Η χαμένη ελληνικότητα

Η χαμένη ελληνικότητα Του Κώστα Ιορδανίδη Ο αποπεμφθείς πρόεδρος του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΔΕΠ) κ. Στέλιος Σταυρίδης ενήργησε κατά τη φύση του και τις συνήθειές του. Επί τριάντα χρόνια ανώτατο στέλεχος ορισμένων από τις μεγαλύτερες ελληνικές εταιρείες, συναναστρέφεται και εργάζεται για τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες της χώρας. Η ώσμωση αυτή δημιουργεί οικειότητα και τρόπο ζωής. Επιχειρηματίας στον οποίο κατοχυρώθηκε προσφάτως εταιρεία του ευρύτερου δημοσίου τομέως μετέφερε τον πρώην πρόεδρο του ΤΑΙΔΕΠ με το ιδιωτικό του αεροσκάφος σε νησί του Ιονίου. Εδέχθη την προσφορά ο κ. Σταυρίδης και εάν αυτό αποτελεί τίμημα κάποιας μορφής για επιδειχθείσα εύνοια προς τον συγκεκριμένο επιχειρηματία, τότε ο αποπεμφθείς πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ είναι απλώς μωρός. Η κοινή λογική δεν στηρίζει μία τέτοια εκδοχή. Υπάρχει, όμως, ένα θέμα ευρύτερο. Το ΤΑΙΠΕΔ πρέπει να εκτελέσει οικτρά αποστολή. Τη μεταβίβαση, με άλλα λόγια, των πλέον αξιόλογων περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου σε ιδιώτες, σε τιμές εκτάκτου ανάγκης, δηλαδή χαμηλές, εν σχέσει με τα δεδομένα του παρελθόντος. Κοινωνικές αντιδράσεις είναι αναμενόμενες, όπως επίσης και οι δυσμενείς πολιτικές επιπτώσεις για την παρούσα συγκυβέρνηση. Αλλά αυτή την τάξη πραγμάτων απεδέχθη το πολιτικό σύστημα της χώρας και συγκεκριμένα τα κόμματα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, που εναλλακτικώς κυβέρνησαν τη χώρα στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως. Προφανώς δεν ήταν δυνατόν να τοποθετηθεί πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ κρατικός λειτουργός, δοθέντος ότι δεν υπάρχει πλέον κράτος και ούτε μπορεί να αναμένει κάποιος από δημόσιο υπάλληλο να διαχειρισθεί διαπραγματεύσεις με θηριώδη επιχειρηματικά μεγέθη. Ορθώς κατά συνέπειαν και από μίαν άποψη τοποθετήθηκαν διαδοχικώς τρεις πρόεδροι του ΤΑΙΔΕΠ, «μάνατζερ» κατ’ επάγγελμα, μέσα σε λίγους μήνες. Και τελικώς απομακρύνθηκαν για κάποιον λόγο. Αλλά η Ελλάδα είναι χώρα μικρή. Ακόμη μικρότερος ο αριθμός των επιχειρηματιών που έχουν το οικονομικό μέγεθος να εξαγοράσουν μόνοι τους ή ως εταίροι ξένων κεφαλαιούχων τις ιδιωτικοποιούμενες εταιρείες του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Εκ παραλλήλου, οι Ελληνες «μάνατζερ» ή έχουν εργασθεί για τους επιχειρηματίες που εκδηλώνουν ενδιαφέρον για τις ιδιωτικοποιήσεις ή προσβλέπουν να εργασθούν σε αυτούς, καθώς εκ των πραγμάτων επιβάλλεται η διαρκής μετακίνησή τους από εταιρεία σε εταιρεία. Ο συνδυασμός Ελλήνων πολιτικών, Ελλήνων επιχειρηματιών, Ελλήνων «μάνατζερ» στην ηγεσία του ΤΑΙΠΕΔ δημιουργεί, καλώς ή κακώς, δυσπιστία στην κοινή γνώμη και ίσως είναι αποτρεπτικός για την εκδήλωση ξένου ενδιαφέροντος. Θα ήταν σκόπιμο, κατά συνέπειαν, να τοποθετηθεί στην ηγεσία του ΤΑΙΠΕΔ «μάνατζερ» ξένος, μη εξοικειωμένος με τις εν Ελλάδι πρακτικές των πολιτικών και οικονομικών παραγόντων της χώρας. Ούτως ή άλλως, ό,τι αποφασίσθηκε θα πωληθεί στην ίδια χαμηλή τιμή. Η μάχη για την «ελληνικότητα» δεν πρέπει να εξαντληθεί μόνον σε αυτόν τον τομέα. kathimerini