σκόρπιες θύμισες.

Σκόρπιες θύμισες. Zαγοροχώρια –Τσεπέλοβο. Οί άνεμοι της πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα με πεταξαν στην Πίνδο, που κατα την ειρωνείαν επιφανούς στελέχους της αλλαγής, έπρεπε να οργανώσω την νέα Εστία του Εθνικού Ιδρύματος Νεολαίας. Κι’ ήτανε πατριώτης ο αθεόφοβος , μα τσίπα δεν είχε ούτε απέκτησε. Το χωριό με την Εστία, χωμένο μέσα στην αγκαλια της Γκαμήλας ,για προστασία προφανώς από τις άγριες καιρικές συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή , όλο πέτρινο, με σπιτάκια χαμηλά και στέγες από πλάκα άσπρη του βουνού, φάνταζε διαφορετικά στο ασυνήθιστο μάτι .Τα καλντερίμια στενά , στρωμένα με πλάκα, έφερναν γυροβολιά προς την άνω κεντρική πλατεία , όπου μερικά μαγαζάκια, η εκκλησιά , η κοινότητα και δυο-τρια σπίτια διώροφα αποτελούσαν το κέντρο. Κάποιο παληό αρχοντικό δέσποζε της πλατείας και του πλατάνου. Στητός την επομένη της εκεί αφίξεώς μου στην είσοδο της Εστίας ,χαιρόμουνα το νέο τοπίο που τα μάτια αντίκρυζαν για πρώτη φορά.Τα δάση της Πίνδου καταπράσινα στο βάθος του ορίζοντα και στις ρεματιές κοντά σου , πιό κάτω το ξακουστό φαράγκι του Βίκου ,από πάνω σου η όροσειρά της γκαμήλας με το εκκλησάκι τ’Αη Γιωργιού σκαρφαλωμένο στην πρώτη της κορφή, και πέρα λίγο μακρυνότερα το Σκαμνέλι ,τελευταίο στη σειρά χωριό της Ζαγοράς.Μέσα από το δάσος η τραγουδιστική συναυλία των ζώων ερχότανε απολαυστική στην ακοή για να σε κάνει ν’απορείς για τούτο τον άλλοτινό κόσμο που δεν ήξερες. Ξάφνου ενα κοπάδι γίδια κάπου 500 είχαν κάνει την εμφάνισή τους στον δρόμο, παίρνοντας την κατηφοριά του χωριού για τα λημέρια τους. Στο υψος της Εστίας ,αντικρύζοντας νέο πρόσωπο σταμάτησαν απότομα ,ρίξαν την ματιά τους επ’αριστερά πάνω μου ,σα νάθελαν να με γνωρίσουν , και στα σφυρίγματα των τσοπάνων ξαναξεκίνησαν, αφίνοντας πίσω τους τον γλυκό κουδουνίσιο ήχο και τον μπουχό τους ανάκατο με την μυρωδιά του ζωντανού . Αυτός ο πηγαιμός είχε επιστροφή το βράδυ,οπου κάθε γίδα γνωρίζοντας το σπίτι της καλά πήγαινε στο σταυλί της .Εκεί γινότανε και το άρμεγμα από το αφεντικό ,μα συνήθως αφίνανε την αγγαρία στις νοικοκυρές. Οι άνθρωποι πανέξυπνοι,φιλότιμοι ,ανοιχτοί χαρακτήρες σου δίναν την εντύπωση πως πρέπει να νοιώθεις οικείος ,για τούτο ΄και τα σπίτια τους ήταν ορθάνοιχτα στον ξένο.ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΙΛΟΧΕΝΙΑ ΒΡΗΚΑ ΕΓΩ. Τα πρωινά στο δάσος για ξυλοκοπή οι περισσότεροι, στα Γιάνινα για προμήθειες οι μαγαζιάτορες, μέ το βραδάκι στο μαγαζί η στο ταβερνάκι του κ.Αρβανίτη. πούψινε μόνο στην σούβλα τα βραδυνά , ,οπου το κέρασμα είχε και δεύτερο και τρίτο.Εκεί πάνω στο χωριό συνάντησα γνήσιους πατριώτες και γέροντες ιδεαλιστές. Από κει βγήκε πως η σοφία του χωριάτη είναι νόμισμα ακριβό.Εκανα φιλίες και γνωριμίες όσοι και του χωριού οι κάτοικοι στα τέσσερα χρόνια μου εκεί. Πάντα θα κυκλοφορούν στους διαδρόμους του νού όλοι οι Τσεπελοβίτες ,πάντα θενάναι ξεχωριστό το Τσεπέλοβο και η Ζαγορά. ΛΟΡΝΙΟΝ
www.lornion.blogspot.com