Στο μάτριξ των γηπέδων
Στο μάτριξ των γηπέδων
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Το βλέμμα του στη μικρή οθόνη φαινόταν πιο κενό κι απ’ το κενό. Η ομάδα του, μέγα φαβορί, έχανε 2-1 από τους ταπεινούς Βίκινγκς της Ισλανδίας, οι οποίοι, μετά το δικό μας «πειρατικό» του 2004, που κούρσεψε την Πορτογαλία, διεκδικούν μερίδιο στην αδόκητη δόξα κυβερνώντας το φαλαινοθηρικό τους. Και συνεχίζουν έτσι να βάζουν σε μπελάδες τους εκφωνητές με τις ευαίσθητες φωνητικές χορδές, που δυσκολεύονται τάχα με ονόματα του τύπου Νικοπολίδης, Γιαννακόπουλος ή Καραγκούνης (και πλέον Παπασταθόπουλος ή Φετφατζίδης), καθώς και Σίγκουρντσον, Χάλντορσον ή Σίγκθορσον· ή, σε εξελληνισμένη εκδοχή (που τη χρωστάω σε φίλο οδοντίατρο, φανατικό του «Μόμπι Ντικ» και ενθουσιασμένο που ο δεύτερος προπονητής των Ισλανδών είναι κι αυτός οδοντίατρος στην «κανονική» του δουλειά), Γκόλβαλσον, Σουτάρισον, Μπαλαδόρισον, Κόφτμανσον, Τερματοφύλακσον, Λέφτμπακσον κ.ο.κ.
Μουδιασμένος λοιπόν ο προπονητής μας, ο κ. Ρόι Χόντγκσον της Αγγλίας, μια και έβλεπε τους μυριοϋμνημένους άσους του να χτυπούν φάουλ και να στέλνουν την μπάλα σε ύψος Μπιγκ Μπεν, επηρεασμένοι ίσως από το Μπρέξιτ. Πανικόβλητος, είχε αποσύρει το βλέμμα του από τον αγωνιστικό χώρο και το είχε στρέψει στον ουρανό, προσδοκώντας ανάσταση των ήδη νεκρών ελπίδων του διά της θεϊκής παρεμβάσεως. Και να, το μάτι του πιάνει τον εαυτό του στο μάτριξ του γηπέδου, τεράστιο. Και, ενστικτωδώς, φέρνει το δεξί του χέρι στο σαγόνι του. Σε στάση ενός α λα Ροντέν σκεπτομένου. Για δυο-τρία δευτερόλεπτα βγήκε έξω από την πραγματικότητα, δυσάρεστη άλλωστε γι’ αυτόν, και ένιωσε σαν να βρίσκεται είτε μπροστά σε καθρέφτη, εξ ου και η αυθόρμητη φιλάρεσκη χειρονομία του, είτε μπροστά στην Ιστορία τη στιγμή ακριβώς που τον απαθανατίζει ιδιοχείρως. Ευτυχώς για το μέλλον του στο Λονδίνο, κάτι τον συγκράτησε και δεν του ξέφυγε ένα «βαθιά φιλοσοφημένο» χαμόγελο.
Εντελώς διαφορετικά συμπεριφέρονται, χρόνια τώρα, οι ανώνυμοι των κερκίδων, όταν βλέπουν ξαφνικά στο μάτριξ των σταδίων τον εαυτό τους, ή και την παρέα τους ολόκληρη. Οποια κι αν είναι η ηλικία και η καταγωγή τους, απολαμβάνουν τη στιγμιαία πλούσια δημοσιότητα. Ακόμη κι αν εκείνη τη στιγμή τυχαίνει να χάνει η αγαπημένη τους ομάδα, ξεχνούν τον καημό τους. Και γελούν διάπλατα, με την καρδιά τους, σαν ευνοημένοι της μοίρας. Νιώθουν ευγνωμοσύνη για τους τεχνικούς που τους πρόσφεραν αυτό το αιφνίδιο δώρο.
Νιώθουν δηλαδή σαν να ξεχώρισαν από το πλήθος, σαν να έπαψαν έστω για λίγα δευτερόλεπτα να είναι άσημη κουκκίδα σε μια γιγαντοεικόνα και να απέκτησαν πρόσωπο. Ενα πρόσωπο που καταφέρνει να τρυπώσει στην Ιστορία, στην ίδια την αθανασία. Διά του μάτριξ αυτό. Αλλά και διά της τηλεοπτικής κάμερας, που παρακολουθεί όσα προκαλούν οι εικόνες του μάτριξ και καταγράφει τις αντιδράσεις των θεατών για να τις μεταδώσει στον κόσμο όλο. Αν ψάχνουμε για τις θρυλικές «ανθρώπινες στιγμές», αυτές είναι.
Μουδιασμένος λοιπόν ο προπονητής μας, ο κ. Ρόι Χόντγκσον της Αγγλίας, μια και έβλεπε τους μυριοϋμνημένους άσους του να χτυπούν φάουλ και να στέλνουν την μπάλα σε ύψος Μπιγκ Μπεν, επηρεασμένοι ίσως από το Μπρέξιτ. Πανικόβλητος, είχε αποσύρει το βλέμμα του από τον αγωνιστικό χώρο και το είχε στρέψει στον ουρανό, προσδοκώντας ανάσταση των ήδη νεκρών ελπίδων του διά της θεϊκής παρεμβάσεως. Και να, το μάτι του πιάνει τον εαυτό του στο μάτριξ του γηπέδου, τεράστιο. Και, ενστικτωδώς, φέρνει το δεξί του χέρι στο σαγόνι του. Σε στάση ενός α λα Ροντέν σκεπτομένου. Για δυο-τρία δευτερόλεπτα βγήκε έξω από την πραγματικότητα, δυσάρεστη άλλωστε γι’ αυτόν, και ένιωσε σαν να βρίσκεται είτε μπροστά σε καθρέφτη, εξ ου και η αυθόρμητη φιλάρεσκη χειρονομία του, είτε μπροστά στην Ιστορία τη στιγμή ακριβώς που τον απαθανατίζει ιδιοχείρως. Ευτυχώς για το μέλλον του στο Λονδίνο, κάτι τον συγκράτησε και δεν του ξέφυγε ένα «βαθιά φιλοσοφημένο» χαμόγελο.
Εντελώς διαφορετικά συμπεριφέρονται, χρόνια τώρα, οι ανώνυμοι των κερκίδων, όταν βλέπουν ξαφνικά στο μάτριξ των σταδίων τον εαυτό τους, ή και την παρέα τους ολόκληρη. Οποια κι αν είναι η ηλικία και η καταγωγή τους, απολαμβάνουν τη στιγμιαία πλούσια δημοσιότητα. Ακόμη κι αν εκείνη τη στιγμή τυχαίνει να χάνει η αγαπημένη τους ομάδα, ξεχνούν τον καημό τους. Και γελούν διάπλατα, με την καρδιά τους, σαν ευνοημένοι της μοίρας. Νιώθουν ευγνωμοσύνη για τους τεχνικούς που τους πρόσφεραν αυτό το αιφνίδιο δώρο.
Νιώθουν δηλαδή σαν να ξεχώρισαν από το πλήθος, σαν να έπαψαν έστω για λίγα δευτερόλεπτα να είναι άσημη κουκκίδα σε μια γιγαντοεικόνα και να απέκτησαν πρόσωπο. Ενα πρόσωπο που καταφέρνει να τρυπώσει στην Ιστορία, στην ίδια την αθανασία. Διά του μάτριξ αυτό. Αλλά και διά της τηλεοπτικής κάμερας, που παρακολουθεί όσα προκαλούν οι εικόνες του μάτριξ και καταγράφει τις αντιδράσεις των θεατών για να τις μεταδώσει στον κόσμο όλο. Αν ψάχνουμε για τις θρυλικές «ανθρώπινες στιγμές», αυτές είναι.
Comments