επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Ενας σπουδαίος άνθρωπος Του Κωνσταντινου Ζουλα «Νιώθω σαν να ’μαι όχι δάσκαλος, αλλά γιατρός. Και το παράδοξο είναι ότι απέναντί μου βλέπω ασθενείς οι οποίοι όχι μόνον πιστεύουν ότι γνωρίζουν από τι ακριβώς πάσχουν, αλλά μου υποδεικνύουν και τη μέθοδο της ίασής τους». Τα λόγια αυτά δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Ηταν η απάντηση που μου ’δωσε πριν από μερικούς μήνες ο Αλέξης Δημαράς. Ο μεγάλος ιστορικός της εκπαίδευσης, που η τύχη το ’φερε να είναι και δάσκαλός μου, πέθανε σαν σήμερα πριν από μία εβδομάδα. Η ερώτηση που του είχα απευθύνει είναι «σε τι άραγε διαφέρουν οι σημερινοί 16αρηδες από τη “δική” μου σχολική εποχή πριν από 25 χρόνια;» Αυτό που μου περιέγραψε ο Δημαράς είναι κάτι που ξέρουμε όλοι ότι έχει συντελεσθεί τις τελευταίες δεκαετίες στην αλλοτριωμένη υπερκαταναλωτική Ελλάδα και δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε. Εν προκειμένω, αυτό που υπονόησε με την απάντησή του είναι ότι εδώ και πολλά χρόνια η πλειονότητα ίσως των γονιών που προτιμούν τα ιδιωτικά σχολεία, δεν το πράττουν γιατί πραγματικά εκτιμούν ότι τα παιδιά τους εκεί θα λάβουν ουσιαστικότερα εφόδια, αλλά γιατί ασυναίσθητα πιστεύουν πως ό,τι ακριβότερο είναι πάντα και καλύτερο. «Πραγματικά δεν θέλω να σκέφτομαι τι μπορεί να συμβαίνει στα δημόσια σχολεία» μού είπε αφήνοντάς με να καταλάβω ότι η άποψή του εν γένει για τους νεοέλληνες είναι ότι αισθάνονται πως περαιώνουν τις γονεϊκές υποχρεώσεις τους, ακριβοπληρώνοντας ένα απογευματινό φροντιστήριο. Ο φωτισμένος αυτός δάσκαλος δεν δίδαξε ποτέ στο Λύκειο, αλλά πάντα στο Γυμνάσιο γιατί από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 εντόπισε την καταστροφή που θα επέφερε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση η μετατροπή των δύο τελευταίων τάξεων σε πανεπιστημιακό προθάλαμο παπαγάλων. Αγωνίστηκε μέχρι τέλους για την απεξάρτηση του σχολείου από τα ΑΕΙ - εκείνος ήταν που σχεδίασε το περιβόητο Εθνικό Απολυτήριο του Γ. Παπανδρέου, το οποίο ανέτρεψε εν μια νυκτί το 1996 ο Γερ. Αρσένης και έκτοτε όλοι προσπαθούν να το αναβιώσουν. Ο Δημαράς δεν δίδαξε τόσο Αρχαία, όσο Ηθος, Αξιοπρέπεια, Σεβασμό και Ευγένεια. Αξίες δηλαδή που τον έκαναν να μοιάζει ακόμη και στα 80 του έφηβος. Μεγάλωνε και αισθανόσουν ότι δεν γερνούσε. Τα τελευταία χρόνια μου ζητούσε επιμόνως να του μιλήσω στον ενικό, αλλά δεν το αποτόλμησα ποτέ. Καλό ταξίδι Αλέξη…                                                                                     kathimerini