το μεγαλείο και η κακομοιριά της Αθήνας
Κοινωνία & Πολιτισμός | 14.05.2010
Το μεγαλείο και η κακομοιριά της Αθήνας
Η εβδομαδιαία εφημερίδα Die Zeit έστειλε στην Αθήνα τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Moritz von Uslar και το εκτενές ρεπορτάζ του με τίτλο «Αθήνα, κακομοίρα μου» δημοσιεύθηκε πρωτοσέλιδα αυτή την εβδομάδα στο πολιτιστικό ένθετο της εφημερίδας. Ο συντάκτης βρέθηκε στην Αθήνα την ημέρα της μεγάλης διαδήλωσης που τέλειωσε με τον αποτρόπαιο απολογισμό των τριών νεκρών. Και τη βρίσκει αυτή την Αθήνα, την πνιγμένη στο μπετόν και το σκουπίδι, συμπαθητική, έτσι που ζει στο δικό της ρυθμό πέρα από το λεγόμενο «διεθνές γίγνεσθαι», έτσι που πολλά παιδιά της μιλάνε με αξιαγάπητη αφέλεια για αλληλεγγύη και για επανάσταση.
Η σημασιοδότηση του βιώματος
Είχε κλείσει ραντεβού με παράγοντες της ελληνικής πολιτιστικής ζωής, θα ήθελε πολύ να καταγράψει τις απόψεις και τις ερμηνείες τους για τα τεκταινόμενα. Αλλά σε αναζήτηση μιας τελεσίδικης και οριστικής ερμηνείας ο Moritz von Uslar έμεινε μάλλον αβοήθητος. Συνάντησε για παράδειγμα τη συγγραφέα Έρση Σωτηροπούλου, τον εξέπληξε η ευδιαθεσία της αλλά δεν της απέσπασε την κλείδα για να εξηγήσει τα πράγματα, συναντήθηκε στην Εκάλη με τη Μαρία Φαραντούρη αλλά την βρήκε μάλλον έγκλειστη σε ένα δικό της κόσμο μερικές δεκαετίες πιο παλιό από τον σημερινό δικό μας, συναντήθηκε με τον διευθυντή του Μουσείου της Ακρόπολης Δημήτρη Παντερμαλή αλλά τον βρήκε μάλλον αφοσιωμένο στην μεγάλη έκθεση για τον Περικλή που προετοιμάζει αυτόν τον καιρό. Είναι παράξενο που οι λεγόμενοι άνθρωποι των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών δεν είχαν έτοιμη για τον Γερμανό επισκέπτη μια ολοκληρωμένη ερμηνεία των πραγμάτων, εκτός από τα συνήθη και εν τω μεταξύ κάπως τετριμμένα; Η μήπως είναι παράδοξη και η ίδια η προσδοκία των επισκεπτών που πιστεύουν ότι αίφνης η ζωή σταμάτησε στην Ελλάδα λόγω του δημοσιονομικού κλονισμού και οι άνθρωποι πρέπει τώρα να οργανώσουν θεωρίες και να κατατάξουν τις σημασίες; Μπορεί να είναι κι αυτή μια διαφορά των νοοτροπιών, ο Ευρωπαίος του Βορρά περισσότερο περιγράφει το δράμα, ο Ευρωπαίος του Νότου περισσότερο το ζει. Ας μην αποφασίσουμε ακόμα ποιος είναι ο πιο τολμηρός.
…και λίγος «κουτούτσικος συναισθηματισμός»
Από το ρεπορτάζ του Moritz von Uslar μας μένει μια αυθόρμητη σκέψη του που την έκανε το βράδυ στον Κεραμικό και σχεδόν του ξεφεύγει στο ρεπορτάζ. Γράφει λοιπόν: «Είναι ξαφνικά μπροστά μου, κείτεται εκεί ψηλά, η Ακρόπολη, πάνω από τις μουσικές των ντίσκο και τα νέον των καφενείων. Φωτισμένη. Πολύ κοντινή. Πολύ μακρινή. Και παρατηρώντας τα λιθάρια που είναι έτσι φωτισμένα πάνω στο βράχο μου έρχονται δυο σκέψεις. Πρώτα, μακάρι να μη σβήσουν ποτέ εκεί πάνω τα φώτα. Και μετά, ας μου συγχωρηθεί αυτός ο κουτούτσικος συναισθηματισμός, ένα έθνος που διαθέτει κάτι τόσο μεγαλειώδες δεν μπορεί ποτέ να φαλιρίσει.»
Σπύρος Μοσκόβου
Υπεύθ. σύνταξης: Μαρία Ρηγούτσου
Comments