επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Τα πυρηνικά όπλα του κ. Τσίπρα Tου Πασχου Μανδραβελη                                               KATHIMERINI                     Μπορεί να φταίει το ένδοξο, από τους πολλούς πολέμους, παρελθόν μας. Μπορεί να φταίει η ανάλυση της Αριστεράς που έχει την πάλη στο κέντρο της και τις μνήμες προηγούμενων συρράξεων τις οποίες αόκνως δοξολογεί· ακόμη και το άγος του Εμφυλίου έχει μια θέση στην καρδιά πολλών της «Προόδου». Το γεγονός, πάντως, είναι ότι δεν λύνουμε προβλήματα, παλεύουμε γι’ αυτά. Για κάθε πρόταση δεν ακολουθεί συζήτηση, ακολουθεί διαδήλωση. Και έπειτα από κάποιες διαδηλώσεις ακολουθεί βία, η οποία δικαιολογείται ως «ιερή αγανάκτηση του λαού». Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ενός αέναου νταηλικιού ίσως μπορούν να εξηγηθούν οι φορτισμένες λέξεις που κυριαρχούν στον δημόσιο διάλογο. Η σύναψη μιας διακρατικής συμφωνίας δανεισμού βαφτίστηκε «κατοχή» και η «δυναμική αντίσταση» έγινε καθήκον. Κηρύσσεται πόλεμος στον «πόλεμο» των αφεντικών, της νέας τάξης, της παγκοσμιοποίησης, του ΔΝΤ, της Ε.Ε. ή ό,τι τέλος πάντων τους είναι εύκαιρο. Γενικώς κανείς δεν κουβεντιάζει για δουλειά, όλοι κραυγάζουν για μάχες. Δεν συζητάμε για την αλλαγή του παραγωγικού προτύπου, αλλά για καλύτερους αγώνες. Η δύσκολη περίοδος που περνάμε δυσκολεύει ακόμη περισσότερο με τις «μαχητικές» λέξεις. Κάπως έτσι πρέπει να εξηγείται και η αμετροεπής δήλωση του κ. Τσίπρα, ο οποίος αναγορεύει εαυτόν σε «γκράντε κομαντάντε» του νέου ψυχρού πολέμου, έτοιμο να σκορπίσει τον όλεθρο στην Γηραιά Ηπειρο: «Πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση ισοδύναμη με εκείνη που αντιμετώπισαν οι ΗΠΑ με τη Ρωσία, κατά τη διάρκεια των ημερών του ψυχρού πολέμου. Και οι δύο πλευρές είχαν πυρηνικά όπλα στα χέρια τους, και οι δύο πλευρές απείλησαν να πατήσουν το κουμπί και να το ενεργοποιήσουν» (Channel 4, 25.5.2012). Το παραπάνω απόσπασμα δεν δείχνει απλώς την αλαζονεία του 16,8%, η οποία άρχισε εσχάτως να εξάγεται. Δείχνει άγνοια της βασικής ευρωπαϊκής πολιτικής φιλοσοφίας τα τελευταία 60 χρόνια. Η Ευρώπη, ταλαιπωρημένη από «-ισμούς», πολέμους, ρήξεις εμφυλίους, αιματοχυσίες κ.λπ. αποφάσισε να πληρώσει μεγάλο κόστος για να έχει την ηρεμία της. Εφτιαξε μια σειρά οργάνων και θεσμών για να προχωρήσει μέσα από -επώδυνους πολλές φορές- συμβιβασμούς την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Αυτή καθ’ αυτή η ΟΝΕ δεν είναι μια οικονομικά ορθολογική επιλογή· εξ ου και η σωστή κριτική που κάνουν Αγγλοσάξονες οικονομολόγοι. Το δαπανηρό στοίχημα για την Ευρώπη είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό. Είναι η ηρεμία και η συνεργασία σε μια γεωγραφική περιοχή που πλήρωσε πολλά από τις εξάψεις διαφόρων ηγετών ή ηγετίσκων, οι οποίοι επιχείρησαν να επιβάλουν τις δικές τους απόψεις ή προτεραιότητες στην Ευρώπη. Γι’ αυτό και ο κ. Τσίπρας -ακόμη κι αν είχε πυρηνικά- χρησιμοποιεί λάθος τακτική. Το να απειλεί κάποιος να καταστρέψει αυτό που οι άλλοι πασχίζουν 60 χρόνια για να χτίσουν (με άπειρα συμβούλια και δαπανηρούς συμβιβασμούς), είναι κακή πολιτική. Οχι για τον ίδιο, αλλά για τη χώρα του. Επιβεβαιώνει όσους κακόπιστους ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα δεν ανήκει στην Ευρώπη. Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ότι εκείνοι που τον άκουσαν κατάλαβαν ότι τα περί «πυρηνικών» είναι λόγια για κατανάλωση στην εσωτερική αγορά νταηλικιού. Και κυρίως, ότι προέρχονται από ένα παιδί που όταν ήταν να μάθει ευρωπαϊκή ιστορία, έκανε καταλήψεις στο σχολειό του.