| Η μάχη με την «πέμπτη φάλαγγα» |
|
| Toυ Άγγελου Στάγκου |
|
|
|
«Εθνική ήττα» χαρακτηρίζουν πολλοί μία ενδεχόμενη έξοδο από την Ευρωζώνη και μάλλον έχουν δίκιο, καθώς η χώρα θα πάει πολλές δεκαετίες πίσω και η καταστροφή θα είναι ανάλογη εκείνης που ακολουθεί η ήττα σε πόλεμο. Το χειρότερο είναι ότι αν η Ελλάδα νικηθεί, αυτή τη φορά δεν θα υποστεί την ήττα από έναν εξωτερικό εχθρό, αλλά από τον εαυτό της. Θα συντριβεί από μία τεράστια «πέμπτη φάλαγγα» που έχει διαμορφωθεί και υπάρχει στο εσωτερικό της. Μία «πέμπτη φάλαγγα» που τρώει τα σωθικά της χώρας και αρνείται πεισματικά να δει την αντικειμενική πραγματικότητα και να την αντιμετωπίσει.
Είναι μύθος ότι κάποιοι ξένοι μάς επιβουλεύονται και απεργάζονται τη συντριβή τη χώρας, επειδή θέλουν να την εκμεταλλευτούν με τον αγριότερο τρόπο, να την αγοράσουν φτηνά (αυτήν και τα ασημικά της) ή και να τη σβήσουν από τον χάρτη. Είναι ένα θέμα αν η πολιτική της λιτότητας που εφαρμόζεται σε όλη την Ευρώπη είναι η ενδεδειγμένη, είναι συναφές θέμα ότι υπάρχουν πλέον ευρωπαϊκές δυνάμεις που αμφισβητούν αυτή την πολιτική, αλλά είναι άλλο θέμα η κατάσταση της Ελλάδας και η παραμονή της στην Ευρωζώνη, όπως υποτίθεται ότι επιθυμεί η συντριπτική πλειοψηφία του λαού και τα περισσότερα κόμματα που διαγκωνίζονται για την ψήφο του. Αλλωστε, προϋπόθεση για να επωφεληθούν οι Ελληνες από την αλλαγή που πιστεύουν ή ονειρεύονται ότι συντελείται στην Ευρωζώνη είναι η παραμονή της χώρας σε αυτήν.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι η «πέμπτη φάλαγγα», και όχι οι ξένοι, οδηγεί τη χώρα προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς την κατεύθυνση της «εθνικής ήττας». Την αποτελούν το τμήμα της πολιτικής τάξης που δεν τόλμησε και δεν τολμά, το τμήμα της που είναι κατάφωρα ανίκανο, το άλλο τμήμα της που επενδύει στην καλλιέργεια της φαντασιακής πραγματικότητας, το μεγάλο κομμάτι της ανεπρόκοπης επιχειρηματικής τάξης, η συντριπτική πλειοψηφία των συνδικαλιστών, οι προνομιούχες συντεχνίες, ένα σημαντικό μέρος του λαού που είχε συνηθίσει στο βόλεμα, στην αφασία και τη διατήρηση των κεκτημένων με επεκτατική πάντα προοπτική, η κατ’ όνομα, αλλά παρηκμασμένη αστική τάξη, η ιθύνουσα τάξη που δεν μπορούσε να δει πέρα από τη μύτη της η οποία έφτανε ώς το κράτος και όχι παραπέρα, ένα απερίγραπτο συνονθύλευμα δημοσιογράφων και μίντια και, τέλος, ένα λόμπι που συνειδητά επιζητεί την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη για να κερδοσκοπήσει.
Μπορεί οι χαρακτηρισμοί με τους οποίους περιγράφονται οι συνιστώσες της «πέμπτης φάλαγγας» να είναι επιτιμητικοί, με μεγάλη δόση καταφρόνησης, αλλά δεν αναιρούν το γεγονός ότι πρόκειται περί ισχυρότατης, όπως αποδείχθηκε και αποδεικνύεται, μερίδας των Ελλήνων πολιτών. Η πορεία της χώρας από τότε που έγινε αρχικά αντιληπτή η κρίση, οι αντιδράσεις, η άρνηση σε κάθε απόπειρα μεταρρύθμισης, τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, οι δημοσκοπήσεις εν όψει των νέων, τα όσα λέγονται από πολιτικά κόμματα και χείλη, ακόμη και εκείνα τα οποία ευαγγελίζονται την ευρωπαϊκή προοπτική, δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης.
Εχουμε φτάσει στο σημείο όπου ο ελληνικός λαός στο σύνολό του είναι υποχρεωμένος να ξεκαθαρίσει εντελώς τη θέση του. Να αποφασίσει αν θέλει και αν αντέχει να κάνει την προσπάθεια για να σωθεί ή αν θα προτιμήσει να βουλιάξει, νομίζοντας ότι έτσι θα τιμωρήσει και τους αλλόφυλους. Αγνωστο αν θα καταφέρει να σωθεί, αλλά πάντως αποκλείεται κάτι τέτοιο να γίνει χωρίς τη συνδρομή και τη στήριξη των αλλοφύλων. Εφόσον οι αλλόφυλοι είναι πρόθυμοι να συνδράμουν και να στηρίξουν - γιατί και αυτό είναι ίσως συζητήσιμο... Η «πέμπτη φάλαγγα» πάντως πολεμά συνειδητά ή ασυνείδητα για τη διατήρηση ενός μοντέλου που είναι αδύνατον να διατηρηθεί και δείχνει αποφασισμένη να φτάσει στα άκρα για να ολοκληρώσει τη φαντασίωσή της. Γι’ αυτό και δεν αποκλείεται να χρειαστεί ένα δημοψήφισμα κάποια στιγμή για να ξεκαθαρίσουν πλήρως τα πράγματα. Αν βέβαια υπάρχει ακόμη χρόνος και δυνατότητα! |
|
|
|
Comments