γιατί δεν πείθει η αξιωματική αντιπολίτευση/ elzoni

Aρχική σελίδα | Αρθρογραφία

Γιατί δεν πείθει η αξιωματική αντιπολίτευση;

Γράφει ο
Ανδρέας Σταματόπουλος

H Νέα δημοκρατία παρά την πρωτοφανή δημοσκοπική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, παρά την κυβέρνηση-οπερέτα του ολίγιστου κι επικίνδυνου Γ. Παπανδρέου, εξακολουθεί να μην πείθει. Το μήνυμα που εκπέμπει στους ψηφοφόρους είναι θολό.

Το επόμενο σαββατοκύριακο στη ΔΕΘ καλείται ο Αντώνης Σαμαράς να κάνει το μήνυμα αυτό ξεκάθαρο ώστε να ξέρει ο μέσος πολίτης τι ακριβώς πιστεύει η Νέα Δημοκρατία για την επόμενη μέρα της χώρας και κυρίως αν έχει σχέδιο.

Ότι η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο κι ότι η κυβέρνηση προσπαθεί διαρκώς με νέα μέτρα αφαίμαξης των πολιτών να πιάσει οικονομικούς στόχους βαθαίνοντας ακόμη περισσότερο την ύφεση είναι αντιληπτό στον καθένα, ακόμη κι αν δεν είναι πτυχιούχος οικονομικής σχολής.

Ένα βασικό στοιχείο που λείπει είναι πως φαίνεται ότι η Νέα Δημοκρατία θέλει να τα χει καλά και με τις δυνάμεις της συντήρησης και με τις δυνάμεις της προόδου, όπως κι αν τις οριοθετεί κάποιος. Ενώ λέει ότι η μνημονιακή πολιτική της τρόικας είναι λάθος, εν τούτοις συναινεί σε αρκετά πράγματα χωρίς να ξεκαθαρίζει ποιος ακριβώς είναι ο στόχος της και το όραμα της για τη χώρα την επόμενη μέρα.

Στην Ελληνική κοινωνία έχουν αναπτυχθεί δύο τάσεις. Η αντιμνημονιακή τάση που περιλαμβάνει την ομάδα των αγανακτισμένων που τα χει με όλα τα κόμματα και τους θεωρεί όλους υπαίτιους για την οικονομική καταστροφή της πατρίδας μας, τους απελπισμένους ελεύθερους επαγγελματίες, εμπόρους, ιδιωτικούς υπαλλήλους, χαμηλόμισθους, συνταξιούχους κλπ που βλέπουν τα εισοδήματά τους να μειώνονται, τα μαγαζιά τους να κλείνουν και να μην υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ γι΄ αυτούς και τις οικογένειές τους.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει η φιλοευρωπαϊκή τάση που θεωρεί κι αυτή διεφθαρμένο το ελληνικό πολιτικό σύστημα και πιστεύει ότι μόνο οι ξένοι μπορούν να διορθώσουν πολλά κακώς κείμενα της ελληνικής νοοτροπίας (πάταξη γραφειοκρατίας, διαφθοράς κλπ) και θεωρεί ότι η κρίση μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία για μια πιο υγιή ελληνική οικονομία, έστω για τις επόμενες δεκαετίες.

Η πρώτη τάση θέλει αν είναι δυνατόν να διώξουμε άμεσα την τρόικα, να κηρύξουμε το χρέος επαχθές και σε κάθε περίπτωση οι αλλαγές που θα γίνουν να είναι όσο το δυνατό λιγότερες και πιο ήπιες. Απαιτεί από τα κόμματα σκληρή αντιπολίτευση ώστε να συρθεί σε πτώση η κυβέρνηση και να γίνουν άμεσα εκλογές.

Η δεύτερη τάση θέλει να προχωρήσουν άμεσα πολλά από τα μέτρα που έχει κατά καιρούς εξαγγείλει η κυβέρνηση, αλλά που ποτέ δεν προχώρησαν. Θέλουν άμεση εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου, δραστικές περικοπές των δημοσίων δαπανών, συγχωνεύσεις φορέων και οργανισμών και εφαρμογή χωρίς χρονοτριβές του θεσμού της εργασιακής εφεδρείας. Όσοι ανήκουν σε αυτή την τάση κατηγορούν την κυβέρνηση γιατί δεν έχει προχωρήσει όλα όσα έχει εξαγγείλει παρά το μόνο που κάνει είναι να βάζει συνέχεια νέους φόρους και να στεγνώνει την αγορά.

Τα πολιτικά κόμματα πού βρίσκονται μεταξύ των δύο τάσεων; 
To ΠΑΣΟΚ χάνει σχεδόν και τις δύο τάσεις στην ελληνική κοινωνία και κρατά μόνο αμετανόητους οπαδούς, που λειτουργούν απόλυτα συναισθηματικά (π.χ. όπως οι οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων ) και λένε μια ζωή ΠΑΣΟΚ ψήφιζα, δεν αλλάζω ή ανθρώπους που με τον ά ή β΄ τρόπο έχουν ωφεληθεί η ωφελούνται τα μάλα από το κυβερνών κόμμα (στελέχη, παρατρεχάμενοι, κηφήνες και τρωκτικά του δημόσιου, πράσινοι εργατοπατέρες συνδικαλιστές, κολαούζοι πράσινων δημάρχων υπουργών κλπ).

Επίσης μερίδα της δεύτερης τάσης, μη βλέποντας φως από τη Νέα Δημοκρατία δείχνει ακόμη κάποια ανοχή στη κυβέρνηση και πιστεύει ότι όπου να ναι θα αρχίσουν να εφαρμόζουν και τις διαρθρωτικές αλλαγές που έχουν εξαγγείλει τόσες φορές.

ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΡΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ επενδύουν σαφώς στην πρώτη τάση πολιτών προσπαθώντας να απορροφήσουν την δυσαρέσκειά τους από τα σκληρά μέτρα και την όλη δύσκολη κατάσταση.

ΛΑΟΣ και ΔΗΣΥ από την άλλη ποντάρουν στη δεύτερη τάση πολιτών και κατηγορούν το ΠΑΣΟΚ είτε για κωλυσιεργίες (βλ. Ντόρα) είτε για κομμουνιστική αντίληψη (βλ. ΛΑΟΣ )

Η Νέα Δημοκρατία που σίγουρα με τα μέχρι τώρα δεδομένα θα είναι πρώτο κόμμα με μεγάλη διαφορά, αλλά χωρίς να επιτυγχάνει προς το παρόν αυτοδυναμία προσπαθεί με την πολιτική της να αλιεύσει ψήφους και στις δύο τάσεις πολιτών, χωρίς να κερδίζει καμία, ούτε όμως και να χάνει. Μοιάζει σα να πατά σε δύο βάρκες.

Από τη μία κατακεραυνώνει το μνημόνιο, από την άλλη ψηφίζει μαζί με το ΠΑΣΟΚ το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Από τη μία μιλά για πόθεν έσχες όλων των υπουργών, υφυπουργών κλπ από το 1974 κι από την άλλη μαζί με το ΠΑΣΟΚ κουκουλώνουν το σκάνδαλο της SIEMENS. Από τη μία δηλώνει φιλελεύθερο κόμμα κι από την άλλη υπερασπίζεται τους ταξιτζήδες, τους φαρμακοποιούς κι όσους πασχίζουν να μην ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα.

Υπάρχουν πολλές αντιφάσεις κι ασάφειες που δημιουργούν θολή εικόνα στην πολιτική της Νέας Δημοκρατίας. Το μόνο που κερδίζει και τις δύο τάσεις πολιτών είναι η ξεκάθαρη άποψη του Αντώνη Σαμαρά για επανεκκίνηση της οικονομίας με δραστική μείωση της φορολογίας. Ποιος δεν θέλει χαμηλότερη φορολόγηση ειδικά σε μια περίοδο που η υπερφορολόγηση έχει χτυπήσει κόκκινο;

Φυσικά η Νέα Δημοκρατία ως μεγάλο και πολυσυλλεκτικό κόμμα απευθύνεται σε όλες τις κοινωνικές ομάδες και για να κυβερνήσει, ίσως υπάρχει η άποψη πως δεν χρειάζεται να δυσαρεστήσει μεγάλες ομάδες ψηφοφόρων. Έτσι όμως δίνει δικαίωμα στις άλλες πολιτικές δυνάμεις να την κατηγορούν για λαϊκισμό.

Τι θα έπρεπε να κάνει; 
Όπως είχα και παλιότερα αναφέρει, σημαντικότερος παράγοντας για να πειστούν οι πολίτες, αλλά και αναγκαίος τούτη τη στιγμή είναι να παρουσιάσει ο Αντώνης Σαμαράς ένα εθνικό σχέδιο για τη χώρα για τα επόμενα 20 χρόνια. Ένα σχέδιο που θα βασίζεται σε επιστημονικές μελέτες καταρτισμένων στελεχών, που θα δίνει κατευθυντήριες γραμμές για τους άξονες πάνω στους οποίους θα βασιστεί η εθνική μας οικονομία για να κάνει μια νέα αρχή. Ένα σχέδιο που ποτέ στη μεταπολίτευση δεν υπήρξε και τις συνέπειες βιώνουμε σήμερα.

Σε ένα τέτοιο σχέδιο θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί δεν θέλει αυτό το μνημόνιο κι ότι θέλει ένα άλλο που θα δίνει αναπτυξιακές ανάσες που θα διαχέονται στο λαό κι όχι μόνο στο μεγάλο κεφάλαιο (όπως η περίφημη ανάπτυξη του αυτοαποκαλούμενου «εκσυγχρονιστή» Σημίτη κατά το παρελθόν).

Εκεί θα πρέπει να ξεκαθαρίσει αν θέλει ελεύθερα επαγγέλματα ή συντεχνίες και περιορισμούς όπως σήμερα ή απλώς διαφωνεί με τον τρόπο ανοίγματος όπως φαίνεται σήμερα.

Σε ένα τέτοιο σχέδιο θα μπορούσε να πείσει ότι πρέπει να αποσυμφορηθεί το δημόσιο, αλλά όσοι βρεθούν στην εργασιακή εφεδρεία θα έχουν πραγματικές επιλογές στην ελεύθερη αγορά αν κριθούν πλεονάζοντες, αφού η χώρα θα κατευθυνθεί σε συγκεκριμένους άξονες ανάπτυξης.

Για να πείσει την κοινωνία είναι πάντως απαραίτητο να σπάσει αυγά και να δυσαρεστήσει και κάποιους. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι η κατάσταση είναι τραγική για τη χώρα κι αν δε θες να θίξεις κακώς κείμενα, δε γίνεσαι πιστευτός ότι λες την αλήθεια.

Με ένα γενναίο, ειλικρινές και ρεαλιστικό σχέδιο κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε να πείσει ακόμη και τις δύο τάσεις της ελληνικής κοινωνίας και δεδομένης της πολιτικής ανυπαρξίας άλλων λύσεων να συσπειρώσει τεράστια πλειοψηφία, που θα του δίνει όχι μόνο άνετη πλειοψηφία, αλλά και θα του λύνει τα χέρια αύριο να προχωρήσει σε ορισμένα σκληρά μέτρα, αφού ήδη θα έχει προϊδεάσει γι αυτά.

Η δεύτερη σημαντική παράμετρος είναι η ανάδειξη νέων στελεχών, που να έχουν την αποδοχή της κοινωνίας κι όχι απλά να είναι ηλικιακά νέοι, θα βοηθούσε πολύ τις προσδοκίες της κοινωνίας από μια αυριανή κυβέρνηση Σαμαρά και Νέας Δημοκρατίας όπως έχω προτείνει παλιότερα.

Μετά την απογοήτευση που πήραν ορισμένοι από την εμφάνιση του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ (προσωπικά δεν περίμενα τίποτα) είναι η ώρα του Αντώνη Σαμαρά σε λίγες μέρες να δείξει ότι υπάρχει αξιόπιστη, σοβαρή και πάνω απ όλα υπεύθυνη λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας. 

Είναι η ώρα να δώσει πραγματική ελπίδα σε ένα χειμαζόμενο λαό που δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει το μέλλον.

http://logia-starata.blogspot.com/2011/09/blog-post_2635.html