επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Η πολιτική δεν αρέσει στον Μπαράκ Ομπάμα Tου David Ignatius - Aρθρογράφου της Washington Post Αν θέλετε να καταλάβετε τι είναι αυτό που κατατρώει την κυβέρνηση Ομπάμα, τότε πρέπει να την αντιληφθείτε ως μια «τυποποιημένη» προεδρία. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι πολύ καλός στην ανάγνωση του «on» – ο λόγος για την οθόνη που βρίσκεται μπροστά από τους παρουσιαστές της τηλεόρασης και από την οποία αυτοί διαβάζουν τα κείμενά τους. Πράγματι, «πέρασε» τη νομοθεσία για τη μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας και επιπλέον έχει προωθήσει με επιτυχία τις μεταρρυθμίσεις για τις οποίες δεσμεύτηκε κατά την προεκλογική του εκστρατεία. Δεν διαχειρίζεται, ωστόσο, με την ίδια επιτυχία τα απρόβλεπτα συμβάντα που αντιμετωπίζει κάθε κυβέρνηση. Για έναν αυθεντικό πολιτικό, όπως ο Λίντον Τζόνσον ή ο Μπιλ Κλίντον, αυτοί ακριβώς οι αστάθμητοι παράγοντες αποτελούν το αλατοπίπερό τους, διότι βάζουν τον πρόεδρο στο ζουμί της πολιτικής. Ο κ. Ομπάμα και οι συνεργάτες του, ωστόσο, μοιάζουν να προσπαθούν να αποφεύγουν αυτές τις στιγμές και όταν το απροσδόκητο συμβεί, όπως για παράδειγμα η περιβαλλοντική καταστροφή που προκάλεσε η ΒP στον Κόλπο του Μεξικού, αδυνατούν να χειριστούν σωστά την καταιγίδα των μίντια. Οι λόγοι της αποτυχίας; Ο κ. Ομπάμα διατυμπάνιζε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας ότι επιθυμούσε διακαώς να απομακρυνθεί από την πολιτική του διχασμού. Δεκαοκτώ μήνες αργότερα, όμως, έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως, εν τέλει, δεν του αρέσει η πολιτική – η «βρώμικη», δηλαδή, δουλειά των συμβιβασμών και της αντιμετώπισης λεπτών καταστάσεων με τελικό σκοπό την επίτευξη υψηλότερων στόχων. Ενδεικτική είναι, μάλλον, η στιγμή όταν, ως νεαρός γερουσιαστής και κατά τη διάρκεια ομιλίας του νυν αντιπροέδρου των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, στην επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας, ο κ. Ομπάμα έγραφε το εξής σημείωμα σ’ έναν εκ των βοηθών του: «Πυροβολήστε με τώρα». Κάποιος που γνωρίζει καλά τον κ. Ομπάμα είχε υποστηρίξει πριν από λίγους μήνες ότι ο συγκεκριμένος πρόεδρος «δεν είναι ερωτευμένος με τον Λευκό Οίκο». Ακόμα και η «Ουάσιγκτον Ποστ» είχε υποστηρίξει ότι με την ψυχρή του λογική ο κ. Ομπάμα θα ήταν πιο ευτυχισμένος ως πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου παρά ως ένοικος του Λευκού Οίκου. «Αυτό είναι αλήθεια», είχε συμφωνήσει ο άνθρωπος που τον ξέρει καλά, κουνώντας καταφατικά το κεφάλι του. Ο πρόεδρος Ομπάμα παραχωρεί λίγες συνεντεύξεις Τύπου και όταν απευθύνει προσκλήσεις στους εκπροσώπους των μίντια, αυτές αφορούν συνήθως «ξύλινα» γεγονότα. Παράλληλα, ακόμα και κατά τη διάρκεια αυτών των συνεντεύξεων Τύπου δεν είναι αυθόρμητος και αποφεύγει να αποκαλύψει τον άνθρωπο πίσω από τον πρόεδρο, με αποτέλεσμα να στερεί από τον αμερικανικό λαό το δικαίωμα να γνωρίσει καλύτερα τον ηγέτη του. Ο κ. Ομπάμα καλεί πάντα συγκεκριμένους δημοσιογράφους στις συνεντεύξεις Τύπου που διοργανώνει. Οι απαντήσεις του είναι πάντα μεγάλες και δίνονται τις περισσότερες φορές με ταξινομική γλώσσα. Δείχνει πάντα έξυπνος και καλά προετοιμασμένος, αλλά σπανίως σε προσεγγίζει σε προσωπικό επίπεδο. Ακόμα και όταν αποφάσιζε υπέρ της μεγαλύτερης εμπλοκής των αμερικανικών στρατευμάτων στον πόλεμο του Αφγανιστάν, το κάλεσμά του στα όπλα ήταν αναίμακτο. Αυτός ο πρόεδρος δεν παραχωρεί πολλές συνεντεύξεις δίχως να γνωρίζει ήδη τις ερωτήσεις που θα του τεθούν. Ο Λευκός Οίκος μπορεί να εγκρίνει μία όταν επιθυμεί να προωθήσει κάποιο συγκεκριμένο ζήτημα. Ο κ. Ομπάμα, ωστόσο, αποφεύγει τις ανοικτές συνεδρίες που μπορεί να εξελιχθούν σε «ψάρεμα», με τους δημοσιογράφους να προσπαθούν να βγάλουν λαβράκι ή να τον «στριμώξουν». Κάντε τη σύγκριση μεταξύ αυτού του τυποποιημένου προέδρου με τον Λίντον Τζόνσον, όπως τον περιγράφει στο βιογραφικό του βιβλίο ο επί σειρά ετών συντάκτης του Washington Monthly, Τσαρλς Πίτερς. Ζήτησα από έναν άλλο κυβερνητικό αξιωματούχο να μου αποκαλύψει πώς ο κ. Ομπάμα αντιμετωπίζει τα ευαίσθητα ζητήματα της εθνικής ασφάλειας. Ο εν λόγω αξιωματούχος εκφράζεται, συνήθως, με ιδιαιτέρως κολακευτικά λόγια για τις διανοητικές ικανότητες του Αμερικανού προέδρου και κυρίως για την αναλυτική του ακρίβεια. Βρίσκει, εν τούτοις, παράδοξο το γεγονός ότι ο κ. Ομπάμα δεν θέτει ποτέ τις λεγόμενες «προεδρικές ερωτήσεις». Εννοεί ότι ο κ. Ομπάμα σπανίως «βγαίνει» από το πλαίσιο της τυποποιημένης ενημέρωσής του προκειμένου να ρωτήσει: «Γιατί το κάνουμε αυτό;». Ως πολίτης που επιθυμώ την επιτυχία του προέδρου Ομπάμα, ελπίζω ότι η τυποποιημένη του προσέγγιση στην πολιτική θα τιναχθεί στον αέρα τον Νοέμβριο. Οι απώλειες των Δημοκρατικών στη Γερουσία και τη Βουλή των Αντιπροσώπων ενδέχεται να είναι τόσο μεγάλες που ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα υποχρεωθεί σε διαρκείς πολιτικούς ελιγμούς. Οι γνώριμες ατάκες τύπου «δεν ξεχνάμε το μήνυμα» και «όχι δράματα», θα είναι παντελώς άχρηστες στο ελευθεριακό πολιτικό περιβάλλον που αναδύεται. Υποθέτοντας δε ότι ο κ. Ομπάμα επιθυμεί να διεκδικήσει μια δεύτερη θητεία (κάτι το οποίο δεν είναι ξεκάθαρο), η προεκλογική του εκστρατεία θα ξεκινήσει στα μέσα του 2011. Αυτή και μόνον η διαδικασία αρκεί προκειμένου να τον βγάλει από το τυποποιημένο καλούπι του, εκτός και αν οι σύμβουλοί του βλακωδώς τον πείσουν ότι, για να επανεκλεγεί, αρκούν μερικές ωραίες φωτογραφίες, λίγες εκδηλώσεις και η μετατροπή του Λευκού Οίκου σε μια μηχανή που παράγει «φούσκες». Σε αντίθεση με την τυποποιημένη εκδοχή της, η πραγματική πολιτική είναι διασκεδαστική για τον παρατηρητή. Μόνο διά της αντιμετώπισης του αναπάντεχου ωριμάζουν οι ανώτατοι άρχοντες. Ετσι τους γνωρίζει η κοινή γνώμη καλύτερα και έτσι τους συμπαθεί ακόμα περισσότερο. Πετάξτε τις σημειώσεις σας, κ. πρόεδρε, και αρχίστε να μιλάτε. kathimerini