economist:έχουν χρεοκοπήσει ας το παραδεχτούν

Economist: «Εχουν χρεοκοπήσει, ας το παραδεχθούν» The Economist Είναι μέτρο της ικανότητας των Ευρωπαίων πολιτικών να αυταπατώνται το γεγονός ότι η καγκελάριος της Γερμανίας, Αγκελα Μέρκελ, χαρακτήρισε τη σύνοδο κορυφής της 24ης - 25ης Μαρτίου «μεγάλο βήμα μπροστά» για την επίλυση της κρίσης χρέους της Eυρωζώνης. Οι ηγέτες απέτυχαν σχεδόν σε κάθε στόχο που είχαν θέσει. Συμφώνησαν σε ένα «μόνιμο» μηχανισμό διάσωσης από το 2013, δεν μπόρεσαν όμως να τον χρηματοδοτήσουν σωστά, γιατί η κ. Μέρκελ αρνήθηκε να τοποθετήσει σε αυτό κεφάλαια που είχε υποσχεθεί ο υπουργός Οικονομικών της. Η συνάντηση των Βρυξελλών δεν βοήθησε την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Η κατάστασή τους επιδεινώνεται – και οι Ευρωπαίοι ηγέτες φέρουν μεγάλο μέρος της ευθύνης. Ο πρωθυπουργός της Πορτογαλίας παραιτήθηκε στις 23 Μαρτίου έχοντας αποτύχει να κερδίσει στήριξη στο τέταρτο πακέτο λιτότητας μέσα σε ένα χρόνο. Η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας υποβαθμίστηκε σε καθεστώς σχεδόν «σκουπίδι» και οι αποδόσεις των 10ετών ομολόγων εκτινάχθηκαν πάνω από το 8%. Οι οικονομίες της Ελλάδας και της Ιρλανδίας, των δύο χωρών της Ευρώπης που «διασώθηκαν», συρρικνώνονται ταχύτερα απ’ όσο αναμενόταν και οι αποδόσεις των ομολόγων, σχεδόν στο 13% για την Ελλάδα και πάνω από το 10% για την Ιρλανδία, παραμένουν επίμονα υψηλές. Οι επενδυτές δεν πιστεύουν ότι η στήριξη θα επιτύχει. Εχουν δίκιο. Οι οικονομίες αυτές βρίσκονται σε μη διατηρήσιμη πορεία, όμως όχι λόγω έλλειψης προσπάθειας των κυβερνήσεών τους. Και στις τρεις χώρες, οι προοπτικές μοιάζουν «μαύρες» κυρίως λόγω λαθών που έγιναν σε Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη και Βερολίνο. Με επιμονή της Ε. Ε., προτεραιότητα της περιφέρειας είναι να μειώσει τα ελλείμματά της ανεξαρτήτως των επιπτώσεων στην ανάπτυξη. Ομως, καθώς η λιτότητα συρρικνώνει την παραγωγή, τα τεράστια χρέη μοιάζουν όλο και πιο αδύνατο να εξοφληθούν, επομένως οι αποδόσεις των ομολόγων παραμένουν υψηλές. Αποτέλεσμα, ένα καθοδικό σπιράλ. Σαν να μην έφθανε αυτό, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) μοιάζει αποφασισμένη να αυξήσει τα επιτόκια στις 7 Απριλίου, ενισχύοντας έτσι το ευρώ και υπονομεύοντας περαιτέρω τις προσπάθειες της περιφέρειας για αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Ο Economist υποστήριξε και στο παρελθόν ότι τα δανειακά βάρη της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας θα πρέπει να μειωθούν όσο το δυνατόν ταχύτερα. Αυτό ισχύει τώρα πιο πολύ από ποτέ και όχι μόνο γιατί η σημερινή προσέγγιση αποτυγχάνει, αλλά γιατί μειώνονται οι κίνδυνοι της αναδιάρθρωσης. Το φάσμα της μετάδοσης υποχωρεί. Το μεγάλο εμπόδιο δεν είναι τεχνικό, αλλά πολιτικό. Εφ’ όσον πολλοί στον πυρήνα της Ευρώπης, ιδίως η ΕΚΤ, παραμένουν αντίθετοι στην αναδιάρθρωση του χρέους, η πίεση πρέπει να προέλθει από αλλού, ίσως από τις ίδιες τις περιφερειακές οικονομίες. Η νέα κυβέρνηση της Ιρλανδίας συζητεί να υποχρεώσει τους μεγάλους κατόχους ομολόγων των χρεοκοπημένων τραπεζών της να δεχθούν επιμερισμό του κόστους εξυγίανσης. Η Ελλάδα πρέπει να πάψει να προσποιείται ότι αντέχει το βάρος του χρέους της και να ζητήσει αναδιάρθρωση. Ομως, οι περισσότερες ελπίδες συγκεντρώνονται στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), που έχει τη μεγαλύτερη εμπειρία από κρίσεις χρέους. Κάποιοι παραδέχονται κατ’ ιδίαν ότι η αναδιάρθρωση είναι αναπόφευκτη. Είναι ώρα να το πει και δημοσίως το Ταμείο και αρνούμενο να δανείσει περισσότερα χωρίς συμφωνία για το χρέος, να εξωθήσει τους αναποφάσιστους πολιτικούς στο να πράξουν το σωστό.