To δημόσιο κλειδί των εξελιξεων

Το Δημόσιο κλειδί των εξελίξεων Του Νίκου Κωνσταντάρα Η χθεσινή επέτειος της αποκατάστασης της Δημοκρατίας μας επέτρεψε να δούμε πόσο έχει αλλάξει η χώρα από τα χρόνια που πιστεύαμε ότι είμαστε στον δρόμο προς ένα μέλλον απρόσκοπτης ευημερίας και ευτυχίας. Μας επέτρεψε, επίσης, να σκεφτούμε ότι όταν τελειώσουν τα μνημόνια και δεν θα περιμένουμε άλλες δόσεις από τους δανειστές, όταν θα έχουν προχωρήσει οι μεταρρυθμίσεις, θα μείνουμε μόνοι μας. Τότε εμείς οι Ελληνες θα πρέπει να τα βγάλουμε πέρα με το κράτος, με την οικονομία, αλλά, πάνω απ’ όλα, με την κοινωνία που διαμορφώνουμε αυτές τις μέρες. Οταν μείνουμε μεταξύ μας, θα τα καταφέρουμε; Οι ενδείξεις σήμερα είναι αμφίσημες. Οι πιο ανησυχητικές αφορούν τον πολιτικό κόσμο, ο οποίος θα έπρεπε να είναι ο πρώτος που θα εργαζόταν για την εθνική συνεννόηση και τη σοβαρότητα αλλά δεν μπορεί να υπερβεί τον εαυτό του. Κάποιες πολιτικές δυνάμεις συνεχίζουν να επενδύουν στον λαϊκισμό και στον διχασμό - το θλιβερό δίδυμο που ευθύνεται για τόσα βάσανα στην ιστορία της Ελλάδας. Η συνεχόμενη αμφισβήτηση κάθε αλλαγής σημαίνει ότι κυβερνήσεις και κρατικοί μηχανισμοί καθυστερούν κινήσεις και μεταρρυθμίσεις που θα διόρθωναν τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, ενώ τα πάθη κλιμακώνονται όλο και περισσότερο. Το κλειδί για το μέλλον, λοιπόν, δεν είναι η εμπνευσμένη πολιτική των κομματικών επιτελείων, αλλά η ποιότητα ζωής των κατοίκων της χώρας. Εδώ τα πράγματα είναι ταυτόχρονα ελπιδοφόρα αλλά και ανησυχητικά. Την ώρα που οι πολίτες στερούνται και ταλαιπωρούνται, που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από υπηρεσίες, βλέπουμε βελτίωση σε κάποιους τομείς και προβλήματα σε άλλους. Η κύρια βελτίωση είναι ότι χάρη στις θυσίες των πολιτών η χώρα σύντομα δεν θα χρειάζεται να δανειστεί «για να βγάλει τον χρόνο». Αυτό μεταφράζεται σε βελτιωμένη λειτουργικότητα πολλών υπηρεσιών. Συνήθως, όμως, οφείλεται στην υπερπροσπάθεια κάποιων υπαλλήλων και όχι σε εύρυθμα συστήματα. Το κακό είναι ότι παντού οι Ελληνες και άλλοι κάτοικοι της χώρας ταλαιπωρούνται από τις αδυναμίες της διοίκησης, από τις περικοπές στα μέσα μαζικής μεταφοράς, από τις δυσλειτουργίες στις εφορίες και άλλες δημόσιες υπηρεσίες, από το γεγονός ότι παντού, λιγότεροι εργαζόμενοι, με λιγότερα εισοδήματα, πρέπει να εξυπηρετούν όλο και περισσότερους ανθρώπους ενώ επωμίζονται, επίσης, το μεγαλύτερο βάρος φόρων και εισφορών σε ασφαλιστικά Ταμεία. Οι ουρές εργαζομένων στις στάσεις λεωφορείων, με όλο και πιο αραιά δρομολόγια, είναι η πιο εύγλωττη εικόνα του κενού στην εξυπηρέτηση: άνθρωποι που δεν μπορούν να κινούνται με ταξί ή με το δικό τους όχημα αντιμετωπίζουν μια υπηρεσία που αντί να ενισχύεται αποψιλώνεται. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουμε εκεί όπου αποδυναμώνονται υπηρεσίες (όπως με την περίπτωση της δημοτικής αστυνομίας) ενώ θα έπρεπε να ενισχύονται. Τα τελευταία 39 χρόνια άλλαξαν την Ελλάδα και, παρόλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε τελευταίως, η χώρα είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από παλιά. Το στοίχημα τώρα είναι αν το δυναμικό του Δημοσίου θα αντέξει το βάρος, αν θα αναδιοργανωθεί έτσι ώστε να καταφέρει να εξυπηρετεί τους πολίτες με την αξιοπρέπεια που δικαιούνται. Αυτό είναι το προαπαιτούμενο για να πετύχουν οι μεταρρυθμίσεις.kathimerini