Οι πολλές συζητήσεις έφεραν και «εκπτώσεις»kathimerini

Tου Aλεξη Παπαχελα H διαπραγμάτευση για την ονομασία των Σκοπίων βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο και ήδη έχουν αρχίσει οι «γκρίνιες» από έμπειρους διπλωμάτες. Η υπουργός Εξωτερικών είναι σαφές πως παίζει σόλο αυτή τη διαπραγμάτευση, γνωρίζοντας φυσικά πως το ρίσκο είναι μεγάλο. Το γεγονός πως δέχθηκε να συμμετάσχει σε μία παραμεσολαβητική διαδικασία υπό την αιγίδα ενός Αμερικανού βοηθού υφυπουργού έχει προβληματίσει σοβαρά. Η ίδια θεωρεί πως με αυτό τον τρόπο δίνει σε όλους το μήνυμα ότι εξαντλεί όλη την καλή διάθεση της Ελλάδος και πως βοηθά να μεταφερθεί η πίεση στα Σκόπια. Το ερώτημα είναι όμως πού σταματάει αυτή η παράλληλη διαδικασία και κατά πόσον κρύβει παγίδες. Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν πάλι πως έχει συμφωνήσει σε μία συμβιβαστική λύση κατά το τετ α τετ που είχε με την κ. Κόντι Ράις στην Ουάσιγκτον και γι’ αυτό παίρνει το ρίσκο της αμερικανικής παράλληλης μεσολάβησης, γνωρίζοντας πως στο τέλος θα της βγει. Η κ. Μπακογιάννη ξεκαθάρισε πάντως στην τελευταία συνάντηση των Βρυξελλών πως δεν πρόκειται να δεχθεί «ευρηματικές» προτάσεις του τύπου «πείτε καταρχήν ναι στην ένταξη των Σκοπίων και θα τα βρούμε μετά στο Βουκουρέστι». Η ελληνική θέση είναι σαφής, πως δηλαδή χωρίς σχετική απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας τα Σκόπια δεν θα πάρουν το πράσινο φως. Ολα πάντως δείχνουν πως η Αθήνα θα βάλει το βέτο και πως η λύση θα βρεθεί έπειτα από 5-6 μήνες. Θα εξαρτηθεί δε σε μεγάλο βαθμό από το αν στα Σκόπια θα επικρατήσει το αδιάλλακτο μπλοκ Γκρούεφσκι ή το μετριοπαθές Τσερβεκόφσκι. Εδώ όμως προκύπτει και ένα άλλο κρίσιμο ζήτημα για το ποια είναι η ελληνική διαπραγματευτική κόκκινη γραμμή. Ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε στη Βουλή ότι η Ελλάδα επιμένει σε μία ονομασία για όλες τις χρήσεις. Πρακτικά αυτό σημαίνει είτε ότι τα Σκόπια θα αλλάξουν τη συνταγματική τους ονομασία είτε πως θα δεσμευθούν ρητά να χρησιμοποιούν παντού τη συμφωνημένη νέα ονομασία τους. Το περίεργο είναι πως συνεχείς διαρροές εμφανίζουν την Αθήνα έτοιμη να δεχθεί μία διπλή ονομασία, δηλαδή τη συνταγματική και μία δεύτερη περιορισμένης διεθνούς χρήσης. Σύμφωνα με τις διαρροές αυτές η Αθήνα θα είναι ευτυχής αν η νέα ονομασία αναγράφεται στα διαβατήρια της γείτονος, χρησιμοποιείται από ορισμένους διεθνείς οργανισμούς και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ συστήσει τη χρήση της από όλες τις χώρες. Κάποια στιγμή θα χρειασθεί να γίνει σαφές ποιος εννοεί τι. Κατά πόσον δηλαδή η ρητή δήλωση του πρωθυπουργού αποτελεί διαπραγματευτική αφετηρία που μπορεί να αλλάξει στον δρόμο ή ζωτική «κόκκινη γραμμή». Εμπειροι διπλωμάτες θεωρούν πως με τις διαρροές και τις πολλές συζητήσεις η Αθήνα άρχισε τις εκπτώσεις πριν την ώρα τους. Κατ’ αυτούς το βέτο δεν έχει κανένα νόημα αν δεν πετύχεις μία ονομασία για κάθε χρήση. Ολα αυτά θα κριθούν στην πράξη, γιατί σημασία δεν έχει αν και με ποιον ή σε ποιο σπίτι συνομιλεί η υπουργός Εξωτερικών. Σημασία έχει τι θα καταφέρει στο τέλος, αν το πρόβλημα θα λυθεί οριστικά και αμετάκλητα, αν αυτό θα έχει το ΟΚ του πρωθυπουργού και -ασφαλώς- το αν θα έχει την υποστήριξη της κοινής γνώμης που καλώς ή κακώς παίζει τον δικό της ρόλο στην εξωτερική πολιτική.