Η διαφορά του πρώτου Μνημονίου με την Δανειακή είναι ότι τότε η Ελλάδα δεν κινδύνευε. Αντιθέτως, όταν παρέλαβε ο ΓΑΠ το χρέος ήταν βιώσιμο, αλλά αυτός έκανε ότι μπορούσε για να το κάνει μην βιώσιμο και να φέρει την Τρόικα, για να μην πούμε ότι ήταν σχέδιο ετών η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.
Η δανειακή που αναγκάστηκε να ψηφίσει η ΝΔ, το αποκαλούμε “δεύτερο Μνημόνιο”, είναι εντελώς διαφορετικό. Εξαιτίας του πρώτου Μνημονίου και της άφρονος πολιτικής ΓΑΠ – ΔΝΤ η χώρα καταστράφηκε. Χάρτινη ή όχι, λοιπόν, η απειλή χρεοκοπίας, ο Σαμαράς ήταν υποχρεωμένος να ψηφίσει την δανειακή.
Από τότε επικρίνεται για εγκατάλειψη θέσεων, για υποχώρηση, ότι έγινε “μνημονιακός” και άλλα διάφορα.
Η κριτική και η προπαγάνδα είναι εύκολες για τους φανατικούς συνηγόρους της χρεοκοπίας και της σωτηρίας διά της επιστροφής στην δραχμή. Τα ερωτήματα όμως στο οποίο καλούνται να απαντήσουν είναι απλά:
- Πόσοι από εκείνους που το προηγούμενο βράδυ της ψηφοφορίας έσπευσαν να πάρουν τα λεφτά τους από τις τράπεζες στην υποψία και μόνο ενός “όχι”, τα χρησιμοποίησαν για να αγοράσουν ασπίδες και καλάσνικοφ για να υπερασπιστούν την χώρα;
- Και τι θα έκαναν όλοι αυτοί οι ηρωικοί κήνσορες της δραχμής όταν ο όχλος θα ζητούσε το κεφάλι του Σαμαρά επί πίνακι, καθώς η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε και θα βυθιζόταν στο χάος;
Δυστυχώς, στις εποχές που ζούμε η αγανάκτηση και η απελπισία του κόσμου είναι μεγάλη, η ισοπέδωση των πάντων έχει γενικευθεί και ως εκ τούτου περνάει εύκολα το σύνθημα της μαύρης προπαγάνδας “Όλοι ίδιοι είναι” – που αν θυμούνται ορισμένοι άρχισε να καλλιεργεί πρώτο το ΠΑΣΟΚ διά του κ. Πάγκαλου.
Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει σήμερα η ΝΔ. Το “όλοι ίδιοι είναι“. Η σύγχυση που καλλιεργείται μεταξύ του πρώτου Μνημονίου και της Δανειακής, η συστηματική αποσιώπηση όσων έλεγε ο Σαμαράς για το Μνημόνιο, η συγκάλυψη των ευθυνών του ΠΑΣΟΚ, διευκολύνουν το έργο εκείνων που λένε ότι “ο Σαμαράς κάνει ότι και ο Παπανδρέου”
Η αντιμετώπιση του κινδύνου αυτού και η υπεράσπιση των θέσεων του Σαμαρά από τον κομματικό μηχανισμό της ΝΔ είναι τραγική. Στην κυριολεξία. Η ΝΔ αδυνατεί να περάσει και να υπερασπίσει τις θέσεις της. Κι αυτό δεν είναι θέμα προσώπων. Είναι θέμα μοντέλου. Τα έχουμε πει δεκάδες φορές. Με αυτό το κόμμα και με αυτόν τον μηχανισμό ο Σαμαράς δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα.
Η περίπτωση των 21 διαγραφέντων είναι μια ακόμα χαρακτηριστική περίπτωση του τι συμβαίνει στη ΝΔ. Μακάρι να ήταν όλοι “αντιμνημονιακοί”, αυτό θα ήταν κατά την γνώμη μου δείγμα υγείας σε αυτήν την παρακμασμένη και χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση Βουλή. Στην πραγματικότητα, όμως, η ανταρσία ξεκίνησε επειδή κάποιοι θέλησαν να δοκιμάσουν τις αντοχές του Σαμαρά και την …πάτησαν επειδή δεν περίμεναν ότι θα τους διαγράψει. Ο ένας επειδή ήθελε να γίνει γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας στην θέση του Τασούλα, ο άλλος γραμματέας του κόμματος στην θέση του Λυκουρέντζου, άλλος επειδή ο πρόεδρος της ΝΟΔΕ προωθούσε άλλον για βουλευτή, άλλος επειδή δεν συμμετείχε στον … πρωινό καφέ κλπ κλπ. Οι εξαιρέσεις λίγες.
Και τι επιχειρείται τώρα; Να επιστρέψουν στην ΚΟ και το κόμμα όσοι με την στάση τους ζητήσουν έμπρακτα συγνώμη για όσα έκαναν. Να ξαναγίνουν δηλαδή βουλευτές της ΝΔ όσοι επιβεβαιώσουν με την πράξη τους ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για την επανεκλογή τους και ότι έπαιξαν ένα εσωκομματικό παιχνιδάκι στο οποίο έχασαν.
Ποιος όμως μπορεί να θέλει τέτοιους βουλευτές; Ποιά σχέση έχει πλέον αυτή η Κοινοβουλευτική Ομάδα και αυτή η Βουλή με τον λαό;
Και θα πούμε και κάτι άλλο. Ορθώς ο Σαμαράς τους διέγραψε. Το γράψαμε και επιμένουμε ότι κέρδισε μακροπρόθεσμα πολύ περισσότερα ως ηγέτης, από τα πρόσκαιρα οφέλη μιας επίπλαστης “κομματικής ενότητας’ που όλοι ξέρουμε ότι δεν ισχύει σε επίπεδο μηχανισμού. Όμως δεν πρέπει να τιμωρηθούν κι εκείνοι που δεν αντελήφθησαν εγκαίρως αυτά που συνέβαιναν στην ΚΟ και έδιναν μέχρι την τελευταία στιγμή πλαστή εικόνα στον πρόεδρο του κόμματος;
Δεν ξέρω ποια είναι η εικόνα που του μεταφέρουν στον Σαμαρά οι συνεργάτες του αυτές τις ημέρες, αλλά η δική μας εικόνα από την βάση περιγράφεται με τέσσερις λέξεις: Σύγχυση για τις θέσεις, δυσαρέσκεια, “κούμπωμα”, αγωνία για το μέλλον. Ο κόσμος δεν νοιάζεται πλέον για κίβδηλες κομματικές ταμπέλες, ούτε για επίπλαστες κομματικές ενότητες κορυφής. Τα κόμματα τελείωσαν , με την μορφή που τα ξέρουμε τουλάχιστον. Ο κόσμος από τον Σαμαρά περιμένει να του δώσει ελπίδα και όραμα. Ο Σαμαράς είναι το αποκούμπι του κι αυτό εξηγεί αν θέλετε και την πικρία του κόσμου, την ένταση της κριτικής που του γίνεται.
Ένα μόνο πρέπει να κάνει λοιπόν ο Σαμαράς. Να αφήσει την Συγγρού στην παρακμή της και να βγει στον κόσμο. Να του εξηγήσει ο ίδιος την στρατηγική του και να του πει πως θα κτίσουν μαζί τη Νέα Ελλάδα.
Κι ας θυμηθεί αυτό που λέγαμε παλαιότερα εδώ: Πρώτα αλλάζει κανείς κανείς τα δομικά υλικά σε έναν παρακμασμένο οργανισμό και μετά του βάζει νέο πρόγραμμα για να δουλέψει. Το ίδιο ισχύει και με τα κόμματα. Πρώτα αλλάζει κανείς το προσωπικό και μετά την ιδεολογία. Διαφορετικά το νέο κινδυνεύει να αλλοιωθεί και να αφομοιωθεί μέσα στο παλιό.
This entry was posted in Επισημαίνουμε. Bookmark the permalink.
Comments