το κρεμλίνο αποκηρύσσει τον Στάλιν

Ο Πρόεδρος της Ρωσίας, Ντιμίτρι Μεντβέντεφ, εξαπέλυσε γενική πολιτική και ιδεολογική επίθεση σε όλους όσους ευαγγελίζονται μία επιστροφή στο παρελθόν

Δημήτρης Θωμάς 01/11/2009 | 14:23 Τελευταία Ενημέρωση 14:23 01/11/2009

Ο Πρόεδρος της Ρωσίας, Ντιμίτρι Μεντβέντεφ, εξαπέλυσε γενική πολιτική και ιδεολογική επίθεση σε όλους όσους ευαγγελίζονται μια επιστροφή στο παρελθόν και προσπαθούν να υπερασπιστούν την μνήμη και την πολιτική του Ιωσήφ Στάλιν, ως ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης. “Εκατομμύρια πολίτες της Σοβιετικής Ένωσης πέθαναν κατά την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον Στάλιν, και δεν είναι δυνατόν να δικαιώσουμε αυτούς που εξόντωσαν ανθρώπους του λαού τους”, είπε ευθαρσώς ο κύριος Μεντβέντεφ.

Ο Πρόεδρος της Ρωσίας επεσήμανε επίσης ότι οι προσπάθειες για παραποίηση και εξιδανίκευση της ιστορίας, αλλά και η υπεράσπιση πολιτικών πρακτικών βίας και καταπίεσης, ενέχουν σοβαρούς αλλά και κεκαλυμμένους κινδύνους. Κάποιοι Ρώσοι πολιτικοί προσπάθησαν πρόσφατα να δημιουργήσουν ένα νέα πολιτικό πορτρέτο του Στάλιν, με μια θετικότερη πολιτική ματιά, όπως για παράδειγμα ο νυν Πρωθυπουργός της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος χαρακτήρισε πρόσφατα τον Στάλιν “αποτελεσματικό ηγέτη που μετέτρεψε τη Σοβιετική Ένωση σε υπερδύναμη”.

O Ντιμίτρι Μεντβέντεφ δημοσίευσε της απόψεις του σε βίντεο που αναρτήθηκε και προβάλλεται στην επίσημη ιστοσελίδα του Κρεμλίνου. Το βίντεο εμφανίστηκε την ημέρα που η Ρωσία τίμησε τα εκατομμύρια των ανθρώπων που σκοτώθηκαν κατά την διάρκεια της περιόδου διακυβέρνησης της Σοβιετικής Ένωσης από το βάρβαρο καθεστώς του Στάλιν, που διήρκεσε από τα τέλη της δεκαετίας του 1920, ως το θάνατο του το 1953. Ο πρόεδρος της Ρωσίας τόνισε ότι είναι αδύνατον να φανταστεί κανείς το εύρος και το βάθος της καταπίεσης που υπέστησαν οι άνθρωποι από το καθεστώς του Στάλιν, όταν εκατομμύρια άνθρωποι δολοφονήθηκαν ομαδικά, και στερήθηκαν ακόμη και το δικαίωμα της ταφής.

Ο Πρόεδρος της Ρωσίας επεσήμανε ότι από κάποιους γίνονται σήμερα προσπάθειες “δικαίωσης της καταπίεσης του παρελθόντος”, και προειδοποίησε ότι η παραποίηση της ιστορίας είναι ένα “επικίνδυνο άθλημα”. Οι θέσεις του Ντιμίτρι Μεντβέντεφ δημοσιεύθηκαν την ώρα που στη Ρωσία, από κάποιους γίνεται συστηματική προσπάθεια “αγιοποίησης του Στάλιν και παρουσίασης του ως αποτελεσματικού διαχειριστή του σοβιετικού κράτους που μεταμόρφωσε τη Σοβιετική Ένωση”. Αξίζει να επισημανθεί ότι κατά την διάρκεια της προεδρίας Πούτιν, δόθηκε εντολή να γραφούν και πάλι τα βιβλία της ιστορίας, και να αναδειχθούν τα “επιτεύγματα” του Στάλιν.

Στη Μόσχα υπάρχει σήμερα και το “Καφέ Στάλιν”, που κάποιοι μπορεί να το θεωρήσουν σημάδι αναβίωσης της μνήμης και επιρροής του στυγνού δικτάτορα, κάποιοι όμως μπορεί να το δουν κάπως πιο χιουμοριστικά, ως απόδειξη της ευελιξίας και ευρηματικότητας του καπιταλιστικού συστήματος, που μετατρέπει ακόμη και τους σκληρότερους επικριτές και αντιπάλους του, σε πηγή πλούτου και τουριστική ατραξιόν, ευελιξία και ευρηματικότητα που αποτέλεσαν τους σημαντικότερους παράγοντες της επιβίωσης του, έναντι του δυσκίνητου “συστήματος του υπαρκτού σοσιαλισμού”, που κατέρρευσε εκ των έσω, επειδή δεν μπορούσε στις τελευταίες του μέρες να καλύψει ούτε καν τις βασικές ανάγκες του πληθυσμού.

Πάντως στη Μόσχα υπάρχει και σταθμός του μετρό που έχει στους τείχους του γραμμένο ένα από τα περίφημα σλόγκαν του Στάλιν, ενώ στη βόρεια Ρωσία, συνελήφθη ιστορικός που πραγματοποιούσε έρευνες για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από το καθεστώς του Ιωσήφ Στάλιν. Τα γεγονότα αλλά και η παρέμβαση του Προέδρου της Ρωσίας αποτελούν ενδείξεις ότι ίσως να υπάρχει ρήγμα στη ρωσική ηγεσία για το ευαίσθητο αυτό κρατικό, εθνικό και ιστορικό ζήτημα.

Μένει να αναρωτηθούμε το γιατί την ώρα που επίσημα, ο Πρόεδρος της Ρωσίας αποδοκιμάζει τις πράξεις του Ιωσήφ Στάλιν, πως είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμη στην Ελλάδα άνθρωποι, νοσταλγοί της σταλινικής περιόδου και υπερασπιστές των πρακτικών του σταλινικού καθεστώτος και της πολιτικής του απανθρωπίας. Προφανώς είναι οι ίδιοι που μάλλον επιθυμούσαν η Ελλάδα, το λίκνο της Δημοκρατίας, να μετατραπεί σε μια απέραντη κολεκτίβα, όπως ήταν η Σιβηρία και η Αλβανία του Χότζα, με πολυβολεία και συρματοπλέγματα, που είχαν στόχο, όχι την υπεράσπιση της χώρας από κάποιον εξωτερικό εχθρό, αλλά την δημιουργία μιας απέραντης φυλακής που κρατούσε δέσμιους ολόκληρους λαούς που βασανίστηκαν για δεκαετίες.