Κώστας ΣΗΜΊΤΗς
Κώστας Σημίτης: Υπάρχει ελπίδα, αν...
Στο βιβλίο με τον τίτλο «Υπάρχει λύση;», ο Κώστας Σημίτης δεν αρκείται στο ότι υπάρχουν ευθύνες των δανειστών για την αποτυχία του προγράμματος, αλλά κάνει λόγο και για τις ευθύνες των ελληνικών κυβερνήσεων να λάβουν μέτρα.
Ενα ερώτημα πλανάται πάνω από τη χώρα, που βιώνει οκτώ χρόνια κρίσης: Υπάρχει ελπίδα; Ο κ. Κώστας Σημίτης (ο οποίος, σημειωτέον, έγινε πρωθυπουργός σε μια εποχή γενικής αλλά όχι τόσο έντονης απαισιοδοξίας) απαντά: ναι, αλλά υπό προϋποθέσεις... «Η Ελλάδα δεν είναι καταδικασμένη στην υστέρηση. Η συμμετοχή της στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, η παγκοσμιοποίηση, οι τεχνολογικές αλλαγές, οι βαθιά ριζωμένες σχέσεις των Ελλήνων με τις οικονομίες και τους πολιτισμούς άλλων χωρών προσφέρουν κοινωνικές, οικονομικές αλλά και πολιτικές ευκαιρίες για μια άλλη πορεία. Ενας δρόμος διαφορετικός από την εσωστρέφεια και την απομόνωση του εθνικοσοσιαλισμού είναι εφικτός. Αυταρχικά καθεστώτα, ακραίοι εθνικισμοί, προσπάθειες για οικονομική αυτάρκεια, επιτηρήσεις και έλεγχοι της πολιτικής και κοινωνικής ζωής δεν μπορούν να επιβιώσουν στον ευρωπαϊκό χώρο στον οποίο ανήκει η Ελλάδα...».
Πριν όμως το τελικό συμπέρασμα υπάρχουν 270 σελίδες, υπό μορφή συνέντευξης στον δημοσιογράφο κ. Γιάννη Πρετεντέρη, στις οποίες αναλύονται διεξοδικά οι παγκόσμιες οικονομικές, τεχνολογικές και κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, το σύγχρονο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι (που ελάχιστα πλέον συζητείται στην Ελλάδα), οι κατακτήσεις και τα πισωγυρίσματα της χώρας, αυτά που την οδήγησαν στο κέντρο της κρίσης και στην αδυναμία μας να εξέλθει από αυτή παρά την εξαετή στήριξη των Ευρωπαίων εταίρων. Σαν ακούραστος δάσκαλος ο κ. Σημίτης εξηγεί τις «ελληνικές ιδιομορφίες που αποτελούν σοβαρά εμπόδια για την προσαρμογή της χώρας στο περιβάλλον της ΟΝΕ».
Στο βιβλίο με τον τίτλο «Υπάρχει λύση;» (εκδ. Πόλις) δεν αρκείται ότι υπάρχουν ευθύνες των δανειστών για την αποτυχία του προγράμματος που «είχε εξωπραγματικούς στόχους». Αλλά και οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν ευθύνη απέναντι στη χώρα, παρά τους εσφαλμένους υπολογισμούς των δανειστών, να πάρουν τα αναγκαία και εφικτά μέτρα για τη σταθεροποίηση της οικονομίας και την αναστροφή της αρνητικής πορείας.
Να περιορίσουν, π.χ., τις αμυντικές δαπάνες και να κλείσουν δημόσιες επιχειρήσεις που σωρεύουν ζημίες. Να υποδείξουν στα όργανα της Ενωσης ένα εφικτό πρόγραμμα και να θέσουν ρεαλιστικούς στόχους, ώστε να βελτιώσουν τη διαπραγματευτική θέση της χώρας.
Οι κυβερνήσεις δίσταζαν, καθυστερούσαν και ενδιαφέρονταν κυρίως για τη δημόσια εικόνα τους».
Με την ανάληψη της εξουσίας από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η χώρα έκανε πολλά βήματα πίσω: «Η κυβέρνηση αγνόησε τελείως την πραγματικότητα, δεν είχε κανένα εφαρμόσιμο σχέδιο, ακολούθησε ιδεοληψίες και έχει ως καθοδηγητική γραμμή τον όσο το δυνατόν στενότερο έλεγχο του κρατικού μηχανισμού... Επανήλθαμε σε έναν ακραίο λαϊκισμό, χαρακτηριστικό συντηρητικών απόψεων και πρακτικών... ακολουθήθηκαν οι παγιωμένες συντηρητικές πολιτικές: η συνεργασία με τις διάφορες συντεχνίες, οι πελατειακές προσλήψεις, η απόρριψη της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων και ο περιορισμός των Ανεξάρτητων Αρχών με διάφορους τρόπους...»
Υπάρχει ελπίδα, λοιπόν; «Υπάρχουν γι’ αυτό, παρά τον ζόφο που επικρατεί, δυνάμεις που επιδιώκουν να ακολουθήσει η χώρα μια κατεύθυνση προόδου, να επιτύχει την καλύτερη λειτουργία του κράτους, μια πιο δίκαιη κοινωνία, ένα περιβάλλον ανοιχτό στα σύγχρονα ρεύματα σκέψης, και την ενεργό συμμετοχή της στη συνεχή αναδιαμόρφωση της ευρωπαϊκής συνεργασίας».
Comments