέα Δημοκρατία ταπεινωτική ήττα, αλλά καθόλου αρκετό για να αμφισβητήσει την κυριαρχία του Αλέξη Τσίπρα στη νέα πολιτική σκηνή της χώρας.
Γιατί, όταν ο αντίπαλος χάνει σε διάστημα οκτώ μηνών 325.000 ψηφοφόρους και η διαφορά των δύο κομμάτων παραμένει πάνω από το 7%, υπάρχουν χαοτικοί μετασχηματισμοί στο σώμα της κοινωνίας που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει αντιληφθεί, και εσωτερικές αδυναμίες με τις οποίες αρνείται να αναμετρηθεί.
Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης είχε δύο χαρακτηριστικά που επέτρεψαν στη Νέα Δημοκρατία να συγκρατήσει τις δυνάμεις της και να τις αυξήσει οριακά, παρά την «αιμορραγία» της αποχής που την έπληξε πέρα από κάθε πρόβλεψη. Ηταν αυθεντικός στην επικοινωνία του, μπορούσε, δηλαδή, να «μιλήσει» στην καρδιά και στο μυαλό χιλιάδων Ελλήνων, και, δεύτερον, δεν προερχόταν από τα λεγόμενα «τζάκια» της συντηρητικής παράταξης, δεν ανήκε σε καμία από τις γνωστές οικογένειες που διαφεντεύουν τις τύχες του κόμματος τις τελευταίες δεκαετίες. Ομως, όλα αυτά δεν είναι από μόνα τους αρκετά για να γίνει το «βήμα παραπάνω», δηλαδή να πείσεις εκατομμύρια ψηφοφόρους να σε εμπιστευθούν περισσότερο από τον Αλέξη Τσίπρα, στον οποίον εγγράφονται τεράστιες προσδοκίες και συγχωρούνται σχεδόν τα πάντα.
Παρακολούθησα τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη τόσο σε προεκλογικές του ομιλίες όσο και στις τηλεοπτικές αναμετρήσεις, και όταν έφτανε η ώρα να «αξιολογήσει» τα πεπραγμένα προηγούμενων κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας προσπαθούσε να ξορκίσει τη δημοσιογραφική κριτική με το γνωστό κλισέ «έχουμε κι εμείς κάνει λάθη, αλλά προχωρήσαμε στην αυτοκριτική μας και είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε ξανά». Νομίζω ότι ο πρόεδρος της Ν.Δ. δεν έπειθε ούτε τον ίδιο του τον εαυτό. Πόσο μάλλον εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους, που διαισθάνονται την έλλειψη προετοιμασίας και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις του Αλέξη Τσίπρα, αλλά δεν είναι καθόλου έτοιμοι να ψηφίσουν ένα κουρασμένο κόμμα της Κεντροδεξιάς, ως μέρος του «προβλήματος» που μας έφερε ώς εδώ, και καταφεύγουν στην αποχή.
Η Νέα Δημοκρατία θέλει χρόνο. Οχι μόνο για να βρει τον δικό της «Αλέξη Τσίπρα», αλλά και για να αντιμετωπίσει με θάρρος και υπευθυνότητα την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα λέει ότι, όσο το κόμμα της Κεντροδεξιάς εξακολουθεί να βγάζει προς τα έξω μια αναχρονιστική «καμαρίλα» και δυσκολεύεται τόσο πολύ να ανανεωθεί τόσο με προγραμματικούς όσο και με ηλικιακούς όρους, θα έχει σοβαρό πρόβλημα να απευθυνθεί στο ακροατήριο που είτε ψήφισε Ποτάμι είτε προτίμησε την αποχή. Χρειάζεται χρόνος και θάρρος. Πρέπει να μπουν στην άκρη συνήθειες, κομματικές επετηρίδες, εγωισμοί και φιλοδοξίες. Δεν θα είναι εύκολο. Αλλά η χώρα έχει αλλάξει «πίστα» εδώ και καιρό και η Νέα Δημοκρατία οφείλει να κάνει πράγματα που μέχρι χθες έμοιαζαν αδιανόητα.
Γιατί, όταν ο αντίπαλος χάνει σε διάστημα οκτώ μηνών 325.000 ψηφοφόρους και η διαφορά των δύο κομμάτων παραμένει πάνω από το 7%, υπάρχουν χαοτικοί μετασχηματισμοί στο σώμα της κοινωνίας που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει αντιληφθεί, και εσωτερικές αδυναμίες με τις οποίες αρνείται να αναμετρηθεί.
Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης είχε δύο χαρακτηριστικά που επέτρεψαν στη Νέα Δημοκρατία να συγκρατήσει τις δυνάμεις της και να τις αυξήσει οριακά, παρά την «αιμορραγία» της αποχής που την έπληξε πέρα από κάθε πρόβλεψη. Ηταν αυθεντικός στην επικοινωνία του, μπορούσε, δηλαδή, να «μιλήσει» στην καρδιά και στο μυαλό χιλιάδων Ελλήνων, και, δεύτερον, δεν προερχόταν από τα λεγόμενα «τζάκια» της συντηρητικής παράταξης, δεν ανήκε σε καμία από τις γνωστές οικογένειες που διαφεντεύουν τις τύχες του κόμματος τις τελευταίες δεκαετίες. Ομως, όλα αυτά δεν είναι από μόνα τους αρκετά για να γίνει το «βήμα παραπάνω», δηλαδή να πείσεις εκατομμύρια ψηφοφόρους να σε εμπιστευθούν περισσότερο από τον Αλέξη Τσίπρα, στον οποίον εγγράφονται τεράστιες προσδοκίες και συγχωρούνται σχεδόν τα πάντα.
Παρακολούθησα τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη τόσο σε προεκλογικές του ομιλίες όσο και στις τηλεοπτικές αναμετρήσεις, και όταν έφτανε η ώρα να «αξιολογήσει» τα πεπραγμένα προηγούμενων κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας προσπαθούσε να ξορκίσει τη δημοσιογραφική κριτική με το γνωστό κλισέ «έχουμε κι εμείς κάνει λάθη, αλλά προχωρήσαμε στην αυτοκριτική μας και είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε ξανά». Νομίζω ότι ο πρόεδρος της Ν.Δ. δεν έπειθε ούτε τον ίδιο του τον εαυτό. Πόσο μάλλον εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους, που διαισθάνονται την έλλειψη προετοιμασίας και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις του Αλέξη Τσίπρα, αλλά δεν είναι καθόλου έτοιμοι να ψηφίσουν ένα κουρασμένο κόμμα της Κεντροδεξιάς, ως μέρος του «προβλήματος» που μας έφερε ώς εδώ, και καταφεύγουν στην αποχή.
Η Νέα Δημοκρατία θέλει χρόνο. Οχι μόνο για να βρει τον δικό της «Αλέξη Τσίπρα», αλλά και για να αντιμετωπίσει με θάρρος και υπευθυνότητα την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα λέει ότι, όσο το κόμμα της Κεντροδεξιάς εξακολουθεί να βγάζει προς τα έξω μια αναχρονιστική «καμαρίλα» και δυσκολεύεται τόσο πολύ να ανανεωθεί τόσο με προγραμματικούς όσο και με ηλικιακούς όρους, θα έχει σοβαρό πρόβλημα να απευθυνθεί στο ακροατήριο που είτε ψήφισε Ποτάμι είτε προτίμησε την αποχή. Χρειάζεται χρόνος και θάρρος. Πρέπει να μπουν στην άκρη συνήθειες, κομματικές επετηρίδες, εγωισμοί και φιλοδοξίες. Δεν θα είναι εύκολο. Αλλά η χώρα έχει αλλάξει «πίστα» εδώ και καιρό και η Νέα Δημοκρατία οφείλει να κάνει πράγματα που μέχρι χθες έμοιαζαν αδιανόητα.
Comments