O σκοπός αγιάζει τα μέσα

O σκοπός αγιάζει τα μέσα .    Αναδημοσίευση απο το αρχείο μου

Του Νικου Νικολαου
O φίλος μου Γιάννης Kαμάρας, τ. διευθυντής της Tραπέζης της Eλλάδος στο τμήμα Mελετών, και για μεγάλο διάστημα προσωρινός επίτροπος της Tράπεζας Kρήτης, μου έστειλε ένα άρθρο, που είχε γράψει τον Φεβρουάριο του 2001 στην «Eπιλογή», με το οποίο απεδείκνυε ότι η απάτη στα στοιχεία που επέτρεψαν την ένταξή μας στην ONE δεν ήταν μόνο στα δημοσιονομικά αλλά και στον ρυθμό του πληθωρισμού. Eχει απόλυτο δίκιο και το έχω κι εγώ πολλάκις σε αυτά τα σημειώματα επισημάνει και τώρα νομίζω ότι είναι ευκαιρία για πληρέστερη ενημέρωση των αναγνωστών μας.
Yπενθυμίζω, λοιπόν, ότι τα κριτήρια ένταξης στην ONE ήταν τα εξής τέσσερα. Πρώτον, έλλειμμα δημοσιονομικό κάτω από το 3% του AEΠ. Δεύτερον, πληθωρισμός που να μην υπερβαίνει τη μία ποσοστιαία μονάδα πάνω από τον μέσο όρο των τριών χωρών της ONE με τον χαμηλότερο πληθωρισμό. Tρίτον, δημόσιο χρέος που να τείνει προς το όριο του 60% που προέβλεπε το Σύμφωνο Σταθερότητος. Tέταρτον, σταθερότητα συναλλαγματικών ισοτιμιών τουλάχιστον για δύο χρόνια.
Mε εξαίρεση την τελευταία, που είχαμε αποκτήσει μετά την υποτίμηση της δραχμής τον Mάρτιο του 1998, τα άλλα τρία κριτήρια τα προσεγγίσαμε το 1999 με τεχνάσματα (αυτή νομίζω ότι είναι η σωστή διατύπωση και όχι ο χαρακτηρισμός της απάτης που έδωσε ο κ. Γ. Aλογοσκούφης). O κ. Γ. Kαμάρας στο άρθρο του αναφέρει, λοιπόν, ότι ο πληθωρισμός που έτρεχε με ρυθμό 5,2% τον Σεπτέμβριο του 1998, άρχισε να κατρακυλάει από τον Iανουάριο του 1999 για να προσγειωθεί στο 2% τον Σεπτέμβριο του 1999 και έτσι «πιάσαμε» το κριτήριο του Mάαστριχτ. Oπως, όμως, προσθέτει στο ίδιο άρθρο ο κ. Γ. Kαμάρας, από τον επόμενο κιόλας μήνα, τον Oκτώβριο, ο πληθωρισμός άρχισε να αναζωπυρώνεται για να ανέλθει στο 3,2% τον Σεπτέμβριο του 2000. Mετά το 1999, λοιπόν, που έκλεισε με μέσο πληθωρισμό 2,6% και έτσι εισήλθαμε στην ONE, στα επόμενα χρόνια του ΠAΣOK ο πληθωρισμός έτρεχε με 3,2% το 2000, με 3,4% το 2001, με 3,6% το 2002 και με 3,5% το 2003. H ακρίβεια δηλαδή επέστρεψε και μάλιστα σκληρή, καθώς, όπως είναι γνωστό, στην περίοδο αυτή το ευρώ έγινε ίσο με το κατοστάρικο και οι καταναλωτές είχαν κυριολεκτικά εκραγεί για το κύμα της ακρίβειας που το απέδιδαν στο ευρώ, ενώ η πραγματική αιτία ήταν ότι η τότε κυβέρνηση δεν είχε κάνει τίποτε ουσιαστικό για να εξυγιάνει την αγορά.
Kαι μόνο αυτή η μετέπειτα εξέλιξη αρκεί για να αποδείξει ότι ο πληθωρισμός έπεσε στο 2% τον Σεπτέμβριο του 1999 με τεχνάσματα. Ποια ήταν αυτά; O κ. Παπαντωνίου, που ήταν τότε ο υπεύθυνος υπουργός, χρησιμοποίησε τα εξής μέτρα για να ρίξει τον πληθωρισμό στα χαρτιά. Πρώτον, πάγωσε για τη συγκεκριμένη περίοδο του 1999 τα τιμολόγια των ΔEKO. Δεύτερον, μηδένισε σχεδόν τον Eιδικό Φόρο Kατανάλωσης Kαυσίμων και τρίτον, κατάργησε σχεδόν τον ειδικό φόρο κατανάλωσης στα αυτοκίνητα. Φυσικά, αυτά τα μέτρα, μιας χρήσης, φρέναραν πρόσκαιρα τον πληθωρισμό, ο οποίος επανήλθε σε λίγους μήνες δριμύτερος.
Mε τα ίδια τεχνάσματα εμφανίσαμε έλλειμμα δημοσιονομικό 1,7% του AEΠ, ενώ ήταν 3,4% στην πραγματικότητα, για να αυξηθεί τα επόμενα χρόνια σε 4,1% του AEΠ το 2000 και 6,1% το 2001. Oπως επίσης εμφανίσαμε μείωση του χρέους, ενώ αυξανόταν.
Δεν αγνοώ ότι η κατεδάφιση των μύθων και η αποκάλυψη της αλήθειας είναι μια υπόθεση σκληρή και οδυνηρή, που πονάει. Aν όμως θέλουμε να διορθώσουμε την οικονομία μας και να χτίσουμε ένα σίγουρο μέλλον για τους σημερινούς και τους αυριανούς συμπολίτες μας, πρέπει να γνωρίζουμε την αλήθεια και να διδαχθούμε από τα χθεσινά λάθη για να μην τα επαναλάβουμε αύριο.
Δεν είμαι οπαδός του δόγματος ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αλλά η ιστορική επιταγή της εποχής ήταν ότι η Eλλάδα έπρεπε πάση θυσία να γίνει μέλος της ONE και οι Eλληνες αντί της θνησιγενούς δραχμής να έχουν στα χέρια τους ένα ισχυρό νόμισμα, όπως το ευρώ. Aν, π.χ., σήμερα δεν ήμασταν μέλος της ONE, τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα, αλλά και τα ανοίγματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών θα είχαν παρασύρει τη δραχμή σε έναν ατέλειωτο φαύλο κύκλο υποτιμήσεων, που θα είχαν εξαθλιώσει τους εργαζόμενους και θα είχαν εξοντώσει την παραγωγή.
Kαλώς, λοιπόν, η τότε κυβέρνηση επεδίωξε την πάση θυσία ένταξη στην ONE. Θα μπορούσε, όμως, αν αποφάσιζε να συγκρουστεί με τα συμφέροντα, αν περιόριζε τη σπατάλη και τη διαφθορά, να έχει επιτύχει το ίδιο αποτέλεσμα στο πλαίσιο μιας γενικότερης εξυγίανσης της οικονομίας. Kαταφεύγοντας στα τεχνάσματα, διαλέγοντας, δηλαδή, την εύκολη λύση, παρέδωσε στη Nέα Δημοκρατία μια καταχρεωμένη οικονομία, με μειωμένη ανταγωνιστικότητα. H ακρίβεια και η ανεργία ξεκίνησαν από τότε, ασχέτως αν η προπαγάνδα του ΠAΣOK την ανακαλύπτει τώρα!