επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Η δύσκολη μετάβαση στον ορθολογισμό

Tου Πασχου Μανδραβελη                           kathimerini

Θα είναι καλό για τον τόπο αν ο κ. Τσίπρας επιχειρήσει πραγματικά να καταθέσει πρόταση εξουσίας. Αυτό σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ από τσούρμο καθολικώς διαμαρτυρομένων θα πρέπει να μετατραπεί σε κόμμα που θα κινηθεί στον χώρο του ρεαλισμού και ουχί του «άλλου κόσμου» που είναι γενικώς και αορίστως εφικτός. Για να έχει τύχη μια πρόταση εξουσίας πρέπει να ενσωματώνει και τους περιορισμούς της πραγματικότητας, σε αντίθεση με τη διαμαρτυρία που χρειάζεται μόνο εκρηκτικά συναισθήματα. Και επειδή ο τόπος χρειάζεται διαφορετικές προτάσεις, για να ζυμωθούν και να καταλήξουμε κάπου, θα είναι καλοδεχούμενη η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο της λογικής. Αν αυτή διαρκέσει και καρποφορήσει. Δεν είναι εύκολη η στροφή. Κατ’ αρχήν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αγκαλιάσει κάθε κακό ιδεολογικό συναπάντημα. Ενδεικτικό είναι ότι ενέταξε, για λίγες ώρες, στις λίστες του έναν υποψήφιο του ΔΗΚΚΙ, ο οποίος υποσχόταν κρεμάλες στο Σύνταγμα. Γενικώς, υπάρχουν εκεί μέσα πολλές συνιστώσες που θεωρούν «προδοσία» την εχεφροσύνη και αναγκαστικά θα δημιουργούν τριβές σε κάθε προσπάθεια εκλογίκευσης του κόμματος. Το δεύτερο πρόβλημα είναι η ένταξη του εξ ορισμού άπειρου οραματικού στην εκ των πραγμάτων περιοριστική πραγματικότητα. Αυτό επιχειρεί ο κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος με το άρθρο του «Δημοκρατία ή Χρηματαγορές;» (Athens Voice, 26.4.2012). Σ’ αυτό ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να νοηματοδοτήσει τη δειλή στροφή που επιχειρεί το κόμμα του κ. Τσίπρα. Ο κ. Τσακαλώτος υποστηρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «προτείνει ένα νέο μπλοκ εξουσίας, με άλλες κοινωνικές και οικονομικές προτεραιότητες... Ξέρει ότι αυτό το μπλοκ θα έχει διαπραγματευτική δύναμη ακριβώς επειδή η κυρίαρχη πολιτική στην Ευρωζώνη βρίσκεται σε αδιέξοδο. Ξέρει ότι το ευρώ δεν θα αντέξει μια αποπομπή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη... Ενα τέτοιο μπλοκ μπορεί να αναμένει ένα τεράστιο κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης από τα κοινωνικά στρώματα στην Ευρώπη που πλήττονται από τις κυρίαρχες πολιτικές και που προσβλέπουν σε μιαν άλλη ατζέντα». Αυτού του τύπου οι βεβαιότητες είναι η παιδική ασθένεια κάθε μετάβασης στον χώρο του πραγματικού. Οπως το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου «ήξερε» ότι οι Αραβες θα στηρίξουν τη δραχμή (και είχαμε δύο υποτιμήσεις σε τέσσερα χρόνια), κατά τον ίδιο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ «αναμένει ένα τεράστιο κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης από τα κοινωνικά στρώματα στην Ευρώπη», λες και δεν είναι κοινωνικά στρώματα της Ευρώπης αυτοί που έδωσαν ποσοστό ρεκόρ στην Λεπέν ή ενισχύουν την ακροδεξιά, η οποία έχει ως αιχμή το «όχι τα λεφτά μας για τους τεμπέληδες του νότου». Και αν «η κυρίαρχη πολιτική στην Ευρωζώνη βρίσκεται σε αδιέξοδο», πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι στα αδιέξοδα οι άνθρωποι και οι πολιτικοί κάνουν τα πιο τρελά πράγματα· αν θεωρήσουμε ότι η αποπομπή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη λογίζεται στη Βόρεια Ευρώπη «τρελό πράγμα». Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μεγαλώνει και αναγκαστικά θα περάσει όλα τα στάδια της ενηλικίωσης, αν δεν θέλει να ξεφουσκώσει μαζί με την αδιέξοδη διαμαρτυρία. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει χρόνος· και για τον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει τη στροφή και κυρίως για τη χώρα να παραμείνει στις ευρωπαϊκές ράγες.