Το ψέμα σκοτώνει τη δημοκρατία
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΤΣΙΧΛΙΑΣΤο ψέμα σκοτώνει τη δημοκρατία
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Οταν ο κ. Πάνος Καμμένος, αξιότιμος αρχηγός κόμματος, κυβερνητικός εταίρος και υπουργός, δύο μόλις ημέρες μετά την παθιασμένη υπερψήφιση στη Βουλή του τελευταίου μέρους του μνημονίου, για φορολογικά και υπερταμείο, ρητορεύει στη Σύρο και καταγγέλλει ως αντισυνταγματική και εγκληματική πράξη την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά, τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά. Το σχήμα ξεφεύγει από την τυπολογία της πολιτικής πρακτικής, το «είπα-ξείπα» υπερβαίνει ακόμη και το συριζαϊκό «είπα πάρα πολλά και τα αθέτησα λόγω συσχετισμών...» και οδηγείται στο παρανοϊκό «υποσχέθηκα, αθέτησα και αμέσως μετά καταγγέλλω αυτό που έκανα»! Εδώ τελειώνει η κωμωδία και αρχίζει η κακοήθης ασυναρτησία, η οποία, εντέλει, οδηγεί στην απώλεια του νοήματος.
Δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα, τελικώς, αυτά τα οποία εκστομίζει ο υπουργός, γιατί απλούστατα το ένα που λέει δολοφονεί το άλλο και το επόμενο το προηγούμενο. Οι σημασίες αλληλοαναιρούνται, στροβιλίζονται στη δίνη της ασυναρτησίας και εξαερώνονται. Είναι σαν να μην ειπώθηκαν ποτέ. Μπορεί κανείς να αγορεύει, να δημιουργεί αρτιότατες προτάσεις, ο λόγος του να είναι χειμαρρώδης και συγκινητικός, να υποστηρίζεται από επιχειρήματα επιστημονικά κι όμως αυτά που λέει να μη σημαίνουν απολύτως τίποτα, γιατί κάποτε όλοι θα έχουν καταλάβει ότι δεν τα εννοεί! Είτε γιατί δεν μπορεί ή δεν ξέρει να τα πραγματοποιήσει, είτε γιατί δεν θέλει. Οταν σε μια κοινωνία, σιγά σιγά εδραιωθεί η πεποίθηση ότι ο δημόσιος λόγος δεν έχει καμιά σημασία, κανένα νόημα, τότε το έγκλημα είναι διπλό: περιφρόνηση της πολιτικής, αλλά και της ίδιας της γλώσσας σαν εργαλείο επικοινωνίας και παραγωγής σκέψης. Μια τέτοια αποκαθήλωση οδηγεί πολύ εύκολα σε άλλες «αξίες» και άλλα μοντέλα πολιτικής και κοινωνικής πρακτικής, όπου το θυμικό, η δύναμη και οι απλοϊκοί αλλά «καθαροί» συλλογισμοί κυριαρχούν. Με την απίστευτη επίδοσή τους σε ένα αλαλούμ αυταπάτης, εξαπάτησης, παλινωδίας και διαρκούς στρέβλωσης νοημάτων και αθέτησης διακηρύξεων, τα κυβερνητικά στελέχη, άθελά τους, σκοτώνουν καθημερινά το βαθύτερο νόημα της δημοκρατίας: τη σημασία των λέξεων, την αξία των νοημάτων. Στρώνουν δρόμο στα σκοτάδια...
Δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα, τελικώς, αυτά τα οποία εκστομίζει ο υπουργός, γιατί απλούστατα το ένα που λέει δολοφονεί το άλλο και το επόμενο το προηγούμενο. Οι σημασίες αλληλοαναιρούνται, στροβιλίζονται στη δίνη της ασυναρτησίας και εξαερώνονται. Είναι σαν να μην ειπώθηκαν ποτέ. Μπορεί κανείς να αγορεύει, να δημιουργεί αρτιότατες προτάσεις, ο λόγος του να είναι χειμαρρώδης και συγκινητικός, να υποστηρίζεται από επιχειρήματα επιστημονικά κι όμως αυτά που λέει να μη σημαίνουν απολύτως τίποτα, γιατί κάποτε όλοι θα έχουν καταλάβει ότι δεν τα εννοεί! Είτε γιατί δεν μπορεί ή δεν ξέρει να τα πραγματοποιήσει, είτε γιατί δεν θέλει. Οταν σε μια κοινωνία, σιγά σιγά εδραιωθεί η πεποίθηση ότι ο δημόσιος λόγος δεν έχει καμιά σημασία, κανένα νόημα, τότε το έγκλημα είναι διπλό: περιφρόνηση της πολιτικής, αλλά και της ίδιας της γλώσσας σαν εργαλείο επικοινωνίας και παραγωγής σκέψης. Μια τέτοια αποκαθήλωση οδηγεί πολύ εύκολα σε άλλες «αξίες» και άλλα μοντέλα πολιτικής και κοινωνικής πρακτικής, όπου το θυμικό, η δύναμη και οι απλοϊκοί αλλά «καθαροί» συλλογισμοί κυριαρχούν. Με την απίστευτη επίδοσή τους σε ένα αλαλούμ αυταπάτης, εξαπάτησης, παλινωδίας και διαρκούς στρέβλωσης νοημάτων και αθέτησης διακηρύξεων, τα κυβερνητικά στελέχη, άθελά τους, σκοτώνουν καθημερινά το βαθύτερο νόημα της δημοκρατίας: τη σημασία των λέξεων, την αξία των νοημάτων. Στρώνουν δρόμο στα σκοτάδια...
Οταν ο κ. Πάνος Καμμένος, αξιότιμος αρχηγός κόμματος, κυβερνητικός εταίρος και υπουργός, δύο μόλις ημέρες μετά την παθιασμένη υπερψήφιση στη Βουλή του τελευταίου μέρους του μνημονίου, για φορολογικά και υπερταμείο, ρητορεύει στη Σύρο και καταγγέλλει ως αντισυνταγματική και εγκληματική πράξη την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά, τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά. Το σχήμα ξεφεύγει από την τυπολογία της πολιτικής πρακτικής, το «είπα-ξείπα» υπερβαίνει ακόμη και το συριζαϊκό «είπα πάρα πολλά και τα αθέτησα λόγω συσχετισμών...» και οδηγείται στο παρανοϊκό «υποσχέθηκα, αθέτησα και αμέσως μετά καταγγέλλω αυτό που έκανα»! Εδώ τελειώνει η κωμωδία και αρχίζει η κακοήθης ασυναρτησία, η οποία, εντέλει, οδηγεί στην απώλεια του νοήματος.
Δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα, τελικώς, αυτά τα οποία εκστομίζει ο υπουργός, γιατί απλούστατα το ένα που λέει δολοφονεί το άλλο και το επόμενο το προηγούμενο. Οι σημασίες αλληλοαναιρούνται, στροβιλίζονται στη δίνη της ασυναρτησίας και εξαερώνονται. Είναι σαν να μην ειπώθηκαν ποτέ. Μπορεί κανείς να αγορεύει, να δημιουργεί αρτιότατες προτάσεις, ο λόγος του να είναι χειμαρρώδης και συγκινητικός, να υποστηρίζεται από επιχειρήματα επιστημονικά κι όμως αυτά που λέει να μη σημαίνουν απολύτως τίποτα, γιατί κάποτε όλοι θα έχουν καταλάβει ότι δεν τα εννοεί! Είτε γιατί δεν μπορεί ή δεν ξέρει να τα πραγματοποιήσει, είτε γιατί δεν θέλει. Οταν σε μια κοινωνία, σιγά σιγά εδραιωθεί η πεποίθηση ότι ο δημόσιος λόγος δεν έχει καμιά σημασία, κανένα νόημα, τότε το έγκλημα είναι διπλό: περιφρόνηση της πολιτικής, αλλά και της ίδιας της γλώσσας σαν εργαλείο επικοινωνίας και παραγωγής σκέψης. Μια τέτοια αποκαθήλωση οδηγεί πολύ εύκολα σε άλλες «αξίες» και άλλα μοντέλα πολιτικής και κοινωνικής πρακτικής, όπου το θυμικό, η δύναμη και οι απλοϊκοί αλλά «καθαροί» συλλογισμοί κυριαρχούν. Με την απίστευτη επίδοσή τους σε ένα αλαλούμ αυταπάτης, εξαπάτησης, παλινωδίας και διαρκούς στρέβλωσης νοημάτων και αθέτησης διακηρύξεων, τα κυβερνητικά στελέχη, άθελά τους, σκοτώνουν καθημερινά το βαθύτερο νόημα της δημοκρατίας: τη σημασία των λέξεων, την αξία των νοημάτων. Στρώνουν δρόμο στα σκοτάδια...
Δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα, τελικώς, αυτά τα οποία εκστομίζει ο υπουργός, γιατί απλούστατα το ένα που λέει δολοφονεί το άλλο και το επόμενο το προηγούμενο. Οι σημασίες αλληλοαναιρούνται, στροβιλίζονται στη δίνη της ασυναρτησίας και εξαερώνονται. Είναι σαν να μην ειπώθηκαν ποτέ. Μπορεί κανείς να αγορεύει, να δημιουργεί αρτιότατες προτάσεις, ο λόγος του να είναι χειμαρρώδης και συγκινητικός, να υποστηρίζεται από επιχειρήματα επιστημονικά κι όμως αυτά που λέει να μη σημαίνουν απολύτως τίποτα, γιατί κάποτε όλοι θα έχουν καταλάβει ότι δεν τα εννοεί! Είτε γιατί δεν μπορεί ή δεν ξέρει να τα πραγματοποιήσει, είτε γιατί δεν θέλει. Οταν σε μια κοινωνία, σιγά σιγά εδραιωθεί η πεποίθηση ότι ο δημόσιος λόγος δεν έχει καμιά σημασία, κανένα νόημα, τότε το έγκλημα είναι διπλό: περιφρόνηση της πολιτικής, αλλά και της ίδιας της γλώσσας σαν εργαλείο επικοινωνίας και παραγωγής σκέψης. Μια τέτοια αποκαθήλωση οδηγεί πολύ εύκολα σε άλλες «αξίες» και άλλα μοντέλα πολιτικής και κοινωνικής πρακτικής, όπου το θυμικό, η δύναμη και οι απλοϊκοί αλλά «καθαροί» συλλογισμοί κυριαρχούν. Με την απίστευτη επίδοσή τους σε ένα αλαλούμ αυταπάτης, εξαπάτησης, παλινωδίας και διαρκούς στρέβλωσης νοημάτων και αθέτησης διακηρύξεων, τα κυβερνητικά στελέχη, άθελά τους, σκοτώνουν καθημερινά το βαθύτερο νόημα της δημοκρατίας: τη σημασία των λέξεων, την αξία των νοημάτων. Στρώνουν δρόμο στα σκοτάδια...
Comments