KOINONIA KAI POLITISMOS
Ο πόλεμος στη Συρία έχει τραυματίσει ψυχικά παιδιά και ενήλικες. Όσοι έχουν διαφύγει στην Τουρκία προσπαθούν με τη βοήθεια ψυχολόγων, να ξεχάσουν τις θηριωδίες και να ξαναζήσουν μια φυσιολογική ζωή.
«Ο γιός μου τρομάζει όταν βλέπει ένα αεροπλάνο στον ουρανό και αγκαλιάζει κλαίγοντας τη μητέρα του όταν η τηλεόραση δείχνει κατεστραμμένα κτίρια», λέει ο 47χρονος Σύρος μηχανικός Μοχάμαντ, ο οποίος πριν από 8 μήνες ήρθε ως πρόσφυγας στην Τουρκία. Του είναι δύσκολο να περιγράψει όσα έζησε στην πατρίδα. Σχεδόν 2 εκατομ. πρόσφυγες εγκατέλειψαν λόγω των εμφυλίου τα σπίτια τους, σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Περισσότεροι από τους μισούς είναι παιδιά. Οι πρόσφυγες μπορεί μεν να εγκατέλειψαν τη Συρία, όμως δεν ξέφυγαν από τον πόλεμο.
Στην τουρκική πόλη Κίρικχαν, κοντά στα σύνορα με την Συρία, ο Σύνδεσμος Γερμανικού Λαϊκού Πανεπιστήμιου έχει δημιουργήσει ένα Κέντρο Συνάντησης και Επιμόρφωσης προσφύγων (BBZ). Εδώ έρχονται και τα παιδιά του Μοχάμαντ και προσπαθούν να ξεχάσουν έστω και για λίγο όσα είδαν και έζησαν πίσω στην πατρίδα. Μεταξύ των ειδικών που ασχολούνται με τα παιδιά είναι και η ψυχολόγος Πέτεκ Άκμαν, η οποία εργαζόταν επί 6 χρόνια για την τουρκική Ερυθρά Ημισέληνο: «Μερικά παιδιά φέρουν βαθιά ψυχολογικά τραύματα, διότι έχασαν το συναίσθημα της ασφάλειας. Δεν έχουν έλεγχο του περιβάλλοντός τους και δεν μπορούν να εμπιστευθούν πλέον τους γονείς τους, οι οποίοι, υπό κανονικές συνθήκες, τους προστατεύουν. Όταν τα παιδιά βλέπουν τις βόμβες να καταστρέφουν το σπίτι τους και ανθρώπους να πεθαίνουν, συνειδητοποιούν ότι οι γονείς τους δεν είναι πια σε θέση να τα προστατέψουν».
Μεγαλύτερες αντοχές από τους ενήλικες
Μπορούν τα παιδιά από τη Συρία να ξαναγίνουν παιδιά;
Παρ' όλα αυτά, τονίζει η Πέτεκ Άκμαν, τα παιδιά έχουν αντιστάσεις και αντοχές συχνά μεγαλύτερες από τους ενήλικες. Τα παιδιά, λέει, μπορούν ευκολότερα να επιστρέψουν σε μια κανονική ζωή, διότι δεν συνειδητοποιούν τόσο καλά τις επιπτώσεις ενός πολέμου. Στα παιδιά είναι πιο εύκολο να συνηθίσουν τις αλλαγές. Προϋπόθεση είναι ωστόσο να έχουν την στήριξη των δικών τους, λέει η Πέτεκ Άκμαν.
«Ένας τόπος για να ζήσεις, κι ας βρίσκεται μακριά από την πατρίδα», αυτός είναι ο στόχος των περισσότερων προσφύγων που έρχονται στο Κέντρο Συνάντησης στο Κίρικχαν. Ο Μοχάμαντ λέει χαμογελώντας:
«Έμαθα να ηρεμώ τα παιδιά μου αγκαλιάζοντάς τα πολύ και παραμένοντας ήρεμος. Το χαμόγελο ανακουφίζει, και ίσως βοηθά να ξεχαστείς για λίγο. Kάποιοι γείτονες κατέρρευσαν και τα παιδιά τους από φόβο αντέδρασαν υστερικά». Όμως ο Μοχάμαντ θέλει να είναι δυνατός. Για το γιο, τη κόρη του, αλλά και για τον εαυτό του.
Monika Griebeler / Στέφανος Γεωργακόπουλος
Υπεύθ. Σύνταξης: Δήμητρα Κυρανούδη dw de
Υπεύθ. Σύνταξης: Δήμητρα Κυρανούδη dw de
Comments