| Γραμματα Aναγνωστων Οι παράνομες απεργίες Κύριε διευθυντά Ηαπεργία, η οποία αποτελεί συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα, που συνιστά προέκταση της συνδικαλιστικής ελευθερίας, υπόκειται, όπως κάθε δικαίωμα, στον κανόνα που απαγορεύει την καταχρηστική άσκησή του. Το δικαίωμα της απεργίας πρέπει να ασκείται σε κάθε περίπτωση με το γενικότερο εθνικό και κοινωνικό (δημόσιο) συμφέρον, εις τρόπον, ώστε να μην υπερβαίνει τα όρια που επιβάλλονται από την καλή πίστη ή τα χρηστά ήθη ή τον κοινωνικό και οικονομικό σκοπό του δικαιώματος, διότι σε αντίθετη περίπτωση, η απεργία είναι παράνομη και καταχρηστική. Ετσι, καταχρηστικές ή παράνομες θεωρούνται οι απεργίες που υποκρύπτουν πολιτικές σκοπιμότητες και επιδιώξεις, οι «λευκές» απεργίες μαζί με καταλήψεις των χώρων εργασίας και οι απεργίες που συνεπάγονται δυσανάλογη ζημία του εργοδότου και του κοινωνικού συνόλου. Η άσκηση του δικαιώματος της απεργίας δεν είναι ανέλεγκτη, αλλά υπόκειται στους περιορισμούς τόσο του άρθρου 25 παρ. 3 του Συντάγματος, όσο και του άρθρου 281 του Αστικού Κώδικα. Η Νομολογία των Δικαστηρίων έχει δεχθεί ότι υφίσταται πάντοτε καταχρηστική άσκηση του απεργιακού δικαιώματος, όταν τα αιτήματα των απεργών τελούν σε πρόδηλη δυσαναλογία με την εκ της απεργίας απειλούμενη ή επερχόμενη ζημία του εργοδότου και του κοινωνικού συνόλου. Η απεργία μπορεί να χαρακτηρισθεί ως καταχρηστική και όταν τα αιτήματα των απεργών είναι προδήλως παράλογα, όχι όμως διότι είναι αδικαιολόγητα ή απλώς υπερβολικά. Τέλος, στην άσκηση της απεργίας, που από τη φύση της έχει και διάσταση ιδιωτικού δικαίου, εφαρμόζεται, εκτός τη συνταγματική διάταξη του άρθρου 25 παρ. 3, η οποία απαγορεύει την καταχρηστική άσκηση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων μόνο χάριν του γενικότερου κοινωνικού ή δημόσιου συμφέροντος και εκείνη του άρθρου 281 του Α.Κ., κατά την οποία δεν επιτρέπειται η άσκηση του δικαιώματος, εάν αυτή υπερβαίνει προφανώς τα όρια που επιβάλλονται από την καλή πίστη, τα χρηστά ήθη ή τον κοινωνικό ή οικονομικό σκοπό του δικαιώματος. Πότε συμβαίνει αυτό είναι ζήτημα πραγματικό που κρίνεται και εξαρτάται κάθε φορά από τον σκοπό της απεργίας, τα προβαλλόμενα αιτήματα και τη στάθμισή τους εν σχέσει με το πληττόμενο από την πραγματοποίησή της γενικά κοινωνικό και οικονομικό συμφέρον, τις συνθήκες υπό τις οποίες εκδηλώνεται, τη διάρκειά της σε αναφορά με τον επιδιωκόμενο σκοπό, τον τρόπο μεθοδεύσεώς της και τις λοιπές συντρέχουσες περιστάσεις, υφισταμένης, όμως, πάντοτε καταχρηστικής ασκήσεως του απεργιακού δικαιώματος, όταν τα αιτήματα των απεργών - εργαζομένων τελούν σε πρόδηλη δυσαναλογία με την εκ της απεργίας απειλούμενη ή επερχόμενη ζημία του εργοδότου και του κοινωνικού συνόλου. Κωνσταντινοσ Β. Χιωλος / Διδάκτωρ Νομικής - Δικηγόρος Κάτω τα χέρια από τον Μίκη Κύριε διευθυντά Διάβασα με πολλή προσοχή τις απόψεις του συνεργάτη σας Τάκη Καμπύλη στο φύλλο της Κυριακής 2/3. Πρώτον, θεωρώ δημοσιογραφικό ατόπημα να κάνει κριτική στην επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη, χωρίς η εφημερίδα σας να την έχει δημοσιεύσει. Δυστυχώς για σας, διάβασα και τις επιστολές του Θεοδωράκη δημοσιευμένες αυτούσιες σε άλλη εφημερίδα. Δεύτερον, βλέπω ότι ο κ. Καμπύλης συνεχίζει την αρθρογραφία του εναντίον των εθνικών μας δικαίων. Μας ανέφερε το συνέδριο στο Πάντειο για τους Τσάμηδες και τη Μεγάλη Αλβανία. Μήπως αγνοεί ότι οι Τσάμηδες καταδικάστηκαν σαν δοσίλογοι, επειδή με εντολές των φασιστών και των ναζί συμμάχων τους, σκότωναν τους Ελληνες στην Ηπειρο; Λάκισαν μόλις τελείωσε ο πόλεμος, για να σωθούν και οι περιουσίες τους δημεύτηκαν όπως όλων των δοσίλογων. Αυτοί σήμερα με θρασύτητα διεκδικούν ελληνικά εδάφη μέχρι την Αρτα. Μήπως ο αρθρογράφος σας έχει λησμονήσει ότι πρόσφατα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αναγκάστηκε να διακόψει την επίσημη επίσκεψή του στην Αλβανία, μετά τις αχαρακτήριστες εκδηλώσεις των Τσάμηδων κατά της Ελλάδας; Τέλος, κάτω τα χέρια από τον Μίκη Θεοδωράκη. Είναι πολύ μεγάλος και αξιαγάπητος. Ελενη Χρυσοχοου / Θέμιδος 59 / Μαρούσι «Makedontsi» Kύριε διευθυντά Δεν είδα από καμιά πηγή, επίσημη ή δημοσιογραφική, να υπάρχει ανησυχία, ή έστω να επισημανθεί ο μέγας κίνδυνος, η τελική συμφωνία για το όνομα του κράτους των Σκοπίων να περιέχει έναν δούρειο ίππο, ο οποίος θα αχρηστεύσει το πλεονέκτημα οποιασδήποτε ονομασίας. Πρόκειται για την ονομασία των κατοίκων και το επίθετο που θα αφορά ό,τι είναι σχετικό με το κράτος αυτό. Διότι η μεν ονομασία Nova ή Upper Makedonija ή οτιδήποτε άλλο θα αναφέρεται ελάχιστες φορές και μόνο στα επίσημα έγγραφα, αλλά εάν οι κάτοικοι αποκαλούνται με το αγγλόφωνο όνομα των κατοίκων της ιστορικής Μακεδονίας macedonians (αναγκαστικά διότι το Nova - macedonians θα ήτο γελοίο) και ως επίθετο χρησιμοποιείται το macedonian (π.χ. ο macedonian ευρωβουλευτής, πρέσβης, αθλητής κ.λπ. και ο, η, το macedonian στρατός, ομάδα, κρασί κ.λπ.), τότε διά της πλαγίας οδού στην καθημερινότητα και σε κάθε περίπτωση θα εξακολουθούν να οικειοποιούνται και να ταυτίζονται με μια ονομασία με ιστορική αίγλη με την οποία δεν έχουν καμιά σχέση, γεγονός που αποτελεί την ουσία του προβλήματος του κράτους των Σκοπίων και της ονομασίας του. Είναι, λοιπόν, ουσιώδες και απαραίτητο στη συμφωνία να υπάρχει κατά κατηγορηματικό τρόπο ο όρος ότι οι κάτοικοι θα αποκαλούνται με το πραγματικό τους όνομα makedontsi(s) και ότι θα χρησιμοποιείται ως επίθετο το σλαβικό πραγματικό τους επίθετο makedonski. Η αξίωση αυτή από μέρους της Ελλάδας είναι λογική, ρεαλιστική και πραγματοποιήσιμη, διότι δύσκολα οι makedontsi των Σκοπίων θα αρνηθούν να χαρακτηρίζονται με το πραγματικό τους όνομα και ακόμη πιο δύσκολα θα δικαιολογήσουν στη διεθνή κοινότητα την άρνησή τους. Ελπίζω η ελληνική διπλωματία να αξιώσει σθεναρά και τα ΜΜΕ να υποστηρίξουν αυτήν την απαίτηση για να μην καταλήξει η υπόθεση της ονομασίας μια παρωδία διεκδικήσεων που θα εξέθετε τη σοβαρότητα του ελληνικού κράτους. Μενελαος Μπατρινος / Καθηγητής Αθήνα Μα για ποιο ασφαλιστικό μιλάμε; Κύριε διευθυντά Ο συνεργάτης της «Καθημερινής» κ. Πάσχος Μανδραβέλης, εύστοχα σχολίασε προχθές την «τρέλα» του ασφαλιστικού νομοσχεδίου που ξοδεύει 208 σελίδες για τη διοικητική οργάνωση των Ταμείων και μόνο επτά για τις ασφαλιστικές διατάξεις. Η σκέψη ότι χρειαζόμαστε νόμο για να ορίσουμε σε ποιον όροφο ποιανού κτιρίου του πρώην Tαμείου θα στεγάζεται το νέο «εκ συγχωνεύσεως» Tαμείο μας προξενεί μελαγχολία, αν και μάλλον καλά κάνει η κυβέρνηση και το ρυθμίζει έτσι. Αν το άφηνε σε μελλοντικές υπουργικές αποφάσεις, τα «υπό συγχώνευση» Tαμεία θα «σκοτώνονταν» και τίποτε δεν θα γινόταν. Αυτό που, όμως, προκαλεί «κατάθλιψη» είναι η ίδια η αναφορά σε «Ταμεία» και προκαλεί πανικό, ειδικά όταν αναφερόμαστε στην ασφάλιση υγείας. Σε όλη την Ευρώπη του κοινωνικού κράτους, η ασφάλιση υγείας γίνεται με δύο τρόπους. Οι αγγλοσαξονικές, σκανδιναβικές και ορισμένες μεσογειακές χώρες πληρώνουν για την υγεία με φορολογικά έσοδα, δηλαδή από το σύνολο του παραγόμενου ΑΕΠ. Οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης του Ρήνου (Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία) στηρίζονται σε συστήματα κοινωνικής ασφάλισης, με εισφορές επί της (πάσης φύσεως) εργασίας, δηλαδή σε ένα μόνο μέρος του παραγόμενου ΑΕΠ. Η διάκριση των δύο ομάδων είναι σαφέστατη και μόνο η Ελλάδα και η Τουρκία χρησιμοποιούν λίγο και από τα δύο. Τα δύο αυτά συστήματα χρηματοδότησης στηρίζονται σε (πολύ ενδιαφέροντα) ιστορικά, κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα που πάνε πολύ πίσω και σε κοινωνίες που, έτσι κι αλλιώς, έχουν βαθιά πίστη στην αναγκαιότητα του κοινωνικού κράτους. Σε γενικές γραμμές, στον 20ό αιώνα το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος ήταν ένα success story και όλα δείχνουν ότι το ίδιο συμβαίνει και στον 21ο, με κάποιες, όμως, αναγκαίες μετατροπές, καθώς τα δεδομένα σήμερα έχουν αλλάξει και οι ισορροπίες έχουν διαταραχθεί. H παγκοσμιοποίηση των οικονομιών σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες έχει ως φυσική συνέπεια τη συμπίεση του μεριδίου της εργασίας και την αύξηση της αμοιβής του κεφαλαίου. Oι αναγκαίοι αντισταθμιστικοί μηχανισμοί ενόψει αυτής της νομοτέλειας πρέπει πρώτα από όλα να στραφούν στα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης. Eίναι προφανές (για όσους θέλουν και μπορούν να δουν) ότι η χρηματοδοτική βάση των Tαμείων, δηλαδή οι εισφορές πάνω στην εργασία μειώνεται, ενώ τα κέρδη και τα εισοδήματα από τόκους και νοίκια αυξάνονται. H χρηματοδότηση, συνεπώς, ενός συστήματος υγείας που στοχεύει σε καθολική κάλυψη δεν μπορεί να γίνεται πλέον από μέρος μόνο του AEΠ. Aπαιτείται στροφή σε εθνική ασφάλιση υγείας, με χρηματοδότηση από φορολογικά έσοδα στο σύνολο του AEΠ είτε απευθείας από το κράτος είτε με γενναία ενίσχυση των Tαμείων, εφόσον τα διατηρήσουμε ως άλλες «ιερές αγελάδες». Στην τυχόν ένσταση για δυσκολίες αύξησης της φορολογίας, να θυμίσουμε ότι η Eλλάδα έχει τη χαμηλότερη (17%) πραγματική φορολογία στα κέρδη των επιχειρήσεων στην E.E., ότι φοροδιαφεύγουν εισοδήματα 70-80 δισ. ευρώ και ότι η εισφοροδιαφυγή είναι στο 30% των απασχολουμένων. Mια πραγματική ασφαλιστική μεταρρύθμιση, τουλάχιστον στην υγεία, αυτά θα έπαιρνε υπ’ όψιν μαζί με μια άλλη τραγική διαπίστωση. H Eλλάδα, μόνη στην Eυρώπη, το «παίζει» Aμερική και υποχρεώνει φορολογούμενους και εισφέροντες να πληρώνουν (ξανά) το 50% της συνολικής δαπάνης υγείας από την τσέπη τους. Aυτό πώς το αξιολογεί η κυβέρνηση και πώς το αντιμετωπίζει η... «ασφαλιστική μεταρρύθμιση»; Λ. Λιαροπουλος / Καθηγητής Πανεπιστημίου Aθηνών Nα βρει λύση ο δήμαρχος Aγαπητέ κ. Kαρκαγιάννη Δεν θα υπήρχε λόγος να απασχολήσω τις πολύτιμες στήλες σου για ένα ατύχημα που μου συνέβη προ ημερών, σκοντάφτοντας νύχτα σε φράγμα προ της οδού Φρυνίχου, με συνέπεια να αποκομίσω πολλαπλά τραύματα, αλλά ευτυχώς μου παραστάθηκαν οι άγνωστοί μου γείτονες –βλέπετε υπάρχουν και ανιδιοτελείς άνθρωποι– που με σήκωσαν από το έδαφος, μου έδωσαν χαρτιά για το αίμα που έτρεχε ακατάσχετα, φώναξαν τη φαρμακοποιό της περιοχής και το ατυχές συμβάν άρχισε να μπαίνει σε μια σειρά, χάρις στην προθυμία των αγνώστων μου ανθρώπων που τους ευχαριστώ από καρδιάς. Tώρα, δέκα μέρες περασμένες, μου μένει ένα σημάδι στη μύτη, ο πόνος στη μέση και με το δεξί μου χέρι δεν μπορώ να σηκώσω το λεξικό του Mπαμπινιώτη. Tο ζήτημα όμως είναι γενικό. Διότι αν εγώ τραυματίστηκα στο φράγμα που έχει τεθεί στην οδό Φρυνίχου, ίσως και αλλού, προκειμένου να μη διέρχονται τα δίκυκλα οχήματα, ένας άλλος μπορεί να τραυματιστεί σοβαρότερα, ακόμη και θανάσιμα. Δεν ξέρω ποιος πρώτος εφηύρε την ευφυή αυτή καρικατούρα και έτσι όπως την εξετέλεσε στην προκειμένη περίπτωση ο κατασκευαστής, ενώ υπάρχουν άλλες ακίνδυνες λύσεις, και δεν έχει νόημα κατά βάθος και είναι άκρως επικίνδυνη. Tο περιβόητο αυτό συγκρότημα αποτελείται από δύο μικρούς στυλίσκους, από τους οποίους κρεμάται μια καραβίσιων κρίκων αλυσίδα, που υπακούοντας στον νόμο της βαρύτητας, παίρνει μορφή καμπύλης, με το άκρον της να απέχει από το έδαφος δεκαπέντε με είκοσι εκατοστά και ο κίνδυνος –όταν περπατάς, ψάχνοντας ένα δρόμο νυχτιάτικα, με τον μειωμένο φωτισμό– είναι περισσότερο από πιθανό να μη τον αντιληφθείς, με αποτέλεσμα να σπάσεις χέρια, πόδια, κεφάλι, ανεπανόρθωτα. Eλπίζω, για να σοβαρευτούμε, ο δήμαρχος Aθηναίων με το πρακτικό πνεύμα που τον διακρίνει και την ευαισθησία που έδειξε πως έχει σε δύο περιπτώσεις που γνωρίζω, να βρει λύσεις ασφαλείς σε όσες ανάλογες καρμανιόλες υπάρχουν στο κλεινόν Aστυ που ελέγχει. Aλεξανδρος Aργυριου / Πολιτικός μηχανικός / Πλουτάρχου 33 - Aθήνα |
Comments