Γνωρίζουμε πώς σκέπτονται...
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Α.Ε. Εθν.Μακαρίου & Φαληρέως 2
ΑΠΟΨΕΙΣ
ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣΓνωρίζουμε πώς σκέπτονται...
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Τα πραγματικά στοιχεία λένε ότι εκεί που η κυβέρνηση διαλαλούσε μέχρι πριν από λίγες ημέρες ότι δεν θέλει το ΔΝΤ να παραμείνει στο πρόγραμμα, ότι έτρεφε την ελπίδα πως ο Ντόναλντ Τραμπ μετά την ορκωμοσία του θα πίεζε την αποχώρηση του Ταμείου από την Ευρώπη και ετοιμαζόταν να θριαμβολογήσει ως «η κυβέρνηση που έδιωξε το μισητό και απάνθρωπο ΔΝΤ», τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ισως επειδή έχει πληροφορίες ότι το ΔΝΤ δεν πρόκειται να αποχωρήσει από το πρόγραμμα, ενδεχομένως γιατί σκέφτηκε καλά τις γνωστές δηλώσεις του Β. Σόιμπλε και φοβήθηκε ότι θα είναι χειρότερα εάν αναγκαστεί να υπογράψει ένα νέο μνημόνιο που προηγουμένως θα έχει (αν) εγκριθεί από τη γερμανική Βουλή εν μέσω προεκλογικής περιόδου ουσιαστικά, κάτι που άφησε να εννοηθεί σαφώς ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας. Η νέα γραμμή, λοιπόν, είναι να γίνουν οι απαραίτητες υποχωρήσεις και να δοθούν οι εγγυήσεις που απαιτούνται για να παραμείνει το ΔΝΤ.
Μεταξύ μας, δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο από πολιτικής πλευράς. Τόσες και τόσες μεγαλειώδεις κωλοτούμπες έχει κάνει και θα ξανακάνει η κυβέρνηση Συρανέλ και, στο κάτω κάτω της γραφής, η απέχθειά της προς το ΔΝΤ προέκυπτε περισσότερο από δηλώσεις για εσωτερική κατανάλωση και πολύ λιγότερο από συγκεκριμένες πράξεις ή δεσμεύσεις. Τέτοια γίνονται στην πολιτική, από την άλλη πλευρά όμως, τους γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά πλέον αυτούς της κυβέρνησης. Και επειδή τους γνωρίζουμε τόσο καλά, ξέρουμε ότι είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα για να τους βγει η παρτίδα. Για δικό τους όφελος και για να παραμείνουν στην εξουσία, όχι βέβαια για το καλό της χώρας. Αυτό είναι απολύτως δευτερεύον για τους λεγάμενους.
Επειδή ακριβώς τους γνωρίζουμε τόσο καλά, μπορούμε να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας κάποιες υποθέσεις και τα αντίστοιχα σενάρια. Με αυτή την έννοια, είναι σίγουρο ότι αγαλλίασε η ψυχή τους όταν διάβασαν την πρόσφατη συνέντευξη του νέου προέδρου των ΗΠΑ στους «Τάιμς του Λονδίνου» και στην «Μπιλντ». Ευχαριστήθηκαν ιδιαίτερα που δόξασε τους Βρετανούς, επειδή αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την Ευρωπαϊκή Ενωση και «έδεσαν κόμπο» τις προβλέψεις του ότι και άλλες χώρες θα ακολουθήσουν το παράδειγμά τους, άρα η Ευρωπαϊκή Ενωση θα διαλυθεί. Γιατί αυτό ήταν και παραμένει το όραμα των Συριζαίων, άλλο αν ο Τσίπρας φοβήθηκε στο «και πέντε» το 2015 και δεν έκανε το απονενοημένο διάβημα, επειδή φοβήθηκε ή τον φόβισαν με τις προσωπικές του ευθύνες. Απόδειξη, μόλις χθες επανήλθε στη Βουλή στη Βαρουφάκεια περίοδο –που ο ίδιος την είχε χαρακτηρίσει «αυταπάτη»–- με τον ισχυρισμό ότι επρόκειτο περί ηρωικής, σκληρής διαπραγμάτευσης...
Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι στο τραπέζι του πρωθυπουργού, το σενάριο της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ενωση παραμένει. Κρατάει επιμελώς όλα τα ενδεχόμενα εξελίξεων ανοιχτά, από την εξάντληση της θητείας του ώς τις πρόωρες εκλογές και μέχρι την ανοιχτή σύγκρουση με τους δανειστές. Φυσικά, δεν θέλει να αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη, αλλά σκέπτεται ότι θα τον βόλευε αν το επικύρωνε ο λαός σε δημοψήφισμα ή δημοψηφισματικές εκλογές και, ακόμη καλύτερα, αν η Ευρωπαϊκή Ενωση διαλυόταν μόνη της ή με τη βοήθεια του Ντόναλντ Τραμπ. Υπό την προϋπόθεση να συμβεί αυτό ενώ η κυβέρνηση Συρανέλ βρίσκεται ακόμη στην εξουσία, ώστε το καθεστώς που κτίζει να απαλλαγεί από ελέγχους, δεσμεύσεις, πολιτικά ήθη κ.λπ. Το ότι οι επιπτώσεις θα είναι τραγικές για τη χώρα, είτε βρεθεί μόνη της εκτός Ευρωζώνης και Ευρωπαϊκής Ενωσης είτε η τελευταία διαλυθεί, του (τους) είναι απολύτως αδιάφορο.
Εικασίες και σενάρια. Μπορεί, αλλά πλέον γνωρίζουμε πώς σκέπτονται!
Μεταξύ μας, δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο από πολιτικής πλευράς. Τόσες και τόσες μεγαλειώδεις κωλοτούμπες έχει κάνει και θα ξανακάνει η κυβέρνηση Συρανέλ και, στο κάτω κάτω της γραφής, η απέχθειά της προς το ΔΝΤ προέκυπτε περισσότερο από δηλώσεις για εσωτερική κατανάλωση και πολύ λιγότερο από συγκεκριμένες πράξεις ή δεσμεύσεις. Τέτοια γίνονται στην πολιτική, από την άλλη πλευρά όμως, τους γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά πλέον αυτούς της κυβέρνησης. Και επειδή τους γνωρίζουμε τόσο καλά, ξέρουμε ότι είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα για να τους βγει η παρτίδα. Για δικό τους όφελος και για να παραμείνουν στην εξουσία, όχι βέβαια για το καλό της χώρας. Αυτό είναι απολύτως δευτερεύον για τους λεγάμενους.
Επειδή ακριβώς τους γνωρίζουμε τόσο καλά, μπορούμε να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας κάποιες υποθέσεις και τα αντίστοιχα σενάρια. Με αυτή την έννοια, είναι σίγουρο ότι αγαλλίασε η ψυχή τους όταν διάβασαν την πρόσφατη συνέντευξη του νέου προέδρου των ΗΠΑ στους «Τάιμς του Λονδίνου» και στην «Μπιλντ». Ευχαριστήθηκαν ιδιαίτερα που δόξασε τους Βρετανούς, επειδή αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την Ευρωπαϊκή Ενωση και «έδεσαν κόμπο» τις προβλέψεις του ότι και άλλες χώρες θα ακολουθήσουν το παράδειγμά τους, άρα η Ευρωπαϊκή Ενωση θα διαλυθεί. Γιατί αυτό ήταν και παραμένει το όραμα των Συριζαίων, άλλο αν ο Τσίπρας φοβήθηκε στο «και πέντε» το 2015 και δεν έκανε το απονενοημένο διάβημα, επειδή φοβήθηκε ή τον φόβισαν με τις προσωπικές του ευθύνες. Απόδειξη, μόλις χθες επανήλθε στη Βουλή στη Βαρουφάκεια περίοδο –που ο ίδιος την είχε χαρακτηρίσει «αυταπάτη»–- με τον ισχυρισμό ότι επρόκειτο περί ηρωικής, σκληρής διαπραγμάτευσης...
Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι στο τραπέζι του πρωθυπουργού, το σενάριο της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ενωση παραμένει. Κρατάει επιμελώς όλα τα ενδεχόμενα εξελίξεων ανοιχτά, από την εξάντληση της θητείας του ώς τις πρόωρες εκλογές και μέχρι την ανοιχτή σύγκρουση με τους δανειστές. Φυσικά, δεν θέλει να αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη, αλλά σκέπτεται ότι θα τον βόλευε αν το επικύρωνε ο λαός σε δημοψήφισμα ή δημοψηφισματικές εκλογές και, ακόμη καλύτερα, αν η Ευρωπαϊκή Ενωση διαλυόταν μόνη της ή με τη βοήθεια του Ντόναλντ Τραμπ. Υπό την προϋπόθεση να συμβεί αυτό ενώ η κυβέρνηση Συρανέλ βρίσκεται ακόμη στην εξουσία, ώστε το καθεστώς που κτίζει να απαλλαγεί από ελέγχους, δεσμεύσεις, πολιτικά ήθη κ.λπ. Το ότι οι επιπτώσεις θα είναι τραγικές για τη χώρα, είτε βρεθεί μόνη της εκτός Ευρωζώνης και Ευρωπαϊκής Ενωσης είτε η τελευταία διαλυθεί, του (τους) είναι απολύτως αδιάφορο.
Εικασίες και σενάρια. Μπορεί, αλλά πλέον γνωρίζουμε πώς σκέπτονται!
Comments