Από τον ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΡΑΜΠ ΣΤΟΝ ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΦΙΓΙΟΝ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Α.Ε. Εθν.Μακαρίου & Φαληρέως 2
ΑΠΟΨΕΙΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣΑπό τον Ντόναλντ Τραμπ στον Φρανσουά Φιγιόν
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η άνετη επικράτηση του Φρανσουά Φιγιόν στις εσωκομματικές εκλογές της γαλλικής Κεντροδεξιάς είναι ένα ακόμη σημάδι ότι η Ευρώπη έχει εισέλθει ανεπιστρεπτί σε διαδικασία πλήρους ανασύνθεσης της πολιτικής και κοινωνικής της πραγματικότητας.
Οσα θεωρούσαμε ακλόνητες συντεταγμένες μιας αδιαπραγμάτευτης συνθήκης που διαμορφώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 αναθεωρούνται ή θρυμματίζονται με τον πιο θεαματικό τρόπο μπροστά στα μάτια μας.
Και το 2016 δεν έχει καν τελειώσει. Εχουμε σε λίγες ημέρες το δημοψήφισμα στην Ιταλία και τις επαναληπτικές προεδρικές εκλογές στην Αυστρία με τον υποψήφιο της Ακροδεξιάς να προβάλλει ως φαβορί. Πριν από λίγους μήνες, οι Βρετανοί ψηφοφόροι αποφάσισαν υπέρ της εξόδου του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ στις ΗΠΑ γίναμε πολύ πρόσφατα μάρτυρες ενός πραγματικού πολιτικού σεισμού.
Η εικόνα της «τέλειας καταιγίδας» θα περιμένει το 2017 για να συμπληρωθεί. Βασικό σημείο αναφοράς οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία. Κι αν σήμερα αναλυτές και δημοσκόποι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι η Μαρίν Λεπέν δεν πρόκειται να κερδίσει στον δεύτερο γύρο, ας θυμηθούμε τι υποστήριζαν οι ίδιοι ένα χρόνο πριν από το δημοψήφισμα στη Μεγάλη Βρετανία ή τις αμερικανικές εκλογές. Το υπαινίχθηκε με χιούμορ ο Μπαράκ Ομπάμα στην πρόσφατη επίσκεψή του στο Βερολίνο, όπου, αφού εκδήλωσε την υποστήριξή του στην Αγκελα Μέρκελ («αν ήμουν Γερμανός θα την ψήφιζα»), έσπευσε να συμπληρώσει «ελπίζω αυτό να τη βοηθάει και να μην της κάνει κακό».
Ετσι είναι: όταν οι φιλελεύθεροι μεταρρυθμιστές αυτού του κόσμου ή τα συμβατικά, μετριοπαθή media σπεύδουν να πάρουν θέση λίγο πριν από ένα δημοψήφισμα ή μία ακόμη κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση, είναι περίπου βέβαιο πια ότι το εκλογικό σώμα θα υποστηρίξει το αντίθετο από αυτό που του υποδεικνύουν. Το είδαμε να συμβαίνει στην Ελλάδα, το είδαμε στη Μεγάλη Βρετανία, το είδαμε στην περίπτωση της Κολομβίας και το είδαμε με τον πιο κραυγαλέο και απροκάλυπτο τρόπο στις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές.
Οι ίδιοι αναλυτές, τα ίδια media αντιμετωπίζουν από χθες με καχυποψία και απογοήτευση την απροσδόκητη ανάδειξη του Φρανσουά Φιγιόν σε προεδρικό υποψήφιο της γαλλικής Κεντροδεξιάς. Τον βρίσκουν υπερβολικά «φιλελεύθερο» στην οικονομική ατζέντα, υπερβολικά «ευρωσκεπτικιστή», υπερβολικά «συντηρητικό» στα κοινωνικά θέματα. Ομως συμβαίνει το παράδοξο να κατακεραυνώνουμε τους ανθρώπους για τις επιλογές τους, αντί να σκεφτούμε τις αιτίες που τους οδηγούν να ψηφίζουν με τον τρόπο που ψηφίζουν. Υπάρχει κάτι απωθητικό σε όλα αυτά τα πατερναλιστικά κηρύγματα που εντείνουν το χάσμα ανάμεσα στις κοινωνίες και στις ελίτ. Κι αν δεν είναι όντως λύση η επιστροφή στις «γαλλικές αξίες» που προτείνει ο Φιγιόν, ας ειπωθεί η εναλλακτική πρόταση, γιατί προς το παρόν δεν διακρίνεται στον ορίζοντα. Εκτός αν συνιστά σοβαρή πολιτική πρόταση η ίδια αδιατάρακτη πορεία που μας οδήγησε εδώ όπου βρισκόμαστε σήμερα.
Comments