Οι τουρίστες νοικιάζουν σπίτια και στην Αθήνα ΙΩΑΝΝΑ ΦΩΤΙΑΔΗ
Οι τουρίστες νοικιάζουν σπίτια και στην Αθήνα
«Περάσαμε τις ομορφότερες διακοπές μας σε αυτή την ήσυχη βεράντα στην Πλάκα, σ’ ένα υπέροχο σπίτι, ψηλοτάβανο και φωτεινό, με θέα την Ακρόπολη». Με αυτά τα ενθουσιώδη λόγια περιγράφει τη διαμονή του σε αθηναϊκό διαμέρισμα Αμερικανός τουρίστας, σε μια από τις δημοφιλείς διαδικτυακές πλατφόρμες ενοικίασης διαμερισμάτων ανά τον κόσμο, οι οποίες εσχάτως απέκτησαν έντονο ελληνικό «άρωμα». Η οικονομική δυσπραγία, η επιβολή του «χαρατσιού» και η αύξηση της φορολογίας κατέστησαν την κατοχή ακινήτων -ιδιαίτερα στο κλεινόν άστυ- έναν επιπρόσθετο πονοκέφαλο, για τους...τυχερούς-άτυχους ιδιοκτήτες. «Χιλιάδες ακίνητα παραμένουν αδιάθετα επί μακρόν, ενώ στα νοικιασμένα παρατηρούμε ένα μόνιμο “κυνηγητό” μεταξύ νοικάρη και ενοικιαστή, για την έγκαιρη καταβολή του ενοικίου» τονίζει στην «Κ» πολύπειρος μεσίτης. Στο κλίμα αυτό, η προοπτική αξιοποίησης των ακινήτων μέσω της ενοικίασης σε ξένους επισκέπτες φαντάζει ιδανική λύση.
«Η ιδέα, ωστόσο, δεν είναι καινούργια, προσωπικά έχω γυρίσει όλο τον κόσμο, από τη Βολιβία έως την Ιαπωνία, χωρίς να έχω μείνει ποτέ σε ξενοδοχείο ούτε να έχω ακολουθήσει κάποιον ξεναγό με ομπρελίτσα» λέει στην «Κ» Ελληνας ιδιοκτήτης ακινήτων που λέει ότι «από την Αμερική ξεκίνησαν πριν από δεκαετίες επιτυχημένα προγράμματα τύπου bed ‘n breakfast και couchsurfing». Ελέω κρίσης η «μόδα» ήρθε και στην Ελλάδα, έστω και με καθυστέρηση. «Οι διακοπές σε ιδιόκτητα σπίτια δεν ανταγωνίζονται τα τουριστικά πακέτα σε ξενοδοχεία, γιατί απευθύνονται σε τελείως διαφορετικό κοινό». Οσοι προτίθενται να μείνουν στο σπίτι ενός Αθηναίου, ουσιαστικά είναι έτοιμοι να... «μπουν στα παπούτσια του». Τους ενδιαφέρει να ζήσουν σε μια γειτονιά που δεν αναφέρεται στους τουριστικούς οδηγούς, να συνομιλήσουν με τη γειτόνισσα ενώ απλώνουν τα ρούχα στο μπαλκόνι και να τσουγκρίσουν (πολλές φορές...) το ποτήρι τους με τους θαμώνες μιας ταβέρνας. Επιπλέον, σε σχετικό ιστότοπο, το 40% όσων επιλέγουν την Ελλάδα, δηλώνει ότι το κάνει για να στηρίξει τη χώρα μας εν μέσω κρίσης. Ο φιλελληνισμός καλά κρατεί... Εχει, μάλιστα, αποδειχθεί ότι οι ταξιδιώτες αυτής της επιλογής «αφήνουν» περισσότερα χρήματα στην τοπική οικονομία -περίπου το 80% των εξόδων τους- ενώ όσοι ταξιδεύουν με «πακέτα» από το εξωτερικό λιγότερο από 30%.
«Είδα χαμόγελα σε πρόσωπα πελατών μου, που είχαν απελπιστεί» σχολιάζει στην «Κ» επαγγελματίας που ασχολείται με τη «διαχείριση και επιμέλεια ακινήτων» προς ενοικίαση. Πού απευθύνονται οι Ελληνες πελάτες του; «Δεν πρόκειται απαραίτητα για τουρίστες, μπορεί να είναι ξένοι φοιτητές ή εργαζόμενοι, που οργανώνουν μια βραχυπρόθεσμη παραμονή. Εως τώρα το 50% προέρχεται από τη Β. Αμερική (ΗΠΑ και Καναδά), 13% είναι Γάλλοι, 11% Αυστραλοί, 7% Ρώσοι και 7% Ασιάτες (Κινέζοι και Ταϊλανδοί)». Πρόκειται για μια «win win» σχέση και για τις δύο πλευρές. «Το ρίσκο είναι μηδενικό για τον ιδιοκτήτη, αφού προπληρώνεται μέσω τραπέζης, ενώ και ο ενοικιαστής είναι διασφαλισμένος, καθώς το... προξενιό γίνεται μέσω μιας αναγνωρισμένης πλατφόρμας». Ο επισκέπτης, άλλωστε, έχει στα χέρια του ένα σημαντικό όπλο: την κριτική. «Τα σχόλια που γράφει ο κάθε χρήστης στην πλατφόρμα, αφού ολοκληρώσει τη διαμονή του, γίνονται ο κράχτης για τους επόμενους. Αν γράψει αρνητικά, πιθανότατα να μην επιλέξει το συγκεκριμένο σπίτι ποτέ κάποιος άλλος». Πλέον απαραίτητα «αξεσουάρ» ενός σπιτιού, πέρα από την καλαίσθητη επίπλωση και διακόσμηση, αποτελεί το wifi, το aircondition, ο πυροσβεστήρας, βάσει αυτών διαμορφώνονται και οι τιμές, που ξεκινούν από 35 περίπου ευρώ τη νύχτα έως και 100 ευρώ για τα μεγαλύτερα διαμερίσματα. Στις εξοχικές κατοικίες, όπου η τάση έχει γίνει πλέον μόδα, υπάρχουν επιπλέον «εκπλήξεις»: ανθοδέσμη στο βάζο, σπιτική μαρμελάδα στο ψυγείο, χάρτης και οδηγίες στο κομοδίνο. Εν προκειμένω, η ενοικίαση γίνεται ανά βδομάδα, μήνα ή ακόμα και ολόκληρη την θερινή σεζόν.
«Αγκάθι» στη διαδικασία είναι η απουσία σχετικού νομοθετικού πλαισίου. «Από τον περασμένο Αύγουστο υπάρχει η δυνατότητα οι ιδιοκτήτες εξοχικών κατοικιών, έπειτα από αυτοψία μηχανικού, να λάβουν το ειδικό σήμα αυτοδιαχειριζόμενου καταλύματος, όμως ο νομοθέτης εξαίρεσε όσους νοικιάζουν διαμερίσματα, αναγκάζοντάς τους ουσιαστικά να παρανομούν» εξηγούν στην «Κ» άνθρωποι του χώρου. «Στη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη και αλλού, όπου συμβαίνει το ίδιο, ρυθμίστηκε νομοθετικά το θέμα, ενώ στην Ελλάδα η βραχυπρόθεσμη ενοικίαση σε αλλοδαπό, όπως και η λειτουργία των hostels παραμένουν στον “αέρα”». Ανεδαφικό για μια χώρα όπου ο τουρισμός είναι βασική οικονομική δύναμή της.
«Η ιδέα, ωστόσο, δεν είναι καινούργια, προσωπικά έχω γυρίσει όλο τον κόσμο, από τη Βολιβία έως την Ιαπωνία, χωρίς να έχω μείνει ποτέ σε ξενοδοχείο ούτε να έχω ακολουθήσει κάποιον ξεναγό με ομπρελίτσα» λέει στην «Κ» Ελληνας ιδιοκτήτης ακινήτων που λέει ότι «από την Αμερική ξεκίνησαν πριν από δεκαετίες επιτυχημένα προγράμματα τύπου bed ‘n breakfast και couchsurfing». Ελέω κρίσης η «μόδα» ήρθε και στην Ελλάδα, έστω και με καθυστέρηση. «Οι διακοπές σε ιδιόκτητα σπίτια δεν ανταγωνίζονται τα τουριστικά πακέτα σε ξενοδοχεία, γιατί απευθύνονται σε τελείως διαφορετικό κοινό». Οσοι προτίθενται να μείνουν στο σπίτι ενός Αθηναίου, ουσιαστικά είναι έτοιμοι να... «μπουν στα παπούτσια του». Τους ενδιαφέρει να ζήσουν σε μια γειτονιά που δεν αναφέρεται στους τουριστικούς οδηγούς, να συνομιλήσουν με τη γειτόνισσα ενώ απλώνουν τα ρούχα στο μπαλκόνι και να τσουγκρίσουν (πολλές φορές...) το ποτήρι τους με τους θαμώνες μιας ταβέρνας. Επιπλέον, σε σχετικό ιστότοπο, το 40% όσων επιλέγουν την Ελλάδα, δηλώνει ότι το κάνει για να στηρίξει τη χώρα μας εν μέσω κρίσης. Ο φιλελληνισμός καλά κρατεί... Εχει, μάλιστα, αποδειχθεί ότι οι ταξιδιώτες αυτής της επιλογής «αφήνουν» περισσότερα χρήματα στην τοπική οικονομία -περίπου το 80% των εξόδων τους- ενώ όσοι ταξιδεύουν με «πακέτα» από το εξωτερικό λιγότερο από 30%.
«Είδα χαμόγελα σε πρόσωπα πελατών μου, που είχαν απελπιστεί» σχολιάζει στην «Κ» επαγγελματίας που ασχολείται με τη «διαχείριση και επιμέλεια ακινήτων» προς ενοικίαση. Πού απευθύνονται οι Ελληνες πελάτες του; «Δεν πρόκειται απαραίτητα για τουρίστες, μπορεί να είναι ξένοι φοιτητές ή εργαζόμενοι, που οργανώνουν μια βραχυπρόθεσμη παραμονή. Εως τώρα το 50% προέρχεται από τη Β. Αμερική (ΗΠΑ και Καναδά), 13% είναι Γάλλοι, 11% Αυστραλοί, 7% Ρώσοι και 7% Ασιάτες (Κινέζοι και Ταϊλανδοί)». Πρόκειται για μια «win win» σχέση και για τις δύο πλευρές. «Το ρίσκο είναι μηδενικό για τον ιδιοκτήτη, αφού προπληρώνεται μέσω τραπέζης, ενώ και ο ενοικιαστής είναι διασφαλισμένος, καθώς το... προξενιό γίνεται μέσω μιας αναγνωρισμένης πλατφόρμας». Ο επισκέπτης, άλλωστε, έχει στα χέρια του ένα σημαντικό όπλο: την κριτική. «Τα σχόλια που γράφει ο κάθε χρήστης στην πλατφόρμα, αφού ολοκληρώσει τη διαμονή του, γίνονται ο κράχτης για τους επόμενους. Αν γράψει αρνητικά, πιθανότατα να μην επιλέξει το συγκεκριμένο σπίτι ποτέ κάποιος άλλος». Πλέον απαραίτητα «αξεσουάρ» ενός σπιτιού, πέρα από την καλαίσθητη επίπλωση και διακόσμηση, αποτελεί το wifi, το aircondition, ο πυροσβεστήρας, βάσει αυτών διαμορφώνονται και οι τιμές, που ξεκινούν από 35 περίπου ευρώ τη νύχτα έως και 100 ευρώ για τα μεγαλύτερα διαμερίσματα. Στις εξοχικές κατοικίες, όπου η τάση έχει γίνει πλέον μόδα, υπάρχουν επιπλέον «εκπλήξεις»: ανθοδέσμη στο βάζο, σπιτική μαρμελάδα στο ψυγείο, χάρτης και οδηγίες στο κομοδίνο. Εν προκειμένω, η ενοικίαση γίνεται ανά βδομάδα, μήνα ή ακόμα και ολόκληρη την θερινή σεζόν.
«Αγκάθι» στη διαδικασία είναι η απουσία σχετικού νομοθετικού πλαισίου. «Από τον περασμένο Αύγουστο υπάρχει η δυνατότητα οι ιδιοκτήτες εξοχικών κατοικιών, έπειτα από αυτοψία μηχανικού, να λάβουν το ειδικό σήμα αυτοδιαχειριζόμενου καταλύματος, όμως ο νομοθέτης εξαίρεσε όσους νοικιάζουν διαμερίσματα, αναγκάζοντάς τους ουσιαστικά να παρανομούν» εξηγούν στην «Κ» άνθρωποι του χώρου. «Στη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη και αλλού, όπου συμβαίνει το ίδιο, ρυθμίστηκε νομοθετικά το θέμα, ενώ στην Ελλάδα η βραχυπρόθεσμη ενοικίαση σε αλλοδαπό, όπως και η λειτουργία των hostels παραμένουν στον “αέρα”». Ανεδαφικό για μια χώρα όπου ο τουρισμός είναι βασική οικονομική δύναμή της.
Comments