επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

E la nave va... ή μήπως όχι;

Της Μαρίας Κατσουνάκη

«Κόψαμε τα παλαμάρια με το χθες. Δεν θα μας εμποδίσουν φωνές ή σκοπιμότητες γαντζωμένες στο χθες, που έχουν συμφέρον να παραμείνει και η χώρα κολλημένη στο χθες», είπε μεταξύ άλλων ο πρωθυπουργός στην ομιλία του από το Μέγαρο Μαξίμου την περασμένη Τετάρτη. «Ας γνωρίζουν, ότι “κόψαμε τα παλαμάρια”, ότι το πλοίο έχει φύγει πια και πίσω δεν κάνουμε. Γιατί αυτό που αναλάβαμε είναι μεγαλύτερο, σπουδαιότερο και πιο αναγκαίο για τον τόπο, από μικρότητες, μικροπολιτικές και μικρά ή μεγάλα συμφέροντα που για χρόνια βάλτωναν την Ελλάδα. Δύναμή μας ότι η Ελλάδα του αύριο, η Ελλάδα που φτιάχνουμε, χωρά όλους. Ακόμα και τους αντιπάλους μας… Ενώ το χθες που αφήνουμε πίσω μας δεν χωρά πια κανένα. Ούτε εκείνους που το υπερασπίζονται». Δύσκολο να διαφωνήσει κανείς με το συγκεκριμένο απόσπασμα. Εστω κι αν ακούστηκε στο β΄ μέρος της δήλωσης, μετά τα αμοντάριστα πλάνα με το πρωθυπουργικό σαρδάμ, τον εκνευρισμό του κ. Σαμαρά και τη διακοπή, επ’ ολίγον, της μετάδοσης. Αν έλειπε και το δημοσίευμα της «Κ» (17/07) που αναφερόταν «στον εμφύλιο μεταξύ των εκπαιδευτικών» δεν θα σκίαζε σχεδόν τίποτα, εκείνη την ημέρα τουλάχιστον, την πρωθυπουργική αισιοδοξία. Το ρεπορτάζ (του Απόστολου Λακασά) ανέφερε συγκεκριμένα: «Τα μαχαίρια βγήκαν στην εκπαίδευση για το ποιος πρέπει να απολυθεί και ποιος όχι. Οι καθηγητές τεχνολογικής εκπαίδευσης βάλλουν υπογείως εναντίον των καθηγητών γενικής εκπαίδευσης, ενώ και όσοι διορίστηκαν επιτυγχάνοντας σε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ βάλλουν κατά εκείνων που μπήκαν με την επετηρίδα. Ολοι εναντίον όλων και ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Και δεν είναι ο μόνος «εμφύλιος». Πολλές, διαδοχικές, υποδόριες ή εμφανείς, συγκρούσεις, ανάμεσα σε διάφορους επαγγελματικούς κλάδους, με αφορμή την «κινητικότητα», τις «μεταρρυθμίσεις», αποφάσεις που λαμβάνονται για να ανακληθούν ή να ακυρωθούν από τη λειψή εφαρμογή τους και μόνο. Το εργασιακό, τα εκτιναγμένα ποσοστά της ανεργίας, οι απολύσεις, επικείμενες (στον δημόσιο) και συντελεσμένες (στον ιδιωτικό τομέα), πολλαπλασιάζουν τον κοινωνικό κατακερματισμό, βαθαίνουν τα ρήγματα. «Πίσω από τους επαγγελματικούς εμφύλιους, βρίσκεται η συντεχνιακή λογική. Ξηλώνονται τα διάφορα “μαγαζάκια”, ένα σαθρό οικοδόμημα που ισορροπούσε πάνω σε συλλογικά “εγώ” που παρίσταναν τις συλλογικότητες», παρατηρεί έμπειρος εκπαιδευτικός εξαιρετικά ανήσυχος, παρ’ όλα αυτά, με την οσμή διάλυσης που εισπνέει. Το ερώτημα παραμένει: «κόψαμε τα παλαμάρια» ή απλώς ακρωτηριαζόμαστε γιατί στην προσπάθεια να αποφύγουμε τους (πελατειακούς) κόμπους κόβουμε τα μέλη; Ποιο «χθες αφήνουμε πίσω μας»; Οταν, για παράδειγμα, διορίζεται ο Χρήστος Παπουτσής εκπρόσωπος της Ελλάδος στην Παγκόσμια Τράπεζα, η κίνηση αυτή αντίκειται σε «μικρότητες, μικροπολιτικές και μικρά ή μεγάλα συμφέροντα που για χρόνια βάλτωναν την Ελλάδα»; Ο ενθαρρυντικός τόνος στην αποστροφή της πρωθυπουργικής ομιλίας σκαλώνει σε πολλά γρανάζια. Σε μηχανισμούς που θα όφειλαν αλλά δεν ξεστήνονται και σε κοινωνικούς αρμούς που θρυμματίζονται ενώ θα όφειλαν να προστατευτούν. Κάτι δεν πάει καλά, λοιπόν, σε αυτήν την τόσο αποφασιστική κίνηση προς τα εμπρός. Κάτι τρυπώνει ύπουλα πίσω από την πλάτη του πρωθυπουργού και διαστρέφει τις καλές προθέσεις του, κάνοντας περιπαικτικές γκριμάτσες την ώρα που μιλάει. Ο χειρότερος εχθρός του δεν είναι ένα μικρό σαρδάμ που μπορεί να προσφέρει άφθονο υλικό στα μέσα μαζικής δικτύωσης. Είναι αυτό ακριβώς που δήλωσαν τα αμοντάριστα πλάνα: το παρασκήνιο της πολιτικής. Την κίνηση στις κουίντες που δεν σταματάει ούτε στη διάρκεια της παράστασης. Ενα ολόκληρο σύστημα που μπορεί να καταστρέψει και την καλύτερη ερμηνεία.  kathimerini