Εν όψει κρίσιμης επιλογής
Εν όψει κρίσιμης επιλογής
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Διαφορά στυλ. Με το κουστούμι του και όχι με παραλλαγή στολής των «μαυροσκούφηδων» πήγε ο κ. Βίτσας στο Κέντρο Εξομοιωτών (ΚΕΞ) Τεθωρακισμένων στην Αλεξανδρούπολη.
Κάθε εθνική επέτειος είναι και μια «σεζόν της αρλούμπας». Είθισται στις εθνικές επετείους να μεγαλώνει η απόσταση των λόγων που εκφέρουν οι πολιτικοί από την πραγματικότητα, ίσως επειδή ο σκοπός των εορταστικών εκδηλώσεων είναι η εμψύχωση και η ανόρθωση του ηθικού των Ελλήνων. Το ιδανικό παράδειγμα είναι η «διαπίστωση» του υφυπουργού Εξωτερικών Γ. Αμανατίδη ότι «μέρα τη μέρα, ξαναβρίσκουμε την αυτοπεποίθηση, την εξωστρέφεια και την τόλμη μας». (Είχε εμπνευσθεί προηγουμένως από την παρέλαση στο Κιλκίς ― δεν τον παρεξηγώ...).
Μπράβο του, αν το διαπιστώνει, αλλά η δική μου εντύπωση είναι ότι το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: ολοένα περισσότερο βυθιζόμαστε στον επαρχιωτισμό της «ιδιαιτερότητάς» μας. Θυμηθείτε, λ.χ., τον Τσίπρα με τον Κλίντον και μετά με τον Ολάντ. Αυτή η ανεπάρκεια στην κορυφή της κυβέρνησης δεν περιορίζεται μόνον στη συμπολίτευση, επηρεάζει και την αντιπολίτευση. Ισως δεν γνωρίζετε, λ.χ., ότι ο Ευ. Μεϊμαράκης μίλησε στο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στα ελληνικά, χωρίς ταυτόχρονη μετάφραση σε άλλη γλώσσα. Πέρασε απαρατήρητο, διότι ποιος να ενοχληθεί, όταν ο Τσίπρας επιβάλλει τους κανόνες; Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.
Η υποχώρηση φαίνεται παντού. Δείτε, ας πούμε, την πολιτισμική επιρροή που ασκεί στην πολιτική ο φτηνιάρικος κόσμος της τηλεόρασης και η αισθητική του. Η στρατιωτική παρέλαση παντρεύεται με το τηλεοπτικό air-show, όπως είδαμε προχθές στη Θεσσαλονίκη, ενώ στη Βουλή εκλέγονται τηλεοπτικά «παρατράγουδα». Αν, για παράδειγμα, ζούσε ο μακαρίτης παλαιστής, ηθοποιός, κατσέρ κ.λπ. Σουγκλάκος (αυτός που έμπαινε στο κλουβί και έδερνε πότε τον Τούρκο και πότε τον Σκοπιανό, αν θυμάστε) αμφιβάλλετε ότι σήμερα θα ήταν στη Βουλή των Ελλήνων;
Υποχώρηση είναι και η επαπειλούμενη σύνδεση του προσφυγικού με τη διαπραγμάτευση, όπου, σύμφωνα με τις πληροφορίες, προσφέρεται στην Ελλάδα το δέλεαρ της χαλάρωσης στον οικονομικό έλεγχο. Αδυνατώ να φαντασθώ οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση ―ακόμη και την παρούσα, που δίνει την προτεραιότητα στη διατήρηση της πελατείας της στο Δημόσιο― να μην αντιλαμβάνεται τις επιπτώσεις που θα είχε κάτι τέτοιο στην ελληνική κοινωνία και την πολιτική ζωή. Το ότι, όμως, κάποιοι στην Ευρώπη το σκέπτονται είναι για τη χώρα μας υποτιμητικό, κατά την αντίληψή μου. Οι εμπνευστές της ιδέας αντιμετωπίζουν την Ελλάδα σαν το δωμάτιο που περισσεύει στο διαμέρισμα του εργένη: το δωμάτιο στο οποίο παρατάς τα πιο ετερόκλητα πράγματα και όταν κλείνεις την πόρτα πίσω σου ξεχνάς ότι υπάρχουν.
Υπάρχει, όμως, και μία άλλη υποχώρηση, η οποία θα πρέπει να αντιμετωπισθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται εκ μέρους όσων ανησυχούν με τη σταδιακή απομάκρυνσή μας από την ευρωπαϊκή κανονικότητα. Είναι αυτή η φρικτή αίσθηση του déjà vu: ότι όλα τα έχουμε ξαναζήσει, με την ίδια σειρά ακριβώς και, τώρα, απλώς επαναλαμβάνουμε τον κύκλο. Κρυφτούλι με τους ελεγκτές, παιχνίδι με τις λέξεις, δυσαρέσκεια της τρόικας, αποτυχία στην αξιολόγηση, πανικός στην κυβέρνηση κ.ο.κ. Πάλι τα ίδια, κάθε φορά από χειρότερη θέση. Πόσο να το αντέξει αυτό ένας άνθρωπος; Δεν έχουμε κανένα ιστορικό προηγούμενο, άλλωστε, να δικαιολογεί την πίστη μας στη μακροπρόθεσμη προσπάθεια ― θυμίζω ότι αντέξαμε 400 χρόνια σκλαβιάς, αλλά μόλις τρία χρόνια απελευθερωτικού αγώνα, προτού το γυρίσουμε στο αγαπημένο μας σπορ, τον εμφύλιο.
Η δική μας κόπωση, όχι εκείνη των ξένων, είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και, συγχρόνως, είναι η μοναδική σωτηρία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Μόνον αν επικρατήσουν η κούραση του κόσμου και η παραίτηση της μέσης τάξης μπορεί να σωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από τη σύγκρουση με την Ευρώπη ή την αυτοδιάλυση ― γιατί σε ένα από τα δύο οδηγεί αναπόφευκτα η αντίφαση της πολιτικής που υποχρεώθηκε να ακολουθήσει μετά την 13η Ιουλίου.
Για τους λόγους αυτούς έχει τεράστια σημασία, πιστεύω, ποιος θα εκλεγεί πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Επειδή μόνον μια σοβαρή και δραστήρια αντιπολίτευση μπορεί να συγκρατήσει και ίσως να αναστρέψει την κόπωση και τη μοιρολατρική παραίτηση του κόσμου. Εντούτοις, η ίδια η Ν.Δ. δεν βοήθησε καθόλου ώστε η σημασία της εκλογής να γίνει αντιληπτή από τον κόσμο. Για μεγάλο διάστημα, ο αγώνας διεξαγόταν γύρω από προσωπικές διαφορές. Εν πάση περιπτώσει, καθώς η ημέρα της ψηφοφορίας πλησιάζει, ας δούμε ποιες επιλογές προσφέρονται σε όσους προτίθενται να ψηφίσουν. (Προσωπικώς, δεν πρόκειται να το κάνω, διότι δεν θέλω να είμαι μέλος σε κανένα κόμμα. Επιλέγω την ελευθερία της απόστασης, ώστε να έχω και την ελευθερία της γνώμης. Αυτό...).
Τι έχουμε, λοιπόν; Πρώτα, τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Πρόσωπο το οποίο «εγγυάται την ποιοτική ανανέωση». Η εντός εισαγωγικών διατύπωση ανήκει στον Ευριπίδη Στυλιανίδη, οπότε κάθε περαιτέρω συζήτηση παύει. Επειτα, τον Α. G. G. Κώστα. Οσο βλέπω την καμπάνια του να εξελίσσεται, τόσο πείθομαι ότι όλη η υποψηφιότητά του είναι μία τεράστια παρεξήγηση: κάποιοι ανακάλυψαν την Αντιφώφη (μόνο αυτό μπορεί να είναι ο G. G.) ενώ έψαχναν για Αντιτσίπρα. Συμβαίνει αυτό με τις μεγάλες ή μικρές ανακαλύψεις· συνέβη και με την Αμερική, όπως ξέρουμε. Οπότε πάμε παρακάτω.
Ο Αδωνις. Εύστροφος, αποτελεσματικός και γνήσιος. Αν κάποιος μπορεί να «εκλαϊκεύσει» τα προτερήματα της ελεύθερης οικονομίας και της επιχειρηματικότητας, είναι αυτός. Ομως δεν έχει αίσθηση των ορίων και, μερικές φορές, το χάνει και τότε συγχέει πολιτικό ρόλο και τηλεοπτική περσόνα. Ενώ, λ.χ., έχει καταφέρει να κερδίσει μια θέση ως ένας εκ των «Ιαπώνων» της σημερινής Δεξιάς, την ίδια ώρα συμμαχεί με τον Πανίκα Ψωμιάδη, δηλαδή με ό,τι πιο τοξικό υπάρχει στον σκουπιδοτενεκέ της Ν.Δ. Ο Αδωνις είναι απολύτως απαραίτητος στον στενό κύκλο κάθε ηγετικής ομάδας, αλλά μπορεί να είναι ο αρχηγός;
Δεν ξέρω, επίσης, ούτε αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να είναι ο αρχηγός. Είναι όμως ο μόνος στην υπόθεση αυτή ο οποίος εκφράζει με συνέπεια και εξαρχής την ενεργητική στάση απέναντι στο πρόβλημά μας, τη μόνη από την οποία θα μπορούσε να προκύψει μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί η μορφή του να είναι δώρο στους γελοιογράφους αν εκλεγεί ― δεν αμφιβάλλω. Δεν αλλάζει όμως ότι είναι ο μόνος που πιάνει τον ταύρο από τα κέρατα. Γιατί αυτό κάνει όταν λέει, όπως τον άκουσα από το ραδιόφωνο, «τις απολύσεις των επίορκων δεν τις ζήτησε η τρόικα, εγώ τις έβαλα στο τραπέζι· ούτε την αξιολόγηση έβαλε η τρόικα, εγώ την έβαλα στο τραπέζι». Αυτό το πνεύμα, αυτή την προσέγγιση έχουμε ανάγκη σήμερα. Αν μπορεί ο Κυριάκος να την εκπροσωπήσει, μακάρι...
Μπράβο του, αν το διαπιστώνει, αλλά η δική μου εντύπωση είναι ότι το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: ολοένα περισσότερο βυθιζόμαστε στον επαρχιωτισμό της «ιδιαιτερότητάς» μας. Θυμηθείτε, λ.χ., τον Τσίπρα με τον Κλίντον και μετά με τον Ολάντ. Αυτή η ανεπάρκεια στην κορυφή της κυβέρνησης δεν περιορίζεται μόνον στη συμπολίτευση, επηρεάζει και την αντιπολίτευση. Ισως δεν γνωρίζετε, λ.χ., ότι ο Ευ. Μεϊμαράκης μίλησε στο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στα ελληνικά, χωρίς ταυτόχρονη μετάφραση σε άλλη γλώσσα. Πέρασε απαρατήρητο, διότι ποιος να ενοχληθεί, όταν ο Τσίπρας επιβάλλει τους κανόνες; Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.
Η υποχώρηση φαίνεται παντού. Δείτε, ας πούμε, την πολιτισμική επιρροή που ασκεί στην πολιτική ο φτηνιάρικος κόσμος της τηλεόρασης και η αισθητική του. Η στρατιωτική παρέλαση παντρεύεται με το τηλεοπτικό air-show, όπως είδαμε προχθές στη Θεσσαλονίκη, ενώ στη Βουλή εκλέγονται τηλεοπτικά «παρατράγουδα». Αν, για παράδειγμα, ζούσε ο μακαρίτης παλαιστής, ηθοποιός, κατσέρ κ.λπ. Σουγκλάκος (αυτός που έμπαινε στο κλουβί και έδερνε πότε τον Τούρκο και πότε τον Σκοπιανό, αν θυμάστε) αμφιβάλλετε ότι σήμερα θα ήταν στη Βουλή των Ελλήνων;
Υποχώρηση είναι και η επαπειλούμενη σύνδεση του προσφυγικού με τη διαπραγμάτευση, όπου, σύμφωνα με τις πληροφορίες, προσφέρεται στην Ελλάδα το δέλεαρ της χαλάρωσης στον οικονομικό έλεγχο. Αδυνατώ να φαντασθώ οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση ―ακόμη και την παρούσα, που δίνει την προτεραιότητα στη διατήρηση της πελατείας της στο Δημόσιο― να μην αντιλαμβάνεται τις επιπτώσεις που θα είχε κάτι τέτοιο στην ελληνική κοινωνία και την πολιτική ζωή. Το ότι, όμως, κάποιοι στην Ευρώπη το σκέπτονται είναι για τη χώρα μας υποτιμητικό, κατά την αντίληψή μου. Οι εμπνευστές της ιδέας αντιμετωπίζουν την Ελλάδα σαν το δωμάτιο που περισσεύει στο διαμέρισμα του εργένη: το δωμάτιο στο οποίο παρατάς τα πιο ετερόκλητα πράγματα και όταν κλείνεις την πόρτα πίσω σου ξεχνάς ότι υπάρχουν.
Υπάρχει, όμως, και μία άλλη υποχώρηση, η οποία θα πρέπει να αντιμετωπισθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται εκ μέρους όσων ανησυχούν με τη σταδιακή απομάκρυνσή μας από την ευρωπαϊκή κανονικότητα. Είναι αυτή η φρικτή αίσθηση του déjà vu: ότι όλα τα έχουμε ξαναζήσει, με την ίδια σειρά ακριβώς και, τώρα, απλώς επαναλαμβάνουμε τον κύκλο. Κρυφτούλι με τους ελεγκτές, παιχνίδι με τις λέξεις, δυσαρέσκεια της τρόικας, αποτυχία στην αξιολόγηση, πανικός στην κυβέρνηση κ.ο.κ. Πάλι τα ίδια, κάθε φορά από χειρότερη θέση. Πόσο να το αντέξει αυτό ένας άνθρωπος; Δεν έχουμε κανένα ιστορικό προηγούμενο, άλλωστε, να δικαιολογεί την πίστη μας στη μακροπρόθεσμη προσπάθεια ― θυμίζω ότι αντέξαμε 400 χρόνια σκλαβιάς, αλλά μόλις τρία χρόνια απελευθερωτικού αγώνα, προτού το γυρίσουμε στο αγαπημένο μας σπορ, τον εμφύλιο.
Η δική μας κόπωση, όχι εκείνη των ξένων, είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και, συγχρόνως, είναι η μοναδική σωτηρία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Μόνον αν επικρατήσουν η κούραση του κόσμου και η παραίτηση της μέσης τάξης μπορεί να σωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από τη σύγκρουση με την Ευρώπη ή την αυτοδιάλυση ― γιατί σε ένα από τα δύο οδηγεί αναπόφευκτα η αντίφαση της πολιτικής που υποχρεώθηκε να ακολουθήσει μετά την 13η Ιουλίου.
Για τους λόγους αυτούς έχει τεράστια σημασία, πιστεύω, ποιος θα εκλεγεί πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Επειδή μόνον μια σοβαρή και δραστήρια αντιπολίτευση μπορεί να συγκρατήσει και ίσως να αναστρέψει την κόπωση και τη μοιρολατρική παραίτηση του κόσμου. Εντούτοις, η ίδια η Ν.Δ. δεν βοήθησε καθόλου ώστε η σημασία της εκλογής να γίνει αντιληπτή από τον κόσμο. Για μεγάλο διάστημα, ο αγώνας διεξαγόταν γύρω από προσωπικές διαφορές. Εν πάση περιπτώσει, καθώς η ημέρα της ψηφοφορίας πλησιάζει, ας δούμε ποιες επιλογές προσφέρονται σε όσους προτίθενται να ψηφίσουν. (Προσωπικώς, δεν πρόκειται να το κάνω, διότι δεν θέλω να είμαι μέλος σε κανένα κόμμα. Επιλέγω την ελευθερία της απόστασης, ώστε να έχω και την ελευθερία της γνώμης. Αυτό...).
Τι έχουμε, λοιπόν; Πρώτα, τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Πρόσωπο το οποίο «εγγυάται την ποιοτική ανανέωση». Η εντός εισαγωγικών διατύπωση ανήκει στον Ευριπίδη Στυλιανίδη, οπότε κάθε περαιτέρω συζήτηση παύει. Επειτα, τον Α. G. G. Κώστα. Οσο βλέπω την καμπάνια του να εξελίσσεται, τόσο πείθομαι ότι όλη η υποψηφιότητά του είναι μία τεράστια παρεξήγηση: κάποιοι ανακάλυψαν την Αντιφώφη (μόνο αυτό μπορεί να είναι ο G. G.) ενώ έψαχναν για Αντιτσίπρα. Συμβαίνει αυτό με τις μεγάλες ή μικρές ανακαλύψεις· συνέβη και με την Αμερική, όπως ξέρουμε. Οπότε πάμε παρακάτω.
Ο Αδωνις. Εύστροφος, αποτελεσματικός και γνήσιος. Αν κάποιος μπορεί να «εκλαϊκεύσει» τα προτερήματα της ελεύθερης οικονομίας και της επιχειρηματικότητας, είναι αυτός. Ομως δεν έχει αίσθηση των ορίων και, μερικές φορές, το χάνει και τότε συγχέει πολιτικό ρόλο και τηλεοπτική περσόνα. Ενώ, λ.χ., έχει καταφέρει να κερδίσει μια θέση ως ένας εκ των «Ιαπώνων» της σημερινής Δεξιάς, την ίδια ώρα συμμαχεί με τον Πανίκα Ψωμιάδη, δηλαδή με ό,τι πιο τοξικό υπάρχει στον σκουπιδοτενεκέ της Ν.Δ. Ο Αδωνις είναι απολύτως απαραίτητος στον στενό κύκλο κάθε ηγετικής ομάδας, αλλά μπορεί να είναι ο αρχηγός;
Δεν ξέρω, επίσης, ούτε αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να είναι ο αρχηγός. Είναι όμως ο μόνος στην υπόθεση αυτή ο οποίος εκφράζει με συνέπεια και εξαρχής την ενεργητική στάση απέναντι στο πρόβλημά μας, τη μόνη από την οποία θα μπορούσε να προκύψει μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί η μορφή του να είναι δώρο στους γελοιογράφους αν εκλεγεί ― δεν αμφιβάλλω. Δεν αλλάζει όμως ότι είναι ο μόνος που πιάνει τον ταύρο από τα κέρατα. Γιατί αυτό κάνει όταν λέει, όπως τον άκουσα από το ραδιόφωνο, «τις απολύσεις των επίορκων δεν τις ζήτησε η τρόικα, εγώ τις έβαλα στο τραπέζι· ούτε την αξιολόγηση έβαλε η τρόικα, εγώ την έβαλα στο τραπέζι». Αυτό το πνεύμα, αυτή την προσέγγιση έχουμε ανάγκη σήμερα. Αν μπορεί ο Κυριάκος να την εκπροσωπήσει, μακάρι...
Comments