τα Δειλινά,

.Του περασμένου αιώνα ιστορίες που σκοπεύουν την αναθύμιση στην δημιουργία του κεφαλονίτικου πνεύματος του προερχόμενου από την ξένη.Καπου κει κοντά στο παληό σινεμά της πόλης τ’Αργοστολιού και μέσα στο στενό, μια νέα κατασκευή διόροφη διαλέχτηκε για να στηθούν τα δειλινά.Τότες η πολιτεία δεν διέθετε ρεστωράν της προκοπής κατάλληλα για τον τουρίστα, εποχή του 72, δεν είχε μήτε τουρίστες .Καρά-γιαπί το μέρος, μάστοροι το τέλειωσαν εναντι χρόνου παραμονής της επιχείρησης, και χωρίς διαφήμηση άρχισε την λειτουργία του. Πρόθεση του Νικ.ηταν να διαφημίσει το στέκι και το καλό κρασί. Δεν είναι αστείο τούτο, πως πρόσφερε την μπριζόλα σε οβάλ ξύλινο πιάτο, από το οποίο ο πελάτης είχε την ευχέρεια της απόλαυσης λογω πρωτοτυπίας και σταθερότητος.Ο πολύ καλός φίλος και προμηθευτής του καταστήματος Γεράσιμος παραξενεύτηκε από το σέρβις, που λόγο το λόγο τόκανε καμπάνια λέγοντας “στα Δειλινά σερβίρουν στο ξύλο την μπριζόλα”.Kαλίτερη διαφήμηση δεν γινότανε εκείνη την εποχή. Δεν ήτανε παράξενο που θίασοι από Αθηνα κατέκλυζαν το μέρος με πρωτοπόρο τον

Φ. Αλέπορο και όλο το συγκρότημα του. Τότες μετά το φαγοπότι και το καλό μαύρο κρασί αρχιζε η μελωδία με την αθηναική καντάδα πρώτη,τα κεφαλονίτικα ,τις ληξουριότικες αρριέτες να σκορπιέται οξου από τις τρεις πόρτες του καταστήματος, με τον κόσμο να πλημμυρίζει το στενό στο άκουσμα για απόλαυση και ευχαρίστηση εκείνες τις εποχές . Ητανε μοναδικό. Μιμήθηκαν συμπατριώτες την επιχείρηση,κ έτσι υστερα από διετία οι εργασίες μειώθηκαν και κρατήθηκαν απο τον Νικ. άλλα δυό χρόνια .Ειναι φανερό πως στο νησί οι δουλιές είναι βραχυχρόνιες , αλλά μέσα στον κεφαλλονίτη είναι γεννημένο το δαιμόνιο του επιχειρείν.Οχι λίγες φορές βρέθηκα κατά κει τα βράδυα, ειδικά οταν αθηναικά συγκροτήματα ηταν στο μαγαζί με σκοπό να περάσω το βραδυνό. Δεν είχε φανεί στον ορίζοντα ηΕνωμένη Ευρώπη μήτε η κατά πόδας ακολουθούσα παγκοσμιοποίηση, είμασταν εμείς κι εμείς, ολίγον ανελεύθεροι αλλά οχι και χρεώστες.λορνιόν.