Η ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ ΕΝΑ «ΜΕΓΑΛΟ ΦΙΑΣΚΟ»…Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ ΚΡΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Με τον δραματικό τίτλο «Πολύ αργά για την Ευρώπη;», η γαλλική Libération της Πέμπτης έδινε τον τόνο ως προς τις προσδοκίες από την Σύνοδο των Βρυξελλών, που εγκαινίασε χθες τις εργασίες της. Τα δύο μεγάλα «μέτωπα» στην Ευρώπη, υπέρ της ανάπτυξης, υπό τον άξονα Γαλλίας-Ιταλίας, και υπέρ της συνέχισης της σκληρής λιτότητας, υπό την καγκελάριο Μέρκελ, βρίσκονται εδώ και μερικές ώρες αντιμέτωπα στο τραπέζι της πιο σκληρής – και καθοριστικής – διαπραγμάτευσης στην Ιστορία της Γηραιάς Ηπείρου…
Το κλίμα που επικράτησε στις Βρυξέλλες από νωρίς το απόγευμα της Πέμπτης ήταν σε όλους το αναμενόμενο: Οι άλλοτε στην ημερησία διάταξη αγκαλιές, φιλιά και πειράγματα μεταξύ των ισχυρών – και λιγότερο ισχυρών – της ΕΕ και του Ευρώ έδωσαν τη θέση τους σε μάλλον σφιγμένα πρόσωπα, με ισχυρή εκατέρωθεν αποφασιστικότητα για την επικράτηση των θέσεών τους.
Ωστόσο, το πραγματικό διακύβευμα της εν εξελίξει Συνόδου, όπως όλα συνηγορούν, επιτάσσει την υπέρβαση των προσωπικών εμμονών και των στενών «εθνικών» συμφερόντων, καθώς επί της ουσίας στο προσεχές διάστημα κρίνεται το μέλλον της ίδιας της Ευρωζώνης, και ως εκ τούτου, της ίδια της ευρωπαϊκής ιδέας – η οποία βρίσκεται στην κλίνη του ασθενούς, εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια.
«Ο Γάλλος Πρόεδρος έχει κρατήσει επιμελώς κλειστά τα χαρτιά του», ερχόταν με έμφαση η διαρροή από το Μέγαρο των Ηλυσίων, το πρωί της Πέμπτης, με κυβερνητικούς αξιωματούχους να εμφανίζονται βέβαιοι ότι οι προπαρασκευαστικές συναντήσεις του Φρανσουά Ολάντ με τους Άνγκελα Μέρκελ, Μάριο Μόντι και Μαριάνο Ραχόι απέδωσαν καρπούς, με τη Γερμανία να «βάζει νερό στο κρασί της», αντιλαμβανόμενη την κρισιμότητα των στιγμών.
Μάλιστα, σύμφωνα με κύκλους, έχει εκφρασθεί η άποψη ότι στην «συνάντηση των 4» δόθηκε το πράσινο φως για αποδέσμευση κεφαλαίων ύψους 130 δισ. ευρώ υπέρ της ανάπτυξης (…).
Ανάλογη αισιοδοξία, ωστόσο, δεν εξέπεμπε ο ευρωπαϊκός Τύπος, εν συνόλω, αλλά και ο γερμανικός, σκιαγραφώντας με μελανά χρώματα το κλίμα που θα επικρατούσε στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης – και με το Βερολίνο να ακολουθεί πιστά τη συνήθη τακτική των «χαμηλών προσδοκιών» όσον αφορά στην λήψη γενναίων μέτρων για την εκτόνωση της κρίσης.
Έτσι, οι Γερμανοί επιχειρούν να κερδίσουν ακόμη περισσότερο χρόνο – όπως, άλλωστε, κάνουν επί δυόμιση χρόνια - προτάσσοντας την… τελευταία λέξη της μόδας, για όσους επιδιώκουν απλώς να παρακολουθούν τις εξελίξεις, χωρίς να κάνουν τίποτε: «Η οικονομική ενοποίηση δεν είναι κάτι το οποίο δύναται να συμβεί από την μία ημέρα στην άλλη», αποφαίνονται - με αρκετή σπουδαιοφάνεια.
Όσο για τα – μεγάλα - δημοσιογραφικά γραφεία; Ο «φαύλος κύκλος της λιτότητας», και «η ανάπτυξη που δεν θα προκύψει από μόνη της στην ΕΕ» για την Libération, συναντούσε τον αντίστοιχο σκεπτικισμό του γερμανικού Spiegel, που έβλεπε ως πιθανότερο αποτέλεσμα της Συνόδου «τον σαφή διαχωρισμό του Βορρά με τον Νότο», καθώς «δεν φαίνεται να υπάρξει λύση, με την Μέρκελ να αντικρούσει σθεναρά κάθε μέτρο ανάπτυξης, με αιχμή τα ευρωομόλογα…».
Η μάχη είναι προδιαγεγραμμένο πως θα δοθεί ανάμεσα στους δύο ισχυρότερους Ευρωπαίους παίκτες, την καγκελάριο Μέρκελ – ή “Frau Nein” (“Κυρία Όχι”) όπως είναι, πλέον, το προσωνύμιό της στον ευρωπαϊκό Τύπο – και τον ισχυρότατο στην γαλλική Εθνοσυνέλευση και άφθαρτο διεθνώς, Φρανσουά Ολάντ, με σταθερό του σύμμαχο, τον Ιταλό καθηγητή Μόντι, η κυβέρνηση του οποίου παίζει, κατά πολλούς, την πολιτική της επιβίωση στην Σύνοδο.
Και στο βάθος, Ομπάμα. Σε όλους τους τόνους εδώ και πολλούς μήνες, από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, δια χειλέων του ίδιου τον Μπαράκ Ομπάμα και κυβερνητικών αξιωματούχων, μέχρι τις μεγάλες οικονομικές εφημερίδες, νομπελίστες οικονομολόγους όπως ο Κρούγκμαν, αλλά και - προσφάτως - τον «πολύ» κ. Τζωρτζ Σόρος, σχεδόν άπαντες έχουν φωτογραφίσει την γερμανική εμμονή στην σκληρή λιτότητα ως τον υπ’ αριθμόν 1 παράγοντα αβεβαιότητας και ασυγχώρητης χρονοτριβής που έχει οδηγήσει στη σημερινή «ασφυκτική», για όλους, πραγματικότητα.
Τελευταία, είχαμε και έναν οξύτατο «υπερατλαντικό διάλογο» με πρωταγωνιστή τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος εμφανίστηκε ιδιαίτερα ενοχλημένος με την συνεχή κριτική του Ομπάμα, συστήνοντάς του να ασχοληθεί με τα προβλήματα της αμερικανικής οικονομίας, αντί να δίνει συμβουλές σε τρίτους (…).
Κι όμως, κάποιος θα πρέπει να πληροφορήσει τον κ. Σόιμπλε ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος μόνον άσχημα δεν τα έχει πάει με την Οικονομία, αποτρέποντας πριν λίγους μήνες την απόλυτη κατάρρευση με την εξασφάλιση της παράτασης του δανεισμού για την Fed - κόντρα μάλιστα στη σφοδρότατη αντίθεση των Ρεπουμπλικάνων και μεγάλου τμήματος του Κογκρέσου - ενώ παράλληλα κατόρθωσε να επαναφέρει την αμερικανική οικονομία στην ανάπτυξη και να μειώσει την ανεργία, διαψεύδοντας τις περί του αντιθέτου προβλέψεις.
Αλλά, όπως αρέσκονται να λένε στην Αμερική, the rest is history. "Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία" – το ζήτημα είναι τι κάνουμε εδώ και τώρα, την στιγμή που πολλοί έχουν δώσει μόλις λίγους μήνες ζωής στο Ευρώ, ζητώντας περισσότερη ενοποίηση και άμεση τόνωση της ανάπτυξης.
Αλλά, ίσως τελικά η Γερμανία να καταφέρει, υπερασπιζόμενη μέχρι το τέλος την απόλυτη ηγεμονία της, να οδηγήσει για… τρίτη φορά στην Ιστορία στην καταστροφή της Ευρώπης – και ίσως, αυτή τη φορά, η καταστροφή της να συμπαρασύρει και ολόκληρο τον δυτικό κόσμο…
Καθώς, «το να μην διδάσκεσαι από την Ιστορία, είναι σαν να οδηγείς ένα αυτοκίνητο χωρίς καθρέπτες», όπως συνήθιζε να λέει ο - σερ - Πίτερ Ουστίνωφ.
Είναι άραγε "πάρα πολύ αργά" για την Ευρώπη,
όπως - δραματικά - διερωτάτο η χθεσινή
Liberation...;
όπως - δραματικά - διερωτάτο η χθεσινή
Liberation...;
Το κλίμα που επικράτησε στις Βρυξέλλες από νωρίς το απόγευμα της Πέμπτης ήταν σε όλους το αναμενόμενο: Οι άλλοτε στην ημερησία διάταξη αγκαλιές, φιλιά και πειράγματα μεταξύ των ισχυρών – και λιγότερο ισχυρών – της ΕΕ και του Ευρώ έδωσαν τη θέση τους σε μάλλον σφιγμένα πρόσωπα, με ισχυρή εκατέρωθεν αποφασιστικότητα για την επικράτηση των θέσεών τους.
Ωστόσο, το πραγματικό διακύβευμα της εν εξελίξει Συνόδου, όπως όλα συνηγορούν, επιτάσσει την υπέρβαση των προσωπικών εμμονών και των στενών «εθνικών» συμφερόντων, καθώς επί της ουσίας στο προσεχές διάστημα κρίνεται το μέλλον της ίδιας της Ευρωζώνης, και ως εκ τούτου, της ίδια της ευρωπαϊκής ιδέας – η οποία βρίσκεται στην κλίνη του ασθενούς, εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια.
«Ο Γάλλος Πρόεδρος έχει κρατήσει επιμελώς κλειστά τα χαρτιά του», ερχόταν με έμφαση η διαρροή από το Μέγαρο των Ηλυσίων, το πρωί της Πέμπτης, με κυβερνητικούς αξιωματούχους να εμφανίζονται βέβαιοι ότι οι προπαρασκευαστικές συναντήσεις του Φρανσουά Ολάντ με τους Άνγκελα Μέρκελ, Μάριο Μόντι και Μαριάνο Ραχόι απέδωσαν καρπούς, με τη Γερμανία να «βάζει νερό στο κρασί της», αντιλαμβανόμενη την κρισιμότητα των στιγμών.
Μάλιστα, σύμφωνα με κύκλους, έχει εκφρασθεί η άποψη ότι στην «συνάντηση των 4» δόθηκε το πράσινο φως για αποδέσμευση κεφαλαίων ύψους 130 δισ. ευρώ υπέρ της ανάπτυξης (…).
Ανάλογη αισιοδοξία, ωστόσο, δεν εξέπεμπε ο ευρωπαϊκός Τύπος, εν συνόλω, αλλά και ο γερμανικός, σκιαγραφώντας με μελανά χρώματα το κλίμα που θα επικρατούσε στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης – και με το Βερολίνο να ακολουθεί πιστά τη συνήθη τακτική των «χαμηλών προσδοκιών» όσον αφορά στην λήψη γενναίων μέτρων για την εκτόνωση της κρίσης.
Έτσι, οι Γερμανοί επιχειρούν να κερδίσουν ακόμη περισσότερο χρόνο – όπως, άλλωστε, κάνουν επί δυόμιση χρόνια - προτάσσοντας την… τελευταία λέξη της μόδας, για όσους επιδιώκουν απλώς να παρακολουθούν τις εξελίξεις, χωρίς να κάνουν τίποτε: «Η οικονομική ενοποίηση δεν είναι κάτι το οποίο δύναται να συμβεί από την μία ημέρα στην άλλη», αποφαίνονται - με αρκετή σπουδαιοφάνεια.
Όσο για τα – μεγάλα - δημοσιογραφικά γραφεία; Ο «φαύλος κύκλος της λιτότητας», και «η ανάπτυξη που δεν θα προκύψει από μόνη της στην ΕΕ» για την Libération, συναντούσε τον αντίστοιχο σκεπτικισμό του γερμανικού Spiegel, που έβλεπε ως πιθανότερο αποτέλεσμα της Συνόδου «τον σαφή διαχωρισμό του Βορρά με τον Νότο», καθώς «δεν φαίνεται να υπάρξει λύση, με την Μέρκελ να αντικρούσει σθεναρά κάθε μέτρο ανάπτυξης, με αιχμή τα ευρωομόλογα…».
Η μάχη είναι προδιαγεγραμμένο πως θα δοθεί ανάμεσα στους δύο ισχυρότερους Ευρωπαίους παίκτες, την καγκελάριο Μέρκελ – ή “Frau Nein” (“Κυρία Όχι”) όπως είναι, πλέον, το προσωνύμιό της στον ευρωπαϊκό Τύπο – και τον ισχυρότατο στην γαλλική Εθνοσυνέλευση και άφθαρτο διεθνώς, Φρανσουά Ολάντ, με σταθερό του σύμμαχο, τον Ιταλό καθηγητή Μόντι, η κυβέρνηση του οποίου παίζει, κατά πολλούς, την πολιτική της επιβίωση στην Σύνοδο.
Και στο βάθος, Ομπάμα. Σε όλους τους τόνους εδώ και πολλούς μήνες, από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, δια χειλέων του ίδιου τον Μπαράκ Ομπάμα και κυβερνητικών αξιωματούχων, μέχρι τις μεγάλες οικονομικές εφημερίδες, νομπελίστες οικονομολόγους όπως ο Κρούγκμαν, αλλά και - προσφάτως - τον «πολύ» κ. Τζωρτζ Σόρος, σχεδόν άπαντες έχουν φωτογραφίσει την γερμανική εμμονή στην σκληρή λιτότητα ως τον υπ’ αριθμόν 1 παράγοντα αβεβαιότητας και ασυγχώρητης χρονοτριβής που έχει οδηγήσει στη σημερινή «ασφυκτική», για όλους, πραγματικότητα.
Τελευταία, είχαμε και έναν οξύτατο «υπερατλαντικό διάλογο» με πρωταγωνιστή τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος εμφανίστηκε ιδιαίτερα ενοχλημένος με την συνεχή κριτική του Ομπάμα, συστήνοντάς του να ασχοληθεί με τα προβλήματα της αμερικανικής οικονομίας, αντί να δίνει συμβουλές σε τρίτους (…).
Κι όμως, κάποιος θα πρέπει να πληροφορήσει τον κ. Σόιμπλε ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος μόνον άσχημα δεν τα έχει πάει με την Οικονομία, αποτρέποντας πριν λίγους μήνες την απόλυτη κατάρρευση με την εξασφάλιση της παράτασης του δανεισμού για την Fed - κόντρα μάλιστα στη σφοδρότατη αντίθεση των Ρεπουμπλικάνων και μεγάλου τμήματος του Κογκρέσου - ενώ παράλληλα κατόρθωσε να επαναφέρει την αμερικανική οικονομία στην ανάπτυξη και να μειώσει την ανεργία, διαψεύδοντας τις περί του αντιθέτου προβλέψεις.
Αλλά, όπως αρέσκονται να λένε στην Αμερική, the rest is history. "Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία" – το ζήτημα είναι τι κάνουμε εδώ και τώρα, την στιγμή που πολλοί έχουν δώσει μόλις λίγους μήνες ζωής στο Ευρώ, ζητώντας περισσότερη ενοποίηση και άμεση τόνωση της ανάπτυξης.
Αλλά, ίσως τελικά η Γερμανία να καταφέρει, υπερασπιζόμενη μέχρι το τέλος την απόλυτη ηγεμονία της, να οδηγήσει για… τρίτη φορά στην Ιστορία στην καταστροφή της Ευρώπης – και ίσως, αυτή τη φορά, η καταστροφή της να συμπαρασύρει και ολόκληρο τον δυτικό κόσμο…
Καθώς, «το να μην διδάσκεσαι από την Ιστορία, είναι σαν να οδηγείς ένα αυτοκίνητο χωρίς καθρέπτες», όπως συνήθιζε να λέει ο - σερ - Πίτερ Ουστίνωφ.
Comments