click here Σωκράτης Τσιχλιάς ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΤΣΙΧΛΙΑΣ Η κοροϊδία με τις άδειες
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΤΣΙΧΛΙΑΣΗ κοροϊδία με τις άδειες
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Θεωρητικά ο κ. πρωθυπουργός, όπως κατεγράφη και στις απαντήσεις που έδωσε στον Αλέξη Παπαχελά στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, έχει αντιληφθεί πλέον πώς λειτουργεί η οικονομία της αγοράς. Παρά το τέλος των αυταπατών και των ψευδαισθήσεων που διαρκώς κηρύττει, πάντως, φαίνεται ότι οι προπατορικές παρορμήσεις για μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία και μια κεντρική εξουσία που κυβερνά με «σιδηρά δημοκρατία», προς όφελος του λαού και στο όνομά του, οδηγούν σε μικρές και μεγάλες εκτροπές. Η περίφημη διαδικασία αδειοδότησης των τηλεοπτικών σταθμών είναι μια τυπική περίπτωση, όπου κατά παράβαση των νόμων και της δημοκρατικής λογικής παρακάμφθηκαν η προϋπόθεση της διευρυμένης πλειοψηφίας και η ανεξάρτητη αρχή.
Το αστείο με τις κυβερνήσεις που ακολουθούν καθεστωτικές λογικές, είναι ότι επενδύουν το αντιδημοκρατικό και το παράλογο με δήθεν επιστημονικά επιχειρήματα. Μας αποστομώνουν, λοιπόν, κάθε φορά που εκφράζεται η απορία από πού κι ώς πού οι τηλεοπτικές άδειες πρέπει να είναι τέσσερις και όχι τρεις ή πέντε, με το εξής οικονομικό σόφισμα: η διαφημιστική δαπάνη είναι αυτή τη στιγμή 200 εκατομμύρια ευρώ, οι ανάγκες ενός σταθμού για να επιβιώσει είναι 50 εκατομμύρια τον χρόνο, άρα τέσσερις σταθμούς πανελλαδικής εμβέλειας «σηκώνει» η αγορά! Νομπέλ κατευθείαν... Από πού προκύπτει, όμως, ότι ένας σταθμός έχει κόστος λειτουργίας πενήντα εκατομμύρια; Ποιος τους είπε ότι όλοι οι σταθμοί έχουν το ίδιο κόστος; Δεν εξαρτάται από τη φιλοσοφία και το πρόγραμμά τους; Μήπως δεν είναι στοίχημα του επιχειρείν, να επιτυγχάνει κανείς, με χαμηλότερο από τον ανταγωνιστή κόστος, καλύτερο αποτέλεσμα; Αν βρεθεί επιχειρηματίας με σχέδιο 25 εκατομμυρίων, τότε τι θα κάνουν; Αλλά κυρίως πού βρήκαν γραμμένο ότι σε μία αγορά τηλεοπτική όλοι έχουν τα ίδια έσοδα; Κι αν κάποιος δημιουργήσει έναν καινοτόμο σταθμό με σούπερ τηλεθέαση και αποσπάσει 90 εκατομμύρια από τη διαφημιστική πίτα, τότε θα κόψουν δύο άδειες; Ποιος, άλλωστε, σε μια ελεύθερη αγορά διαρκώς μεταβαλλόμενη διαβεβαιώνει ότι η διαφημιστική δαπάνη θα μείνει ίδια; Οταν ανεβαίνει θα προκηρύσσονται επιπλέον άδειες και όταν μειώνεται θα αφαιρούνται; Δεν είναι μόνο ως προς το οικονομικό σκέλος διάτρητο το κυβερνητικό αφήγημα, το αστείο είναι ότι δεν στέκει και πολιτικά, δεν εξυπηρετεί τον λόγο για τον οποίο γίνεται αυτή η ανατροπή: την υποτιθέμενη απαλλαγή του τόπου από τους διαπλεκόμενους ιδιοκτήτες μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η κυβέρνηση βεβαίως δεν έχει ονομάσει ποιοι είναι οι διαπλεκόμενοι, εφόσον όμως έχουν όλοι καταθέσει αίτηση αδειοδότησης, ποιος μπορεί να αποκλείσει ότι σ’ έναν ελεύθερο διαγωνισμό, όπου όποιος δώσει τα περισσότερα παίρνει κανάλι, δεν θα κερδίσουν και οι... φαύλοι και μάλιστα θα γίνουν νομοτύπως πλέον αδειούχοι; Κανείς. Επιχειρείται με τρόπο σκοτεινό και αντιδημοκρατικό, με μεθοδεύσεις που καταστρατηγούν επίσης κάθε κανόνα της ελεύθερης οικονομίας, να διευθετηθεί μια εκκρεμότητα. Αντί για την ανεξάρτητη αρχή, μια κυβερνητική πλειοψηφία, αυθαιρετώντας ποικιλοτρόπως, απορρυθμίζει αντί να τακτοποιεί. Η κυβέρνηση θορυβεί αερολογώντας, σηκώνει σκόνη για να κρύψει τον κρυφό της πόθο: ν’ αποκτήσει ομοαίματο καναλάρχη και να μειώσει μέσα στην αναμπουμπούλα και τους «εχθρούς». Η πολιτική ιστορία καταγράφει αναρίθμητες εκτροπές που ψηφίστηκαν από κοινοβούλια.
Το αστείο με τις κυβερνήσεις που ακολουθούν καθεστωτικές λογικές, είναι ότι επενδύουν το αντιδημοκρατικό και το παράλογο με δήθεν επιστημονικά επιχειρήματα. Μας αποστομώνουν, λοιπόν, κάθε φορά που εκφράζεται η απορία από πού κι ώς πού οι τηλεοπτικές άδειες πρέπει να είναι τέσσερις και όχι τρεις ή πέντε, με το εξής οικονομικό σόφισμα: η διαφημιστική δαπάνη είναι αυτή τη στιγμή 200 εκατομμύρια ευρώ, οι ανάγκες ενός σταθμού για να επιβιώσει είναι 50 εκατομμύρια τον χρόνο, άρα τέσσερις σταθμούς πανελλαδικής εμβέλειας «σηκώνει» η αγορά! Νομπέλ κατευθείαν... Από πού προκύπτει, όμως, ότι ένας σταθμός έχει κόστος λειτουργίας πενήντα εκατομμύρια; Ποιος τους είπε ότι όλοι οι σταθμοί έχουν το ίδιο κόστος; Δεν εξαρτάται από τη φιλοσοφία και το πρόγραμμά τους; Μήπως δεν είναι στοίχημα του επιχειρείν, να επιτυγχάνει κανείς, με χαμηλότερο από τον ανταγωνιστή κόστος, καλύτερο αποτέλεσμα; Αν βρεθεί επιχειρηματίας με σχέδιο 25 εκατομμυρίων, τότε τι θα κάνουν; Αλλά κυρίως πού βρήκαν γραμμένο ότι σε μία αγορά τηλεοπτική όλοι έχουν τα ίδια έσοδα; Κι αν κάποιος δημιουργήσει έναν καινοτόμο σταθμό με σούπερ τηλεθέαση και αποσπάσει 90 εκατομμύρια από τη διαφημιστική πίτα, τότε θα κόψουν δύο άδειες; Ποιος, άλλωστε, σε μια ελεύθερη αγορά διαρκώς μεταβαλλόμενη διαβεβαιώνει ότι η διαφημιστική δαπάνη θα μείνει ίδια; Οταν ανεβαίνει θα προκηρύσσονται επιπλέον άδειες και όταν μειώνεται θα αφαιρούνται; Δεν είναι μόνο ως προς το οικονομικό σκέλος διάτρητο το κυβερνητικό αφήγημα, το αστείο είναι ότι δεν στέκει και πολιτικά, δεν εξυπηρετεί τον λόγο για τον οποίο γίνεται αυτή η ανατροπή: την υποτιθέμενη απαλλαγή του τόπου από τους διαπλεκόμενους ιδιοκτήτες μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η κυβέρνηση βεβαίως δεν έχει ονομάσει ποιοι είναι οι διαπλεκόμενοι, εφόσον όμως έχουν όλοι καταθέσει αίτηση αδειοδότησης, ποιος μπορεί να αποκλείσει ότι σ’ έναν ελεύθερο διαγωνισμό, όπου όποιος δώσει τα περισσότερα παίρνει κανάλι, δεν θα κερδίσουν και οι... φαύλοι και μάλιστα θα γίνουν νομοτύπως πλέον αδειούχοι; Κανείς. Επιχειρείται με τρόπο σκοτεινό και αντιδημοκρατικό, με μεθοδεύσεις που καταστρατηγούν επίσης κάθε κανόνα της ελεύθερης οικονομίας, να διευθετηθεί μια εκκρεμότητα. Αντί για την ανεξάρτητη αρχή, μια κυβερνητική πλειοψηφία, αυθαιρετώντας ποικιλοτρόπως, απορρυθμίζει αντί να τακτοποιεί. Η κυβέρνηση θορυβεί αερολογώντας, σηκώνει σκόνη για να κρύψει τον κρυφό της πόθο: ν’ αποκτήσει ομοαίματο καναλάρχη και να μειώσει μέσα στην αναμπουμπούλα και τους «εχθρούς». Η πολιτική ιστορία καταγράφει αναρίθμητες εκτροπές που ψηφίστηκαν από κοινοβούλια.
Comments