Το Ληξούρι στο μουσείο…;

Περνώντας πολλές φορές έξω από το κτίριο που προοριζόταν να γίνει μουσείο στο Ληξούρι είναι πολλές  οι σκέψεις που περνούν από το μυαλό. Και αυτό διότι το συγκεκριμένο κτίριο, το οποίο ερημώνει σε μια γωνιά της πόλης, χτίστηκε σε μια εποχή που τα χρήματα κυλούσαν με ευκολία στην τοπική αυτοδιοίκηση, χτίστηκε χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερη ανάγκη για μουσείο στην πόλη μας και  με μια αρχιτεκτονική ξένη προς την επτανησιακή. Δεν έχει νόημα να μπει κανείς σε μια κουβέντα αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να γίνει. Σημασία έχει πως το κτίριο αυτό υπάρχει στην πόλη, παραμένει αναξιοποίητο και ερημώνει όπως, δυστυχώς, σιγά σιγά ερημώνει και η πόλη που το φιλοξενεί. Διότι η εποχή άλλαξε, οι πόροι (ευρωπαϊκοί ή κρατικοί) έχουν σχεδόν μηδενιστεί και  τα εκθέματα που θα έπρεπε να βρίσκονται στο κτίριο αυτό πιθανότατα δεν υπάρχουν στην περιοχή μας (ή δεν έχουν ακόμη ανακαλυφθεί…).  Αν ωστόσο αναλογιστεί κανείς τις συνθήκες που βιώνουμε σήμερα, με την διοικητική συρρίκνωση του Ληξουριού και ολόκληρης της Παλικής, με τον κόσμο οικονομικά και ψυχικά εξαντλημένο και με το μέλλον να προδιαγράφεται κάτι παραπάνω από ζοφερό τότε ο προβληματισμός και το ερωτηματικό μου είναι μήπως τελικά το ίδιο το Ληξούρι μας καταντήσει το μόνο έκθεμα στο μουσείο αυτό;  Μήπως δηλαδή έχει αρχίσει και μπαίνει το Ληξούρι στο μουσείο…;

Ζώντας σε αυτήν την πόλη, μιλώντας καθημερινά με τους ανθρώπους της βλέπω την απογοήτευση, ίσως και την πικρία, για αυτό που η συγκυρία της επεφύλασσε. Ο δεύτερος μεγαλύτερος δήμος του νησιού και ένας εκ των αρχαιότερων στην Ελλάδα βιώνει μια πρωτοφανή συρρίκνωση ως αποτέλεσμα του τερατουργήματος που λέγεται Καλλικράτης. Οι υπηρεσίες που εξυπηρετούν τον πολίτη γίνονται όλο και λιγότερες με το, εκνευριστικό όσο και σαθρό πλέον, επιχείρημα ότι το απαιτεί η τρόικα ή με το πρόσχημα της δήθεν εξοικονόμησης πόρων.  Ακόμη ωστόσο δεν έχω καταλάβει πως εξοικονομήθηκαν πόροι με την μεταφορά της εφορίας στην πρωτεύουσα του νησιού δεδομένου ότι και εκεί το κράτος εξακολουθεί να καταβάλει ενοίκιο. Και πραγματικά αισθάνομαι, στο μέτρο που μου αναλογεί , και εγώ την ευθύνη για αυτήν την «αθόρυβη» και χωρίς αντίδραση μεταφορά της. Η μεταφορά της εφορίας στο Αργοστόλι είναι ένα τεράστιο πλήγμα στην παροχή υπηρεσιών προς τους πολίτες. Θα έπρεπε να είχαμε όλοι αντιδράσει. Από τους αιρετούς άρχοντες μέχρι τους ίδιους τους επαγγελματίες, τους ίδιους τους πολίτες της Παλικής. Αντιλαμβάνομαι ωστόσο πως οι συνθήκες αλλά κυρίως η ψυχολογία του κόσμου είναι τέτοια που προφανώς δεν του αφήνει κανένα περιθώριο να αντιδράσει.

 Έχοντας μεγαλώσει σε αυτήν την πόλη και ζώντας μέσα στην κοινωνία του Ληξουριού προβληματίζομαι για τον δρόμο που έχει πάρει, εκνευρίζομαι για όσα δεν μπορώ να κάνω για να αλλάξει αυτή η πορεία και απογοητεύομαι με κάθε πληγή που ανοίγεται στον κοινωνικό της ιστό. Δυστυχώς το Ληξούρι χάνει τον αστικό του χαρακτήρα, χάνει τους νέους ανθρώπους του και πολύ φοβάμαι μήπως στο τέλος θα χάσει πλήρως την ταυτότητά του. Και γνωρίζω καλά πως το Ληξούρι, με τα όποια ελαττώματα και ιδιομορφίες του, είχε την δύναμη ακόμη και αυτό το ακαλαίσθητο και ξένο προς την κουλτούρα του στρογγυλό κτίριο που γράφει απ’ έξω «μουσείο Ληξουρίου» να το αναδείξει και να το καταστήσει ένα ακόμη κομμάτι της πολιτιστικής του ιστορίας. Με την μετατροπή του ίσως σε έναν πολυχώρο πολιτισμού ή ακόμη και σε ένα μικρό συνεδριακό κέντρο. Είμαι σίγουρος πως η πόλη αυτή είχε (και πιστεύω εξακολουθεί να έχει) την ικανότητα να καταστήσει αυτό το οίκημα σε ένα διαμάντι για τα κοινωνικά και πολιτιστικά της δρώμενα.

Η ιστορία του νησιού μας είναι συνυφασμένη με την ταυτόχρονη ανάπτυξη των δύο μεγαλύτερων πόλεών του. Το Ληξούρι και το Αργοστόλι έχοντας μια παράλληλη και ετερόκλητη ανάπτυξη συνετέλεσαν ώστε να έχει η Κεφαλονιά συνολικά μια ανθηρή πορεία στον χρόνο. Παρά το σημαντικό πλήγμα των καταστροφικών σεισμών μπόρεσε και ξαναπάτησε στα πόδια της, αναπτύχθηκε, ξαναδημιούργησε πλούτο και πολιτισμό.  Ουδείς αμφισβήτησε ποτέ πως η πρωτεύουσα ήταν και εξακολουθεί να παραμένει το οικονομικό κέντρο του νησιού, ουδείς ωστόσο αμφέβαλε για την ροπή του Ληξουριού προς τα γράμματα και τις τέχνες. Οι παράλληλοι αυτοί βίοι ακόμη και αν οδήγησαν σε αυτήν την αιώνια αλλά τόσο δημιουργική αντιπαλότητα των δύο πόλεων απετέλεσε θεμέλιο λίθο της ανάπτυξης του νησιού που παρέσυρε και όλα τα υπόλοιπα μέρη του. Αν η μια εκ των δύο πόλεων πάψει να αναπτύσσεται παράλληλα με την άλλη τότε ολόκληρο το νησί θα χάσει έναν πολύ σημαντικό αναπτυξιακό του πυλώνα.

Θεωρώ πως ευθύνη των εκάστοτε διοικούντων του ενιαίου πλέον δήμου είναι η διαφύλαξη ως κόρης οφθαλμού αυτής της παράλληλης ανάπτυξης. Δεν μπορεί το Ληξούρι να χάσει τον αστικό του χαρακτήρα. Δεν μπορεί να μετατραπεί σε ένα χωριό που θα φιλοξενεί τουρίστες τους καλοκαιρινούς μήνες. Ισχυρή Κεφαλονιά χωρίς ισχυρό Ληξούρι, χωρίς ισχυρή Παλική είναι ανέφικτο να πραγματωθεί. Ο χρόνος που πέρασε κατανοώ πως για την νέα δημοτική αρχή είχε πρωτόγνωρες δυσκολίες και εμπόδια που οφείλονται στην συνένωση των παλιών δήμων του νησιού αλλά και στην τραγική οικονομική συγκυρία. Ωστόσο πρέπει να καταδειχθεί με κάθε τρόπο πως η Χωροπούλα εξακολουθεί να παραμένει ο έτερος ισχυρός πόλος της Κεφαλονιάς.  Η πραγματοποίηση ορισμένων δημοτικών συμβουλίων στο Ληξούρι θεωρώ πως μπορεί να σηματοδοτήσει το γεγονός αυτό. Η τόνωση και ενδυνάμωση του τοπικού συμβουλίου του Ληξουριού, η οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί με πλήθος ενεργειών αλλά και η αξιοποίηση κάθε δημιουργικής μονάδας του κοινωνικού του ιστού πιστεύω πρέπει να αποτελέσουν θεμέλιο λίθο της πολιτικής της δημοτικής αρχής για τα χρόνια που έρχονται.

Το Ληξούρι δεν μπορεί και δεν πρέπει να μπει σε κανένα μουσείο. Αντίθετα, θέση στο μουσείο της πολιτικής ιστορίας θα έχουν όσοι το αγνοήσουν, όσοι το ακρωτηριάσουν, όσοι νομίζουν ότι η οιαδήποτε ένδειξη καταγωγής από αυτό εδώ το όμορφο μέρος μπορεί να αποτελέσει κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τα πολιτικά τους ατοπήματα. Δεν φτάνει μονάχα ένα επώνυμο ή η καταγωγή κάποιου μακρινού προγόνου  για να θεωρηθεί κανείς Ληξουριώτης. Η αγάπη για αυτήν την πόλη, η έμπρακτη πολιτική της στήριξη όμως μπορεί να αποτελέσει την καλύτερη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως ενός Ληξουριώτη ο οποίος μπορεί να έχει καταγωγή ακόμη και από το πιο μακρινό μέρος.  Πιστεύω βαθιά πως η πόλη που ζούμε δεν θα μπει τελικά σε κανένα μουσείο. Θα βρει τον τρόπο και την δύναμη να χαράξει ξανά μια νέα διαδρομή στην μεγάλη της ιστορική πορεία, θα δημιουργήσει ξανά τις προϋποθέσεις για να ξαναγράψει καινούριες σελίδες στην ιστορία της, θα συντελέσει με την δράση της και την ιδιαιτερότητά της σε ένα καινούριο ιστορικό κεφάλαιο για το νησί.

Με τις θερμότερες ευχές μου για καλή χρονιά με υγεία και ευτυχία,

Νίκος Αραβαντινός-Ζαφείρης 

Αντιγραφή από το  kefaloniapress.gr