Ανοσία στον πόνο – Ευχή ή κατάρα;

Ζώντας χωρίς πόνο. Ακούγεται ιδανικό. Στην πραγματικότητα όμως μια τέτοια κατάσταση μπορεί να αποδειχθεί πάρα πολύ επικίνδυνη για τον άνθρωπο και ιδιαίτερα για βρέφη και παιδιά.

Μπορούν να βάλουν το χέρι τους πάνω στο μάτι της κουζίνας που καίει, να πατήσουν ένα καρφί και να μην καταλάβουν τίποτα. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν 100 γνωστές περιπτώσεις ανθρώπων που δεν αισθάνονται τον πόνο. «Ο πόνος όμως είναι μια φυσική κατάσταση συναγερμού για το σώμα όταν κάτι δεν πάει καλά» εξηγεί ο Ίνγκο Κουρτ, καθηγητής στο Ινστιτούτο Γενετικής στο Πανεπιστήμιο της Γένα. «Μαθαίνουμε σιγά – σιγά τι είναι επικίνδυνο για το σώμα και αποφεύγουμε ό,τι προκαλεί πόνο. Εάν βάλω το χέρι μου πάνω στο μάτι της κουζίνας, τότε συνειδητοποιώ πόσο πολύ πονάει και πόσο βλάπτει το σώμα μου. Στο μέλλον λοιπόν θα αποφύγω μια τέτοια κατάσταση».

Ο Ίνγκο Κουρτ πήρε μέρος σε μια έρευνα, η οποία μελετούσε ανθρώπους που έχουν φυσική ανοσία στον πόνο. Οι επιστήμονες στη Γένα εντόπισαν μια μετάλλαξη στο γονίδιο SCN11A το οποίο οδηγεί σε μια υπερδραστηριότητα στα κανάλια από τα οποία περνάει το νάτριο και στην μη αίσθηση του πόνου.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός 14χρονου νεαρού Πακιστανού που έγινε θέμα στον τύπο το 2006. Ο νεαρός κέρδιζε χρήματα περπατώντας σε αναμμένα κάρβουνα και τρυπώντας με μαχαίρια τα χέρια του. Δεν αισθανόταν τον πόνο. Στη συνέχεια πήγαινε στο πιο κοντινό νοσοκομείο και του περιποιούνταν τις πληγές, πολύ πιθανόν μάλιστα και χωρίς αναισθητικό. Δεν ήταν ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά μια πραγματικότητα. Ο νεαρός αυτός έμαθε εντωμεταξύ να προσποιείται ότι πονάει, μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση διότι κανείς δεν μπορεί να περιγράψει κάτι που δεν έχει νιώσει.

Μια ιδιαίτερα επικίνδυνη κατάσταση για βρέφη και παιδιά

Πολύ δύσκολο να προφυλάξεις ένα παιδί από μια κατάσταση που δεν γνωρίζει.

Οι περισσότεροι ασθενείς που έχουν ανοσία στον πόνο έχουν τραυματιστεί πάρα πολλές φορές και έχουν πάρα πολλά ράμματα. Συχνά πρόκειται για αισθητικές επεμβάσεις. Άλλοτε πάλι σπάνε κόκκαλα. Και τότε όμως συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Δεν αισθάνονται τον πόνο. Το ίδιο συμβαίνει και με τις μελανιές.

Η κατάσταση όμως είναι ιδιαίτερα προβληματική όταν πρόκειται για παιδιά. Κάποιες φορές οι γονείς κατηγορούνται ότι κακοποίησαν τα παιδιά τους, επισημαίνει ο Ίνγκο Κουρτ. Μέχρι ο γιατρός να κάνει τη ακριβή διάγνωση και να βρει τα αίτια του τραυματισμού, απαιτείται συνήθως πολύς χρόνος. Μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση αφού είναι δύσκολο να μάθει κανείς στα μικρά παιδιά από τι θα πρέπει να προφυλάσσονται όταν αυτά δεν αισθάνονται τον πόνο.

Ακόμα πιο ύπουλες είναι οι καταστάσεις όπου δεν υπάρχουν εξωτερικά χαρακτηριστικά. Όταν, για παράδειγμα, υπάρξει φλεγμονή στην σκωληκοειδή απόφυση και αυτή σπάσει. Τόσο ο ασθενής που έχει ανοσία στον πόνο δεν αισθάνεται τίποτα και η ζωή του κινδυνεύει άμεσα.

Ο πόνος λοιπόν μπορεί να αποδειχθεί ένας πολύ καλός σύμμαχος ζωής.

Gudrun Heise / Μαρία Ρηγούτσου   dw de