Η προδοσία της σοβαρότητας
Tου Νικου Κωνστανταρα KATHIMERINI
Αυτά που βλέπουμε μπροστά μας είναι χειρότερα απ’ αυτά που ζούμε. Αυτά που ζούμε είναι χειρότερα απ’ όσα είχαμε φανταστεί. Εδώ και τρία χρόνια πηγαίνουμε από ήττα σε ήττα, χωρίς ανάσα. Κάθε μέρα είναι χειρότερη η ανεργία, το πάγωμα της αγοράς, η αβεβαιότητα, η έξαρση της βίας. Παράλληλα γίνονται όλο και πιο επιθετικές οι τοποθετήσεις ξένων αξιωματούχων για την Ελλάδα. Βολοδέρνουμε στο άγνωστο, με ελάχιστους φίλους, με μόνο σύντροφο την αγωνία για το σήμερα και φόβο για το αύριο.
Πόσο θα αντέξουμε, μόνο η ζωή θα δείξει. Αυτή είναι η τραγωδία μας: παραδοθήκαμε στις παλιές εμμονές μας μέχρι που μας κατέστρεψαν. Τώρα περιμένουμε να βρεθούν άλλοι που θα πάρουν τη σωτηρία μας πιο σοβαρά απ’ ό,τι την παίρνουμε εμείς. Γιατί αν κρίνουμε από τις επιλογές που έχουμε στις επόμενες εκλογές, είναι δύσκολο να ελπίζουμε ότι τα πράγματα θα φτιάξουν. Μάλλον θα χειροτερέψουν.
Αφού διαλύσαμε μια κυβέρνηση που λειτουργούσε και αποτύχαμε να σχηματίσουμε άλλη, διανύουμε μια από τις πιο επικίνδυνες φάσεις της Ιστορίας μας με υπηρεσιακή κυβέρνηση και ένα πολιτικό τοπίο που δεν επιτρέπει ελπίδες για κάτι καλύτερο μετά τη 17η Ιουνίου. Το έλλειμμα ηγεσίας που οδήγησε τη χώρα εδώ, διευρύνεται συνεχώς· και με αυτό θα πάμε στις εκλογές που θα κρίνουν την τύχη μας.
Ο Αντώνης Σαμαράς προσπαθεί να συσπειρώσει όσους πιστεύουν στην ανάγκη να συνεχίσει η Ελλάδα την πορεία της εντός Ευρώπης αλλά έχει επιλέξει την τακτική της πόλωσης, η οποία δύσκολα θα πετύχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα έχει ισχυρό άνεμο στα πανιά του. Ο αντίλογος χρειάζεται επιχειρήματα ώστε να αναδειχθεί η επιπολαιότητα των προτάσεών του στο θέμα της οικονομίας και των σχέσεών μας με τους δανειστές μας. Τα επιχειρήματα, όμως, χρειάζονται χρόνο για να αναπτυχθούν και ο χρόνος είναι εναντίον της χώρας. Αυτή τη στιγμή, η κριτική εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να του κάνει ζημιά· αντιθέτως, ίσως πείθει κι άλλους ψηφοφόρους ότι για να χτυπά το «κατεστημένο» τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σωστές οι θέσεις του.
Οπως και τις μέρες της διάλυσης της κυβέρνησης Παπαδήμου (με την επιμονή του κ. Σαμαρά, να θυμόμαστε), διανύουμε τις πιο σκοτεινές και δύσκολες μέρες της οικονομίας, χωρίς να έχει εισρεύσει ακόμη χρήμα για να κρατηθεί στη ζωή. Το κόστος στην κοινωνία είναι τρομακτικό και πιθανότατα οι ψηφοφόροι θα θελήσουν πάλι να δείξουν την οργή και την ανυπομονησία τους στην κάλπη. Δύσκολα θα αναδειχθεί πρώτη η Νέα Δημοκρατία.
Η πόλωση παρουσιάζει κι άλλους κινδύνους. Αν η Ν.Δ. βγει πρώτο κόμμα και πετύχει να σχηματίσει συνασπισμό, η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει μια πολωμένη κοινωνία, με ισχυρά κόμματα εναντίον της. Θα ενισχυθούν ακόμη περισσότερο τα άκρα, με όλες τις επιπτώσεις που αυτό θα έχει για την κοινωνία. Επιπλέον, η πόλωση δουλεύει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ: ενισχύει και επιβεβαιώνει την αίσθηση ότι αυτός οδηγεί την Αριστερά στην εξουσία, ως εκδίκηση, εξιλέωση και τελευταία πράξη του Εμφυλίου· την ίδια ώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να δείχνει τη Δεξιά ως υπεύθυνη για την πόλωση και έτσι να αποφεύγει να δεσμευθεί για συγκεκριμένα μέτρα που θα πάρει για την οικονομία, την κοινωνία και την πολιτική.
Η χώρα βρίσκεται στην γκρίζα ζώνη ανάμεσα στην καταστροφή και στην είτε ανάκαμψη είτε χειρότερη καταστροφή. Οι ηγεσίες όλων των κομμάτων των τελευταίων δεκαετιών ευθύνονται γι’ αυτό – γιατί (πλην κάποιων μοναχικών φωνών) και αυτοί που δεν κυβερνούσαν απαιτούσαν ακόμη μεγαλύτερες σπατάλες και «φιλολαϊκή» διαχείριση της οικονομίας και της κοινωνίας, για να είναι αρεστοί στους ψηφοφόρους τους. Σήμερα, κάποιοι πληρώνουν το τίμημα ενώ άλλοι, με τα ίδια μυαλά, βγαίνουν κερδισμένοι. Πρόταση για να σταθούμε στα πόδια μας δεν υπάρχει· περιμένουμε μόνο να δούμε πόσο θα μας κρατούν ακόμη οι όλο και πιο επιθετικοί εταίροι.
Ο Ελληνισμός διανύει ένα τραυματικό πέρασμα προς το άγνωστο, με όλα τα σταθερά σημεία που ξέραμε να καταρρέουν. Δεν γνωρίζουμε πλέον ούτε τη χώρα μας, ούτε τους εαυτούς μας, ούτε τις σχέσεις μας με άλλους λαούς. Μέσα στην απελπισία αναπαράγουμε τις συμπεριφορές της παρακμής, ενώ απαιτούμε κάτι καλύτερο. Απ’ όταν, όμως, εξοστρακίσαμε τη σοβαρότητα και την εργατικότητα από τη δημόσια ζωή, παγιδευτήκαμε στον αέναο κύκλο της μετριότητας και του χρέους.
Comments